Jojo Moyes kennen de meeste natuurlijk van haar prachtige reeks ‘Voor jou’, ‘Een leven na jou’ en wie weet ook wel het derde boek ‘Voor mij’. Maar deze auteur heeft meer in haar mars. Vandaag recenseer ik namelijk één van haar nieuwste boeken ‘Nachtmuziek’. Benieuwd of ik net zo overtuigd was? Je leest het hier.
De jonge violiste Isabel Delancey is weduwe en kan in Londen nauwelijks de eindjes aan elkaar knopen. Wanneer ze een groot, vervallen landhuis erft van een oudoom trekt ze erin met haar twee kinderen. Als Matt McCarthy, buurman en handige klusser, aanbiedt om haar te helpen met de broodnodige reparaties, maakt ze daar dankbaar gebruik van. Maar Matt heeft een verborgen agenda, want hij aast al meer dan tien jaar op het huis..
Uitgeverij De Fontein ~ 384 pagina’s ~ juni 2018 ~ ISBN: 9789026141744
Isabel Delancey is een succesvol violiste in de bloei van haar leven. Ze heeft twee prachtige kinderen Kitty en Thierry en lijkt gelukkig getrouwd. Totdat ze nieuws krijgt dat haar leven op zijn kop zet: haar man is omgekomen bij een auto-ongeluk. Met alles wat ze in zich heeft, probeert ze de eindjes aan elkaar te knopen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ze kan de nanny niet meer betalen, moet stoppen met haar professionele werk als violiste en puntje bij paaltje moet ze ook haar huis uit. Net of het zo moet zijn, erft ze van een oudoom een vervallen landhuis en het gebroken gezin trekt erin. Alles is rot, kapot en eigenlijk is het huis onbewoonbaar. Maar daar is buurman Matt McCarthy – de reddende engel of toch niet? Hij lijkt alles te willen repareren voor een zacht prijsje en daar maakt Isabel dan ook gebruik van. Maar sneller dan ze denkt, jaagt hij al haar spaargeld erdoorheen. Want Matt is niet zo aardig als hij lijkt: zijn vrouw en hij vechten al ruim tien jaar voor dat huis en dat gaat hij krijgen ook. Ook al moet hij daarvoor over lijken gaan. Isabel en haar gezin worden de dupe van een aasgier. Weet ze het lot op tijd te keren of komt de hulp te laat?
Ik heb een e-book gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Opstartproblemen
‘Nachtmuziek’ van Jojo Moyes was alweer het vierde boek dat ik van deze auteur las. Was ik enorm enthousiast over ‘Voor jou’ en ‘Een leven na jou’ had ik vorig jaar bij ‘Dicht bij jou’ toch wat twijfels. Het duurde namelijk even voordat ik mij kon vinden in zowel de personages als het verhaal. En ditzelfde gevoel had ik bij ‘Nachtmuziek’. Het onderwerp wist mij iets sneller te interesseren – bij ‘Dicht bij jou’ had ik niets met de walvisjacht – maar het moest gewoon allemaal even op gang komen. Ik voelde niet meteen een klik met de personages. Dat is ook niet zo gek: Isabel weet niet wat ze met zichzelf aan moet nadat haar man is overleden. Ze wil het liefst gewoon doorgaan zoals altijd: de kinderen bij de nanny en zij die zich focust op haar carrière als violiste. Maar dat kan niet zomaar. Dit maakt haar niet per se arrogant, maar ik kon mij ook niet herkennen in de keuzes die ze maakte. Je wilt toch het beste voor je gezin? Ook al zou je daarvoor je viool moeten verkopen bijvoorbeeld. Maar hierdoor krijg je wel langzaam medelijden met de kinderen. De jonge Kitty en Thierry die na het overlijden van hun vader ook uit hun vertrouwde omgeving worden gerukt als hun moeder wegens geldproblemen wil verhuizen naar een geërfde woning. Dat blijkt in the middle of nowhere te zijn. Hoe zij echter met de situatie omgaan, is bewonderenswaardig.
Toen ik klein was, dacht ik dat een huis gewoon een huis was. Een plek waarin we aten en speelden en ruziemaakten en sliepen, vier muren waartussen we ons gewoon met het leven bezighielden. Ik stond er nooit zo bij stil.
Vermoedens uitspreken
En dan zijn ze er nog niet, want buurman Matt is uit op wraak. Hij vindt dat hij het huis had moeten krijgen en niet één of ander vaag familielid van de man die er heeft gewoond. Het ergste is nog dat hij wel het vertrouwen probeert te wekken van de nieuwe inwoners. Met als resultaat om ze financieel uit te kleden, zodat ze snel weer hun biezen pakken en vertrekken. Maar dat gaat niet zomaar. Het enige wat ik dan alleen niet begrijp – maar dan zou je ook geen verhaal hebben – is dat de mensen in het dorp allemaal vermoeden wat Matt van plan is, maar niemand het in zijn of haar hoofd haalt om de nieuwe inwoners in te lichten. Stiekem zou je al die mensen wel door elkaar willen schudden, maar zou je in het echte leven deze vermoedens wel uitspreken? Wie weet is dit wel echt een levensechte situatie. Verder staat het verhaal sterk: je weet wat je kunt verwachten en toch word je af en toe nog verrast. Vooral met een bepaalde wending, maar die heeft minder invloed op het verhaal dan gedacht. Niet zo gek uit dat toen ik eenmaal in het verhaal zat (iets voor de helft van ‘Nachtmuziek’) het verhaal ook snel weer uit had.
Typisch Jojo
Maar het uitlezen van ‘Nachtmuziek’ heeft – door de reden die ik eerder noemde – wel een week geduurd. In de tussentijd pakte ik ‘Nachtmuziek’ namelijk niet regelmatig op, omdat de aantrekkingskracht er niet was. Dat ligt gelukkig niet aan de schrijfstijl, want die was typisch Jojo Moyes. Makkelijk, lange en korte hoofdstukken afgewisseld en verschillende perspectieven. En dan heb ik het nog niet aan de cover gehad. Dat is opnieuw een plaatje – nu weet ik dat veel mensen niet van mensen op de cover houden, maar ik vind dat altijd toch een realistischer beeld geven. De liefde en romantiek spat ervan af en van tevoren weet je niet wat dat met het verhaal te maken heeft. Maar ik kan je vertellen: van alles. Er komen namelijk niet alleen maar haatdragende mensen op het pad van dit gezin. Gelukkig maar, want dit maakt het einde ook weer wat leuker. Ik had niet anders verwacht – en hoewel voorspelbaarheid niet altijd leuk is, wil ik ook niets anders. Op de toekomst van één personage na: ik heb daar nog steeds mijn vraagtekens bij. Hij of zij maakt een behoorlijke ommekeer op het einde die ik niet kan begrijpen als ik hem/haar het hele verhaal heb gevolgd. Je zou bijna willen vragen waarom hij of zij doet wat hij/zij doet.
Veel later kwam ik erachter dat een huis zo veel meer kon zijn – dat het de bundeling van iemands verlangens kon zijn, een weergave van hoe ze zichzelf zagen, hoe ze zichzelf wilden zien, dat het mensen ertoe kon brengen om zich te gedragen op een manier die hem tot schande of schaamte bracht.
Conclusie
‘Nachtmuziek’ van Jojo Moyes is een boek dat je moet leren kennen. Dit zorgt ervoor dat je niet meteen vanaf pagina één in het verhaal kan duiken en ‘Nachtmuziek’ dus niet binnen mum van tijd uit hebt. Maar als je eenmaal de kracht ziet van de jonge kinderen, het trieste leven van Isabel en de haatdragende Matt maar even accepteert, begin je wel meer te ontspannen. Want juist de levensechte personages maken dit verhaal tot een succes. ‘Nachtmuziek’ weet absoluut niet te overtuigen zoals ‘Voor jou’ dat deed, maar dat betekent niet dat het een slecht boek is. Het is gewoon een fijne roman voor tijdens de koude dagen met een dekentje op de bank. Het leest – ondanks het trage begin – wel lekker weg door de eenvoudige schrijfstijl en de korte en lange hoofdstukken die elkaar afwisselen. Je leert door de wisselende perspectieven meerdere personages goed kennen. En nee, niet iedereen maakt keuzes die herkenbaar zullen zijn, maar in het echte leven gebeurt dat toch ook niet. Ondertussen komen er nog wat verrassingen op je pad en soms wat voorspelbaarheid.. maar hé dat mag.
Welke boeken van Jojo Moyes vond jij de moeite waard? ‘Voor jou’ staat nog steeds op mijn nummer één-positie. Laat het weten in de reacties en wie weet zie je dan binnenkort een ander boek van haar verschijnen.
