Vrijdag kwam de recensie van ‘Springvloed’ van Jackie van Laren online: het derde deel uit de Eilandliefde-serie. Maar ik kan jullie het vierde (en daarmee laatste) deel niet onthouden. Pas op: eventueel spoilers van andere delen. Mocht je wel benieuwd zijn: lees snel wat ik van ‘Tegenstroom’ vond.
Martin Freriks is zijn hele leven al verliefd op Elodie Rombouts, het mooiste meisje van school. Ze is model geworden, loopt shows voor Victoria’s Secret en woont in New York. Hij liet haar ooit gaan voor Gwen – maar heeft haar nooit kunnen vergeten. Intussen staat zijn relatie met Gwen onder spanning. Hij gaat een weekendje naar het eiland, waar zijn zus Wende het nieuwe seizoen in wil luiden met een groot feest in strandtent Grote Vis. Wanneer zij voorstelt om Elodie voor het feest uit te nodigen, komt Martins jeugdliefde ineens wel heel dichtbij. Elodie is niet de enige oude vlam die het stof doet opwaaien. Vincent is dolverliefd op Milena, maar dan staat ineens zijn oude vriendin Mandy voor zijn neus, die hem maar niet kan vergeten.
Uitgeverij Boekerij ~ 320 pagina’s ~ juli 2018 ~ ISBN: 9789022584088
Martin heeft het gehad met zijn knipperlichtrelatie met Gwen. Ze kan hoog of laag springen, maar hij neemt haar dit keer echt niet terug. Het is voorbij. Om te voorkomen dat hij in te veel drama belandt, vertrekt Martin weer naar zijn zus op het eiland. Daar is hij immers bijna kind aan huis. Hij besluit mee te werken aan het vakantiepark en het bijbehorende feest om Grote Vis op de kaart te zetten. Maar als Mandy – de ex-scharrel van Vincent – weer verschijnt als werknemer van het reclamebureau komt er een kans voor hem voorbij. Zij wil supermodel Elodie uitnodigen voor het grote feest. Elodie wist zijn vijftienjarige ik het hoofd op hol te laten slaan. Zal zij dat gevoel opnieuw aan hem geven? En dan blijkt maar weer dat liefde uit onverwachte hoeken komt. Want Martin kan wel zeggen dat hij even geen relatie wil, maar dan heeft hij nog nooit de juiste ontmoet.
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Het einde
Met ‘Tegenstroom’ van Jackie van Laren komt er definitief een einde aan de Eilandliefde-serie (althans dat dachten we). Een serie vol prachtige momenten, romantische taferelen, een hoop luchtigheid en levensechte personages die mijn hart keer op keer hebben gestolen. Van Wende en Axel, Vincent en Milena, Cam en Mayke en nu ook Martin en Mandy. Ik heb ze in mijn hart gesloten en vind het moeilijk om ze los te laten nu de serie definitief ten einde is. Wat opviel is dat, naarmate de serie vorderde, de schrijfster steeds meer inhoud probeerde toe te voegen. Seksueel misbruik, loverboys tot een slechte band met je ouders. Het kwam allemaal voorbij. Maar het algemene plot bleef hetzelfde: de personages leren elkaar kennen, willen eigenlijk geen relatie en komen dan misschien wel of niet samen. Vooral in de twee laatste boeken voelde de wending net voor het einde iets wat geforceerd. Er hadden niet zoveel blokkades op de weg hoeven te liggen, maar dit zorgde er dan wel voor dat je nog even op scherp stond.
Ik voel me eigenlijk altijd al links en rechts de kamer door gemanipuleerd door Gwen, maar zolang dat ongeveer in de richting is die ik zelf sowieso al op had willen gaan, vind ik het niet zo’n probleem. Nu vind ik het wel een probleem. Steeds meer, eigenlijk.
Razendsnel tempo
Ik denk dat ik met ‘Tegenstroom’ wel een record heb behaald. Dit boek heb ik namelijk in een razendsnel tempo uitgelezen. Dat is ook niet heel gek. Je wordt door de schrijfstijl meegenomen naar het eiland en naar de belevenissen van de personages. Ik heb wat kritiek gehad op de schrijfstijl in de vorige recensie. En nog steeds ben ik niet 100% overtuigd. Maar dat komt gewoon doordat het soms te realistisch is en aan de andere kant soms te overdreven. Want dat al die personages te maken hebben met rode wangen, dat Martin tien elkaar achter elkaar zegt dat hij ‘zo’n goede luisteraar is’ en dat er woorden als ‘maar echt’ twee keer in een zin staan, hoeft van mij niet. Maar gelukkig kun je daar omheen lezen. En dan is het meer iets wat opvalt, dan iets waar je je aan gaat ergeren. Je bent dan alleen maar bezig met wat Martin zal doen: komt hij toch weer samen met zijn liefde Gwen, weet zijn jeugdliefde Elodie – die het inmiddels heeft gemaakt als model – zijn hart op hol te slaan of komt er liefde uit onverwachte hoeken? Je gunt hem het beste en dat is wat hij krijgt.
Op zoek naar iets unieks
Wat mij daarnaast ook is opgevallen, is dat het eiland heel rechtlijnig is. De personages zijn allemaal man-vrouw, hebben allemaal een band met het eiland of krijgen dat en zijn familie of goede vrienden. Ik zeg niet dat het slecht is, want ik heb er zeker weten van genoten. Maar als ik zo terugkijk, had deze reeks met een verrassing misschien nog wel sterker geworden. Dus wat dacht je van een boek met twee vrouwen of twee mannen die op dit eiland de liefde vinden?Of bijvoorbeeld een transgender, iemand met een ander geloof of iemand met een beperking. Misschien denk ik te veel na, maar mocht Jackie van Laren ooit nog in de pen kruipen om onverwacht toch nog een deel te schrijven, hoop ik dat ze ons weet te verrassen. En stiekem hoop ik dat, want hoe leuk zou het zijn als we over een jaar kunnen zien hoe het de personages als Wende, Vincent, Cam en Martin vergaat? De epiloog beloofde namelijk een hoop mooie plannen.
Kijk, daar heb je het weer: ik heb geen zin om de confrontatie met haar aan te gaan, omdat ik denk dat het nergens toe leidt. Omdat… omdat ik dus eigenlijk denk dat ze het niet gaat snappen. Zeg het nou maar hardop tegen jezelf Martin: omdat je denkt dat ze er te dom voor is.
Conclusie
‘Tegenstroom’ van Jackie van Laren is helaas alweer het einde van de Eilandliefde-serie. En wat voor serie was dat! Ik heb gelachen, bijna gehuild en volledig meegeleefd met alle personages die er waren. Steeds maar weer sloot ik weer twee nieuwe karakters in het hart en voordat ik het wist, was de serie alweer uit. ‘Tegenstroom’ was net zo sterk als zijn voorgangers: je waant je op het eiland en ziet hoe iets verrassends uit kan bloeien tot iets moois. Toch moet ik ook een kritische noot geven en dan kan ik alleen maar zeggen dat ik iets extra’s miste. De serie is absoluut top, maar met iets opvallends had de reeks naar een nieuw niveau getild kunnen worden. Dus wat dacht je van twee mannen of vrouwen die verliefd werden op het eiland, een transgender op zoek naar de liefde of iemand die een ander geloof aanhangt. Ik weet dat Jackie van Laren daarmee wel een gewaagde kant was opgegaan, maar wie weet voor een vervolgdeel over een aantal jaar? Ik ben dan weer van de partij, want één ding is zeker: deze boeken lees je in één adem uit.
Vervolgdeel of niet. Ik ben zeker van plan meer van Jackie van Laren te lezen en haar goed in de gaten te houden de komende jaren. En ik raad jullie deze reeks alvast van harte aan.
