Als we ergens in Nederland niet op kunnen vertrouwen, is het wel het weer. Toch las ik vorige week met die zonnige temperaturen het boek ‘Op een mooie zomerdag’ van Mary Higgins Clark. En vandaag lees je wat ik daar van vond.
Zan Moreland, succesvol binnenhuisarchitecte, beleeft de nachtmerrie van iedere moeder: op klaarlichte dag wordt haar zoontje in Central Park uit de kinderwagen gestolen. Een paar jaar later duiken er opeens foto’s op die laten zien dat Zan haar kind zélf uit de wagen tilt… Iedereen lijkt haar te verdenken. Terwijl Zan belaagd wordt door journalisten, ontdekt ze dat iemand haar identiteit probeert te stelen. Er worden grote bedragen van haar creditcard afgeschreven en iemand intreert in haar bedrijf. Zan wordt zelfs gearresteerd voor moord. Staat Zan er helemaal alleen voor? En leeft haar zoontje nog?
Xander Uitgevers ~ 336 pagina’s ~ april 2018 ~ ISBN: 9789401608527
Na een moeilijke tijd heeft Zan het weer voor elkaar. Ze durft weer op haar eigen benen te staan zonder de hulp van een man, ze werkt zich uit de naad met haar zelfstandige bedrijf als binnenhuisarchitecte en ze verzorgt haar zoontje Matthew zo goed als ze kan. Maar als haar zoontje na een middagje op stap met een oppas plots verdwijnt, is ze radeloos. Twee hele jaren gaan voorbij zonder ook maar enige spoor. Tot er ineens foto’s van een toerist verschijnen in een roddelblad waar uit blijkt dat Zan zelf haar kind heeft meegenomen toen haar oppas lag te slapen. Ze krijgt de schijn nog extra tegen zich als blijkt dat er allemaal mysterieuze bedragen van haar rekening worden geschreven. Is ze verward en wat heeft ze met Matthew gedaan? Weet ze het überhaupt zelf nog? Zan blijft beweren dat ze erin wordt geluisd, maar ze staat er alleen voor. Niemand wil geloven in haar onschuld en dat kost haar de kop. Lukt het haar op de schijnwerpers te verplaatsen of is er meer aan de hand?
Ik heb dit boek ontvangen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Gevestigde naam
‘Op een mooie zomerdag’ is gewoon een goed uitgewerkt verhaal dat staat als een huis.
Mary Higgins Clark is al jaren een gevestigde naam in de thrillerwereld, maar in de geschiedenis van mijn blog is ze nog niet eerder voorbij gekomen. Ik heb namelijk nauwelijks iets van haar voorbij zien komen. Daar komt echter met ‘Op een mooie zomerdag’ – die ik als verrassing van Xander Uitgevers kreeg opgestuurd – verandering in. Dit boek bleek na enige research al uit 2011 te komen, maar dat merk je er niet aan af. Behalve dat iemand zich verbaast over het feit dat je op je telefoon kunt zien wie er belt. Maar dat terzijde. Verder is het gewoon een goed uitgewerkt verhaal dat staat als een huis. Wel zaten er behoorlijk veel personages in die ik moest leren kennen. Een namenlijstje had handig geweest, want dan had ik niet bij ieder hoofdstuk hoeven te graven vanuit wie ik nu weer las en wat zijn of haar betrekking op het verhaal was.
Het is 22 maart. Als Matthew nog leeft, wordt hij vandaag vijf, dacht Zan Moreland bij het ontwaken. Ze bleef minutenlang doodstil liggen en veegde over haar vochtige ogen. ’s Nachts waren haar gezicht en haar kussen vaak nat van de tranen.
Band met Zan
Ik had niet het gevoel dat ze echt verschreurd was door alles wat haar overkomt.
Op een mooie zomerdag geeft je inzicht in het leven van Zan die door de verdwijning van haar zoontje constant in een staat van hoop en vrees is beland. Twee jaar lang wordt er geen enkel spoor gevolgd tot er opeens foto’s van haar verschijnen. Alleen hoe kan ze dat gedaan hebben: ze heeft gewoon een alibi. Je voelt aan alles dat Zan onschuldig is, maar waarom gelooft niemand haar dan? Daar krijg je al snel inzicht in door alle wisselende perspectieven. Ondertussen krijg jij als lezer een soort bewijsdrang om te laten zien dat die lieve maar problematische Zan niets op haar kerfstok heeft. Maar als lezer blijf je er natuurlijk buiten staan. Het liefst wil je haar vertellen dat alles goed komt. Maar is dat wel zo? Toch als ik terugkijk, kan ik niet spreken van een echte ‘band’. Ik miste haar wanhoop om haar zoontje. Het mag dan wel al twee jaar verder zijn: ik had niet het gevoel dat ze echt verscheurd was door alles wat haar overkomt. En dat terwijl er iemand rondloopt die Zan het liefst ziet verdwijnen, maar wie? Je durft op niemand te vertrouwen. Zelfs niet op de pastoor.
Vertrouw niet op je gevoel
Je wordt als lezer meegesleept door de fijne schrijfstijl.
Of toch wel vertrouwen op iedereen, want dit boek gaf mij enorm het gevoel dat het totaal niet verrassend zou zijn. Ik hoefde niet verder te graven, want alle pijlen wezen toch naar een persoon. Ik nam dus aan wat de rest zei en ik bleef deze persoon met een schuin oog aankijken. Alleen dan word je op het einde toch nog even verrast en dat maakt dat dit boek van de drie naar de vier sterren schoot. Je wordt maar even op je vingers getikt dat je eerste gevoel niet de juiste hoeft te zijn. Al helemaal niet met dit soort boeken. Ik durf het zelfs te vergelijken met de boeken van Suzanne Vermeer – waar ik er meerdere van heb gelezen, dus dat zegt wel wat. Er ontstaat namelijk echt een beeld van alle momenten, je wordt als lezer meegesleept door de fijne schrijfstijl en het einde heeft toch een verrassingselement. Maar het is geen puntje-van-mijn-stoel-gevoel.
In een droom hield ze zichzelf voor dat hij niet echt werd vermist. Hij verstopte zich gewoon. In werkelijkheid was hij wel degelijk spoorloos verdwenen. Had ik mijn afspraak die dag maar afgezegd, dacht Zan voor de zoveelste keer.
Conclusie
Vooral de fans van Suzanne Vermeer zullen smullen van deze thriller.
Mary Higgins Clark heeft met ‘Op een mooie zomerdag’ bewezen een vermakelijke thriller te kunnen schrijven waar ik graag nog meer van wil ontdekken. Vooral de fans van Suzanne Vermeer zullen smullen van deze thriller. Ik wil niet zeggen dat ik op het puntje van mijn stoel heb gezeten, maar het is wel een boek dat je mee aan de hand neemt en zorgt dat je bij het einde wil komen. Mede ook door de fijne schrijfstijl van Mary. Dan kom je gaandeweg ook nog een verrassing tegen wat betreft de ontknoping en dat is altijd mooi meegenomen. Toch heb ik geen echte connectie met de personages gevoeld – bij Zan miste ik die menselijke emoties die ik verwacht bij iemand die al twee jaar zonder haar kind moet leven en de rest kon ik gewoon niet vertrouwen. Je weet maar nooit. Daarnaast heb ik nog een klein kritiekpuntje op de titel: ik vind hem niet dekkend genoeg. Natuurlijk raakt het zoontje vermist op een zomerdag, maar verder dan dat gaat het niet. Het had net zo goed op een winterse dag kunnen zijn.
Heb jij al eens een boek van Mary Higgins Clark gelezen? Zaten daar nog aanraders tussen? Laat het weten.
