De afgelopen tijd zijn er wel wat blogposts online gekomen, maar het is al even geleden dat er een recensie verscheen. Heb je ze gemist? Dan is dit je geluksdag. Vandaag recenseer ik namelijk het tweede deel in de The Perfectionists-reeks van Sara Shepard ‘The Good Girls’. Lees je mee?
Pas op: spoilers van het eerste deel!
Mackenzie, Ava, Caitlin, Julie en Parker hebben een aantal niet zo nette dingen gedaan. Maar hoewel ze het allemaal hadden over het vermoorden van de rijke pestkop Nolan Hotchkiss, hebben ze het niet echt gedaan. Het is gewoon toeval dat Nolan precies stierf zoals zij het hadden gepland… toch? Maar ze fantaseerden niet alleen over het vermoorden van Nolan. Wanneer iemand anders die zij genoemd hebben sterft, vragen de meisjes zich af of ze worden gevolgd. Of zijn zij het volgende doelwit van de moordenaar?
Uitgeverij Moon ~ 256 pagina’s ~ juni 2020 ~ ISBN: 9789048848744
Mackenzie, Ava, Caitlin, Julie en Parker zagen een prachtige kans om Nolan terug te pakken voor zijn daden. Het enige wat ze nodig hadden, was een zwarte stift en een verdovingsmiddeltje. Met dat eerste zouden ze alles wat ze over hem dachten, maar nooit over hem zouden zeggen, op zijn lijf schrijven. Little did they know dat hij kort daarna zou komen te overlijden! Sindsdien staan ze dan ook voor een raadsel. Want als zij deze moord niet op hun geweten hebben, wie was het dan wel? Is er iemand teruggegaan om hem over het randje te duwen of was er een zesde speler in het spel? Als dit niet al genoeg vraagtekens oplevert, staan ze kort daarna weer voor een raadsel als de politie het lichaam van hun docent filmgeschiedenis vindt. En laat hij nu tevens de hoofdverdachte zijn van de dames die hem kort daarvoor nog op een verrassingsbezoekje trakteerden. Nu weten ze het zeker: er is een moordenaar actief die de moord in hun schoenen wil schuiven. De vraag is alleen: zijn alle mensen die zij op hun lijst hebben gezet het volgende slachtoffer of moeten ze zelf vrezen voor hun leven?
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Een duik in de spanning
Na het lezen van ‘Pretty Little Liars: The Perfectionists’ wilde ik eigenlijk maar één ding: doorlezen! Dat boek eindigde namelijk met een behoorlijke shocker en ik moest en zou weten hoe het zou aflopen. Zowel met alle karakters die je in boek één goed leert kennen als de vraagtekens rondom de dood van Nolan en Granger. Het heeft even geduurd, zo lang dat ik boek één nodig moest herlezen, maar eindelijk heb ik door ‘The Good Girls van Sara Shepard’ antwoord gekregen op alle vragen die ik nog had. En dat heeft Sara Shepard vrij goed opgebouwd! Je krijgt op het begin even een geheugenopfrisser, maar daarna begint het verhaal waar het eerste boek ophoudt. Als je dus nog wel wat details weet, is het niet nodig om deze nog te herlezen. Mocht er echter net als bij mij wel veel tijd zijn verstreken, is het misschien wel een goede tip om te doen. En dat heeft met name te maken met de personages.
Aanvankelijk dachten ze dat meneer Granger de dader was. Hij had hen die dag toch de hele tijd in de gaten gehouden in de klas? Maar toen Granger ook opeens dood was, waren ze weer terug bij af. De moordenaar moest dus iemand anders zijn. Maar hoe ver zou zo iemand gaan? Hoe zat het met al die andere namen op hun lijstje? Stel je voor dat iemand van hen het volgende slachtoffer was….
Teveel zijlijntjes
‘The Good Girls’ focust zich namelijk – net als deel één – niet op één karakter, maar op ze allemaal. Dan lees je weer iets over Julie en haar thuissituaties, dan focus je op Mackenzie, Ava, Caitlin en dan gaat het weer over Parker. Ik kende de personages – door mijn namenlijst van deel één – nu iets beter, maar ik merkte wel dat door al die zij-verhaallijnen het verhaal zelf wat trager werd. Je wil antwoorden op de vragen wie erachter de moord op Nolan en Granger zit. En ja, die krijg je wel, maar eerst moet je langs allerlei verhalen over romantiek, toekomstkeuzes, vriendschappen en thuissituaties. Begrijp me niet verkeerd: ook interessant, maar niet waarvoor ik dit boek oppakte. Daarnaast zijn de hoofdstukken maar kort, dus de aandacht hiervoor ook, wat het geheel er niet heel veel beter opmaakt. Had het boek dan óf iets langer gemaakt óf echt stilgestaan bij al die losse momenten. Nu zit het er net tussenin.
Open mond van verbazing
Buiten die losse verhaallijnen draait het gelukkig wel om de moorden, de spanning eromheen en de vraagtekens. Om het einde dan nog even buiten beschouwing te laten. ‘The Good Girls’ had me op dat vlak zeker in zijn greep. Ik wil niet teveel spoilen, maar het blijft niet alleen bij de moorden uit boek één. Door de makkelijke schrijfstijl van Sara ga je er zelf ook in mee. Want wie zou het gedaan kunnen hebben en waarom? En wat hebben deze meiden ermee te maken? Op een gegeven moment viel het kwartje. Vanaf dat moment kon ik echt alleen maar met open mond verder lezen. Het is niet bijster origineel misschien, maar het past. En zoals ik net al zei: je krijgt hiermee alle antwoorden die je nodig hebt. Het laat puzzelstukjes in elkaar vallen en beantwoordt vragen die je naarmate het verhaal had. En daar kan ik alleen maar lof over spreken.
Mevrouw Redding streek een vettige haarlok uit haar ogen. ‘Je les is al begonnen hoor,’ zei ze schor. ‘Maar omdat je nu toch te laat komt, kun je net zo goed wat frisdrank en kattengrit voor me gaan halen.’ Julie moest zich inhouden. ‘Dat gaat niet. Ik ga de deur niet uit.’ ‘Hoezo niet?’ Julie wendde haar blik af. Vanwege jou dus. Omdat iemand een afschuwelijk mailtje heeft gestuurd naar alle leerlingen.
Conclusie
Ik heb een beetje gemengde gevoelens over ‘The Good Girls’ van Sara Shepard. Ik zat namelijk na het lezen van ‘The Perfectionists’ echt op het puntje van mijn stoel. Helaas is het in dit boek goed zoeken naar die exacte spanning. Dat komt omdat de politie de verdenkingen op deze meiden heeft laten vallen en zij stapje voor stapje hun eigen leven vol drama, romantiek, toekomstplannen en bizarre gezinssituaties weer oppakken. Hoofdstuk na hoofdstuk lees je weer wat over iemand anders, maar wat mij betreft had dit óf korter gemogen met een grotere focus op de spanning en moorden óf langer om ze echt de tijd te geven als karakter te groeien. Nu hangt het er een beetje tussenin. Het is voor mij teveel afleiding van de reden dat ik dit boek heb opgepakt. Toch schrijf ik ‘The Good Girls’ niet helemaal af. De eenvoudige schrijfstijl van Sara heeft me zeker kunnen overtuigen en ook het originele plot, de onderhuidse spanning en het einde gingen erin als zoete koek. En daarnaast, een boek dat me met open mond achterlaat is nooit slecht te noemen!
Heb jij dit tweeluik al gelezen? Laat dan vooral in reacties weten wat je ervan vond. Ik denk persoonlijk dat ik het plot in een tv-serie (met Mona en Alison) spannender ga vinden. Maar dat gaan we zien!
