Na een liefdevolle roman heb ik vandaag voor jullie een recensie van een psychologische thriller. Heeft dit boek mij op het puntje van mijn stoel gezet óf viel het verhaal tegen? Daar kom je vandaag over, dus scroll snel verder naar de recensie van ‘Valse hoop’, boek geschreven door Clare Mackintosh.
Een jaar geleden beëindigde Anna’s moeder haar leven op exact dezelfde wijze als haar vader een paar maanden eerder. Sindsdien probeert Anna wanhopig zichzelf op de been te houden. Een kaart op de sterfdag van haar moeder zet een reeks gebeurtenissen in gang die Anna doet vermoeden dat er meer achter de dood van haar moeder zit dan waar de politie vanuit ging. Graven in het verleden blijkt gevaarlijk te zijn, soms is het beter alles te laten rusten. Maar dat is nu te laat… Moord. Zelfmoord. Of zit het toch anders?
Uitgeverij De Fontein ~ 416 pagina’s ~ augustus 2018 ~ ISBN: 9789026146381
Zeven maanden na elkaar pleegden zowel Anna’s vader als moeder zelfmoord door te springen van Beachy Head – de kaap aan de zuidkust van Engeland. Of toch niet? De politie deed beide zaken af als zelfmoord, maar dochter Anna heeft daar zelfs een jaar na het overlijden van haar moeder nog twijfels bij. Haar ouders waren geen personen om zelfmoord te plegen: haar moeder leed wel onder het verlies van haar vader, maar zo erg? Haar vermoedens worden bevestigd als ze plot een brief ontvangt met de tekst ‘Zelfmoord? Dacht het niet.’ Hoewel haar vriend niets van deze vermoedens wil weten, stapt Anna toch naar de politie. En daar schiet de behulpzame Murray Mackenzie te hulp – terwijl hij eigenlijk met pensioen is. Hij is bang dat de rechercheurs haar zonder bewijs niet serieus nemen én daarom trekt hij zijn eigen plan. Maar dit brengt zowel Anna als Murray in gevaar, want iemand probeert te voorkomen dat de waarheid aan het licht komt. Moord of zelfmoord of is er meer aan de hand? Wie zal het zeggen…
Ik heb een e-book gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Langzaam op gang
Na de goede verhalen over onder andere ‘Mea Culpa’ en ‘Ik zie jou’ wilde ik zelf weleens ervaren hoe Clare Mackintosh schrijft. Zou het echt zo spannend zijn als altijd werd beweerd? ‘Valse hoop’ draait om Anna die na het verlies van haar ouders in zak en as zit. Haar ouders pleegde korte tijd na elkaar zelfmoord. Of was het moord? Als ze op een jaar na het overlijden van haar moeder een mysterieuze kaart ontvangt met de tekst ‘Zelfmoord? Dacht het niet’, wordt Anna die al behoorlijk sceptisch was, alleen maar nog nieuwsgieriger. Wat is er écht gebeurd? Ze wil het tot op de bodem uitzoeken, maar dat had ze beter niet kunnen doen. Het klinkt al meteen heel spannend en toch kwam dit verhaal wat langzaam op gang. Je leert namelijk eerst Anna kennen en de gepensioneerde agent Murray die Anna probeert te ondersteunen. Dit helpt wel om een band op te bouwen met de rouwende Anna en de menselijke Murray zonder dat je meteen in alle gevaren duikt, maar voor de spanning die ik had verwacht doet het weinig goeds.
Ik had Laura kunnen bellen om te gaan lunchen, of shoppen. Alles beter dan thuis te zitten somberen, steeds weer diezelfde obsessie, juist nu, precies een jaar na mama’s dood. Er is geen enkele reden waarom vandaag zo veel zwaarder zou moeten zijn dan anders.
Drie delen
Dit zorgt ervoor dat ik mijn volle aandacht er niet helemaal bij kon houden. Alles wat ik las, kwam niet volledig binnen. Gelukkig heeft dit boek wel korte hoofdstukken en is het geschreven vanuit meerdere personages, maar dat deed op een gegeven moment niets aan de snelheid. En daardoor duurde het even voordat ik mij ertoe kon zetten om het boek volledig te lezen. Maar gelukkig kwam dat naarmate het verhaal vorderde wel goed. Het boek is opgedeeld in drie verschillende delen. Het tweede deel is al wat spannender dan het eerste mede door een behoorlijk wending aan het begin. Je krijgt daar meer antwoorden en ook een aantal extra vraagtekens. Want iedereen kan wel een rol hebben gespeeld in deze zaak. Maar al snel blijkt dat je goed moet oppassen, want ‘echte’ antwoorden krijg je pas in deel 3. En daar moest ik even van bijkomen, even laten passeren wat er nu echt gebeurd is. Eén tip: geloof niet meteen alles wat je leest. Je kunt namelijk behoorlijk verrast worden in ‘Valse hoop’
Overtuiging
En toch ben ik na het lezen niet 100% overtuigd door deze auteur. Ik had veel meer spanning verwacht: dat ‘puntje-op-je-stoel’-gevoel, maar dat bleef uit. Er zitten af en toe wat verrassingen in, maar echt heel bijzonder vond ik hem niet. Zouden de vorige boeken dan zoveel beter zijn dan ‘Valse hoop’ of is het gewoon niet echt aan mij besteed? Het hielp ook niet dat je soms werd afgeleid van de rode draad in het verhaal. Murray’s vrouw Sarah speelt namelijk een klein rolletje, maar ik twijfel echt over de toegevoegde waarde hiervan. Zij heeft borderline en hoewel zij Murray kan bijstaan in deze zaak, wordt er misschien wel iets te veel gefocust op hoe zij in het leven staat. Het leidt wat mij betreft alleen maar af, ondanks dat ik het wel iets moois vond hebben om te zien hoe Murray hiermee omgaat. Het maakt hem menselijk, wat ook erg belangrijk. Maar ik wilde juist antwoorden over Anna’s familie, want wat is daar nu werkelijk gebeurd?
‘Van harte gefeliciteerd!’ Ik krimp ineen alsof ik een stomp in mijn maag gekregen heb. Wat is dit, een zieke grap? Een vergissing? Een goedbedoelde bijziende kennis die de verkeerde kaart uit het rek heeft gepakt?
Conclusie
‘Valse hoop’ van Clare Mackintosh is een psychologische thriller ten top. Het begint rustig – je leert de personages kennen en waar zij staan – om vervolgens in deel twee allerlei mensen de revue te laten passeren die er mogelijk iets mee te maken hebben om in deel drie tot antwoorden te komen. En ga daarna maar even zitten: je moet even bijkomen van wat je nu echt hebt gelezen. Want zoveel informatie door alle wendingen! Toch ben ik niet voor de volle honderd procent overtuigd. Ik had meer echte spanning verwacht. Het gevoel dat je op het puntje van je stoel zit. Maar dat bleef helaas uit. Ik raakte soms uit het verhaal en daardoor deed ik vrij lang over ‘Valse hoop’. Is het dan ook zo dat ik Clare Mackintosh vanaf nu oversla? Nee, dat zeker niet. Ik vind het plot goed uitgewerkt, de schrijfstijl was prima, de hoofdstuk van goede lengte én die goede reacties op haar vorige boeken ‘Ik zie jou’ en ‘Mea Culpa’ zijn er niet voor niets. Wie weet in 2019 toch nog een nieuwe kans geven om mij versteld te doen staan.
Heb jij al eens een boek van Clare Mackintosh gelezen en raad je mij er persoonlijk één aan? Laat het achter in de comments en wie weet zie je over een tijdje wel een recensie van jouw tip verschijnen. Ik ben benieuwd.
