Nu de zomer langzaam in zicht komt, is het ook tijd voor zomerse boeken. Vandaag heb ik een hele bijzondere. Benieuwd waarom? Ik vertel je hieronder alles over ‘Thuis in het Duincafé’ van Debbie Johnson. Kijk dus snel mee!
Als Zoe’s beste vriendin Kate aan borstkanker overlijdt, staat Zoe’s leven plotseling volkomen op zijn kop. Ze ontdekt dat ze de voogdij over Kates zestienjarige dochter Martha heeft gekregen, en moet opeens veranderen van de maffe buurvrouw die nog geen plant in leven kan houden in een volwassen vrouw met verantwoordelijkheden. Zoe besluit samen met Martha naar een klein dorpje aan de westkust van Engeland te verhuizen, in de hoop dat de frisse zeelucht van Devon en het tragere tempo van het dorpsleven hen zal helpen Kates dood te verwerken. Zonder het te weten is haar keuze voor het dorpje Budbury een van de beste ooit, want als ze op een dag het Duincafé binnenstapt, zal haar leven nogmaals ingrijpend veranderen, nu ten goede. De vriendelijke dorpelingen nemen de verloren en intens verdrietige Zoe en Martha direct onder hun hoede en geven steun waar nodig. En die steun kunnen ze hard gebruiken als Martha’s mysterieuze en al lang afwezige vader opeens op de stoep staat…
Boekerij ~ juli 2020 ~ 336 pagina’s ~ ISBN: 9789022590539
Als Zoës beste vriendin Kate overlijdt aan borstkanker zakt de grond onder haar voeten vandaan. Plots is ze niet meer alleen ‘die leuke buurvrouw’ die haar leven niet op de rit heeft, maar de pleegmoeder van Kates zestienjarige dochter Martha. Ze vangt haar met liefde op, maar de vraag is: is dat genoeg? Het lijkt er niet op. De puber zit vast in een verkeerde vriendengroep en slaat – puur uit verdriet – de verkeerde kant op. Zo glipt ze ’s avonds weg, gebruikt ze drank en ook van drugs is ze niet vies. Zoë weet dat het anders moet en besluit rigoureus hun leven om te gooien. Ze vertrekken naar Budbury, een klein dorpje aan de westkust van Engeland! Hopelijk kunnen ze daar tussen de zee, kliffen, oneindige wandelpaden een nieuwe start maken. Martha ziet er in eerste instantie niets in, zo ver weg van haar vrienden en alles dat ze kent. Maar langzaam – met een duwtje in de rug van alle liefdevolle inwoners – ontdooit zij ook. En dat is hard nodig als plots haar vader na al die jaren in haar leven verschijnt. Is ze wel klaar voor die mysterieuze Australische man én hoe denkt haar opvoeder Zoë over hem?
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Hoge verwachtingen
Na het lezen van ‘Zomer in het Duincafé’ en ‘Kerstmis in het Duincafé’ wist ik al dat ik met een bijzondere serie te maken had. Als een ‘feelgood’ het namelijk voor elkaar krijgt om je zo vast te grijpen dat de tranen over je wangen rollen, dan weet je dat je een uniek exemplaar in handen hebt. Je begrijpt dat ik niet kon wachten om me opnieuw te laten meeslepen door de veelzijdige personages, de prachtige sfeer die er in het café hangt en om nieuwe karakters te leren kennen. Alleen was er de vraag: weet Debbie Johnson de steeds hogere verwachtingen wel waar te maken met ‘Thuis in het Duincafé’? Nou, over dat antwoord valt wat mij betreft niet te twisten: absoluut! Dit boek – met zijn enorm schattige cover – is opnieuw magisch, bijzonder, emotioneel, krachtig en zo kan ik nog wel uren doorgaan. ‘Thuis in het Duincafé’ wil je niet alleen lezen, dit boek moet je lezen!
Het belangrijkste is natuurlijk Martha. Haar vader zit aan de andere kant van de wereld en ze heeft hem nooit ontmoet. Mijn ouders zijn bekrompen controlfreaks. De enige persoon ie van haar houdt en haar net zo goed kent als ik ben jij, Zoë. Ik weet niet of je iemand je kind kunt nalaten in een testament, zoals je met een antieke ring of verzameling eerste edities van Charles Dickens kunt doen. Dat zal ik moet vragen, denk ik.
Uit het leven gegrepen
Dat ‘krachtige’ begint eigenlijk al aan het begin van ‘Thuis in het Duincafé’. Je leest namelijk een bijzondere brief van Kate aan Martha. In deze brief weet ze nog niet eens dat haar woorden ooit werkelijkheid gaan worden, maar daarin geeft ze aan dat ze hoopt dat – mocht er ooit iets met haar gebeuren – Zoë de voogdij over Martha van haar wil overnemen. Er is immers geen vader in beeld en de denkpatronen van Kates ouders passen niet bij hoe zij het voor zich ziet. Je raakt door deze emotie al zo in het verhaal. Mede omdat je weet dat het inderdaad werkelijkheid is geworden. En dat die realiteit allesbehalve rooskleurig is met een zestienjarige die drugs en drank gebruikt, liegt en bedriegt en zich begeeft in een verkeerde vriendengroep. Je begrijpt Zoë dan ook zo goed als ze alles wil omgooien om opnieuw het geluk te vinden. Je moedigt haar aan. Helemaal omdat jij weet wat hen te wachten staat: een prachtig en geweldige omgeving die ze verdienen.
Van emotie, romantiek tot humor
Door deze heftige verhaallijn sluit je Zoë en Martha direct in je hart. Je kunt immers alleen maar hopen dat ze in Budbury hun geluk weer weten te vinden. En dat ze voor een boel verrassingen komen te staan met de heerlijke personages uit de vorige boeken als Laura, haar kids Lizzy en Nate, Cherie, Frank, Willow en zoveel meer is wel duidelijk. Zij maken dit verhaal stuk voor stuk uniek. Plus ze toveren ondanks de soms heftige emotie voor een grote glimlach op je gezicht. Deze heerlijke karakters (waar er zelfs nog een bijzondere bijkomt), de emotie in de verhaallijn en de levensechte beschrijvingen maken dat jij als lezer niets anders kunt dan wensen dat jij zelf dit café zou kunnen bezoeken. Je voelt je namelijk thuis! En als een auteur dat voor elkaar kan krijgen, dan weet je dat het bijzonder is. Wat mij betreft mag het vierde deel van deze reeks (‘Zonnige dagen in het Duincafé’) snel komen. Ik weet namelijk zeker dat ik dat boek net als de vorige drie delen weer met open armen zal ontvangen.
Ik woon in een Crazy Town zonder Kate. Zonder mijn beste vriendin. Zonder de persoon die me jarenlang geestelijk gezond heeft gehouden. Mijn schouder om op uit te huilen, mijn vertrouwelinge, mijn soulmate. Geen van ons beiden is ooit getrouwd en heeft zelfs maar een serieuze relatie gehad. Deels omdat niemand ooit kon evenaren wat wij hadden, denk ik.
Conclusie
Heb jij je ooit weleens thuis gevoeld in een boek? Nou, voor mij was dat gevoel nog nooit zo sterk als bij ‘Thuis in het Duincafé’ van Debbie Johnson! Dat komt vooral door de unieke karakters die je ondanks de behoorlijke hoeveelheid makkelijk kan onderscheiden en de levensechte beschrijvingen. Maar onderschat ook zeker de oprechte emotie en het vleugje romantiek niet! Vanaf het begin leef je namelijk mee. Mee met Zoë die na de dood van haar beste vriendin Kate de zorg draagt voor een zestienjarige, terwijl ze ondertussen haar eigen leven op de rit probeert te krijgen en met Martha die haar moeder moet missen. Dit greep mij alleen al door het begin zo bij de keel. Ik kon niets anders dan doorlezen, omdat ik ze oprecht geluk gunde. Maar hé, dat doorlezen is geen enkel probleem. Door de afwisselend lange en korte hoofdstukken en de toegankelijke schrijfstijl vlieg je er zo doorheen. En dan kan ik maar één ding denken: wanneer komt deel vier? Ik voel me thuis en kan niet wachten om opnieuw het Duincafé te betreden.
Ben jij al fan van de Duincafé-reeks? Laat dan vooral hieronder weten wat je er zo sterk aan vindt. Mocht je ‘m nog niet kennen, dan ben ik uiteraard benieuwd of ik je heb weten te overtuigen. Ik ben benieuwd!
