Niet oog om oog, tand om tand. Maar vandaag alleen een recensie van het boek ‘Oog om oog’ van Peter Römer en Annet Hock. Benieuwd hoe ik deze literaire thriller – uitgegeven via A.W. Bruna – heb ervaren? Je leest het hieronder.
Al meer dan twintig jaar kennen ze elkaar, de vriendengroep rond jeugdvrienden Sander en Lucas. Vier stellen die lief en leed, zon- en feestdagen met elkaar deelden. En van oudsher minimaal één week per jaar met hun gezinnen naar Schiermonnikoog gingen – de ouders in het grote huis, de kinderen in tentjes in de tuin. Toen de kinderen eenmaal het huis uit waren werd de vriendschap minder vanzelfsprekend. Ze zagen elkaar nog wel, maar de banden werden minder hecht. Uit nostalgie besluiten de acht nog eenmaal terug te keren naar de goede oude tijd. Maar het is niet meer hetzelfde. De onderlinge verhoudingen zijn veranderd, er is veel gebeurd. En wat een vrolijke reünie op Schiermonnikoog had moeten zijn, loopt uit op een drama. Want het verraad dat een kwarteeuw jaar geleden plaatsvond, vindt eindelijk zijn uitweg…
A.W. Bruna Uitgevers ~ januari 2019 ~ 276 pagina’s ~ ISBN: 9789400510005
Soms loopt het leven niet zoals gepland. Na jaren van vriendschap zijn de onderlinge verstandsverhoudingen veranderd, maar wisten ze dat maar eerder… Uit nostalgie plant het vriendengroepje rondom de serieuze Sander en zijn vriendelijke vrouw Claudia, de saaie Pim en zijn pittige Tamara, de strijdlustige Evelien en haar ‘beer van een vent’ Ruud en de sociale Lucas en zijn veel jongere Amerikaanse vriendin Alexandra een reünie op hun veelgeprezen eiland Schiermonnikoog. Als ‘onuitgenodigde’ verrassing voegt Lucas’ verbitterende ex Monique zich nog bij dit rijtje, met het plezier om alles eens gade te slaan. Het had zo gezellig moeten zijn, maar vanaf het begin is duidelijk dat iedereen met een doel naar het eiland is gekomen. Zo krijgt Sander alleen maar rust als hij zijn oude beste vriend Lucas heeft getrakteerd op wraak, eist Monique geld en krijgt Tamara de schik van haar leven als ze haar dochter Alice ziet bij iemand anders in de tent. Als dat maar goed gaat…
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Net een soap
‘Oog om oog’ van Peter Römer en Annet Hock leest weg als een soap waar je middenin valt. Het is net alsof je GTST voor het eerst kijkt zonder ook maar enige weet te hebben van wat zich in al die jaren heeft afgespeeld. Dat betekent dus veel personages om te leren kennen – wat op het begin vooral heel verwarrend is – en vaten vol geheimen die op ontploffen staan. Niet echt een heel goed begin om meteen in het boek te kunnen kruipen. Maar langzaam maar zeker, bladzijde voor bladzijde (en met behulp van de website waar je nog eens extra informatie over de personages kunt krijgen) leer je iedereen kennen. Je krijgt net genoeg informatie om iedereen te begrijpen, maar net te weinig om echt van een band te spreken. Het is alleen maar van belang dat je snapt wat hun doel is (en waarom ze dus naar Schiermonnikoog zijn gekomen) en wat hun motieven daarachter zijn. Zoals waarom komt Monique naar het eiland terwijl die uitnodiging duidelijk een vergissing was; wat is het geheim van Tamara en waarom heeft Ruud schulden bij Claudia?
‘Ja… dat was een kostbaar foutje van je, toen.’ Een zinnetje, een achteloos uitgesproken gedachte, meer was het niet, maar de sfeer aan het tafeltje veranderde op slag. De studentikoze lichtheid werd verdrongen door een pijnlijke herinnering. Sander voelde hoe ongemak bezit nam van zijn lichaam.
Thriller of toch een roman?
Wat naast alle personages opvalt, is dat dit boek zich presenteert als een ‘literaire thriller’. Ik heb persoonlijk geen moment het gevoel gehad dat ik een thriller aan het lezen was. Daar waren de problemen en de uitingen daarvan te simpel en niet spannend genoeg voor. Daarom zou ik het zelf eerder beschrijven als een roman met hier en daar wat spannende en verrassende elementen. Die zaten tegen het midden/einde aan, maar – zonder al teveel te verklappen – komt er bijna niets tot een ontknoping. De groep mag dan zo van drama houden, echte geheimen worden niet eens uitgesproken, wat ik als lezer teleurstellend vind. Maar of het nu een thriller of een roman is, feit blijft wel dat als je eenmaal door hebt wie nu wie is (en wie bij wie hoort), dat het verhaal snel aan je voorbijgaat. Ik vloog er door de schrijfstijl doorheen en dat had ik van tevoren eigenlijk niet verwacht. Want – het boek mag dan immers maar 276 pagina’s hebben en dun aanvoelen – ik had de verwachting dat ik er nog vrij lang over ging doen.
Auteurskoppel
Als je goed hebt opgelet, dan weet je dat dit boek is geschreven door twee auteurs. Gelukkig merk je dit geen moment. De schrijfstijl blijft constant en alles lijkt goed op elkaar afgestemd. Wel merk je gelijk waar deze auteurs hun inspiratie vandaan hebben gehaald: het echte leven. Hoewel ik zelf nog vrij jong ben, kan ik begrijpen dat als je de leeftijd hebt bereikt van één van deze personages (tussen de 40 en 50) dat je jezelf in een van ze herkent. Ben jij net de ondernemende Ruud, lijk je meer op studiebol Sander die zijn kansen in het verleden niet heeft gekregen of is Lucas’ vrije levensstijl meer je ding? Deze voorbeelden zorgen ervoor dat dit boek mij ook uiterst geschikt lijkt voor de mannen. Is het echter een boek dat nog lang zo bijblijven? Nee, dat helaas niet. En dat komt eigenlijk doordat het net niet spannend genoeg is, toch een lange opbouw heeft door al die personages en dat het verhaal inhoudelijk niet vernieuwend genoeg is.
Het was een onrustige nacht. Soms viel hij in een peilloos diepe slaap en dan weer schrok hij op uit een droom, een stroom van beelden die hij onmiddellijk weer was vergeten. Behalve dat hoofd, dat bleke vollemaansgezicht dat maar niet ouder leek te zijn geworden en dat hem lachend aankeek, uitlachte, dat was blijven hangen. Net als dat zinnetje dat alsmaar rondspookte in zijn hoofd. ‘Hij heeft je genaaid!’
Conclusie
Ik heb ‘Oog om oog’ van Peter Römer en Annet Hock beoordeeld met drie sterren. Het leest beter weg dan verwacht, heeft er alles aangedaan om de vele personages uit te werken tot een goed geheel en dat maakt dat je als oudere lezer je er vast in kan herkennen. En ook het feit dat je niet merkt dat dit boek door twee auteurs is geschreven, vind ik top. Maar toch mist het wat kwaliteit voor de vijf sterren. Zo ontbreken er verrassende en spannende elementen op niveau om dit boek echt tot een ‘literaire thriller’ te maken. De problemen blijken te simpel en de plottwisten zijn te zwak om mij op het puntje van mijn stoel te krijgen. Wat zeg ik: op het einde was ik alleen maar teleurgesteld en lichtelijk gefrustreerd. Waar bleef het grote moment dat alle geheimen werden onthuld? Ik heb het even gemist, terwijl ik toch alles heb gelezen. Ook het feit dat je door al die personages eerst vrij lang nodig hebt om te wennen aan het verhaal, vind ik jammer. Algeheel dus geen slecht boek, maar zeker geen boek dat nog lang zal bijblijven.
Welk boek kon volgens jou nog wel meer spanning gebruiken? Ik ben best benieuwd of jullie zulk soort voorbeelden hebben. Laat het weten in de reacties.
