Als er één boek is, waar ik veel over heb gehoord, zowel positief als negatief, dan is dat wel Ik geef je de zon van Jandy Nelson. Daarom vond ik het wel eens tijd worden om mijn eigen mening te vormen over dit boek, dus vandaar dat ik dit boek maar eens heb gelezen. Benieuwd wat ik ervan vond? Lees dan snel verder.
Jude en haar tweelingbroer Noah zijn onafscheidelijk, totdat er iets tragisch gebeurt waardoor ze compleet uit elkaar groeien. Noah probeert ondertussen zijn homoseksualiteit een plek te geven, terwijl Jude een verschrikkelijke eerste keer heeft gehad en steeds meer in zichzelf keert. Wisselend tussen de perspectieven van Jude als ze zestien is, en Noah als hij dertien is, komt de lezer er langzaam achter wat er is voorgevallen en hoe dat deze tweeling voor de belangrijkste jaren uit hun leven uit elkaar heeft gedreven.
Blossom Books ~ 416 pagina’s ~ maart 2015 ~ ISBN 9789020679779
Noah en Jude verschillen van elkaar: Noah is het buitenbeentje, introvert en valt op jongens. Terwijl Jude veel vrienden heeft, populair is onder de jongens en zojuist haar eerste keer heeft beleefd. Toch hebben ze één groot ding gemeen: ze houden allebei van kunst. Terwijl Noah prachtige schilderijen maakt en zelfs denkt in beelden: in verschillende situaties geeft hij deze schilderijen een titel, die de lezer een beeld geeft over hoe hij het schilderij zou maken. Terwijl Jude ‘geheime’, maar prachtige kunstwerken maakt met zand.
Drie jaar later is er van de hechte band tussen deze broer en zus nog maar weinig over: Jude zit op de droomopleiding van haar broer, terwijl haar overleden moeder (volgens haar), haar beelden kapot maakt. Verder houdt ze zichzelf aan een jongensboycot en heeft veel met de bijbel van haar overleden oma. Vanuit het oogpunt van Jude lees je ook over Noah, die niet heel goed met het verlies van hun moeder kan omgaan. Dit probeert hij te verwerken door meerdere malen van een kliff af te springen om in het water te belanden.
Hij heeft me niet gevonden, hij is me niet gevolgd, hij is geen Bengaalse tijger, zeg ik tegen mezelf. Hij is gewoon een nieuwe jongen die iemand van zijn leeftijd zag met wie hij per ongeluk vrienden is geworden voordat de populaire kinderen kwamen om hem te redden.
Hoewel ik dus veel positieve verhalen heb gehoord, zaten er ook negatievere reacties tussen. Die reacties gingen voornamelijk om de moeilijke woorden en het taalgebruik, dat niet altijd even makkelijk te begrijpen was. Echter heb ik daar zelf totaal geen last van gehad. Ik heb het boek niet in één ruk uitgelezen, maar stukje voor stukje begon het boek mij steeds meer te raken. Ik vind het knap hoe Jandy Nelson verschillende onderwerpen aan de kaak kan stellen binnen één verhaal: van homoseksualiteit, verschillende kunsttermen, maar ook de aanwezigheid van ‘zwevende’ geesten.
De realiteit is keihard. De wereld is een schoen in de verkeerde maat. Hoe kunnen mensen ertegen?
De hoofdstukken zijn vrij lang en hoewel het mij alleen stoorde als ik ermee wilde stoppen (‘Nog even het hoofdstuk uitlezen’), vond ik het ook wel een fijne manier om een personage goed te leren kennen. Je snapt het verhaal en hebt dan nog eens de tijd om je in te kunnen leven. Op het begin kon ik mij meer vinden in het verhaal van de dertienjarige Jude, terwijl dat op het einde wel evenredig werd. Ik wilde weten waarom deze tweeling zo uitelkaar is gegroeid, waarom Noah niet op zijn droomopleiding zit en waardoor hun levens zo zijn veranderd in die jaren.
Afsluitend zou ik dit boek beschrijven als een kunstwerk: bijzonder door de prachtige zinnen, humor en soms onwerkelijke situaties. De gekozen perspectieven met een andere tijd zijn prachtig, want op deze manier leer je over beide personages een heleboel. Iedereen gaat anders om met emoties en dat blijkt ook weer uit dit boek. Dus mocht je dit boek nog niet hebben gelezen dan raad ik je zeker aan om dit boek op jouw TBR-lijstje te zetten.
Een prachtig boek, dat ik zeker zou aanraden aan anderen. Heb jij dit boek al eens gelezen of ben je het (misschien naar aanleiding van deze recensie) van plan. Laat het weten in de comments, want ik ben erg benieuwd.
Komt zeker op mijn lijstje! Klinkt heel leuk, zeker dat je het beschrijft als een kunstwerkje: dat is altijd het mooiste aan een boek, als je het écht kunst kunt noemen.
Fijn dat je er zo van genoten hebt 🙂
Ik heb hem ook gelezen en vond het echt een prachtig boek! In het begin was het lastig om erin te komen door de moeilijke taal, maar op het einde kon ik dat juist enorm waarderen. Het is inderdaad echt een kunstwerk!
Klinkt als een onwijs goed en boeiend boek! Ik heb nog een boekenbon en weeeet denk ik wel wat ik ervan ga kopen!
Ik kon er niet goed in komen door de moeilijke woorden, maar als ik het zo lees moet ik het toch nog een keer proberen!