Soms heb je gewoon zin in een hartverwarmende roman. Zie jij door het grote aanbod ook soms door het bomen het bos niet meer? Lees dan maar snel wat ik van ‘Mijn grootste wens’ van Lucy Dillon vond.
Eva voelt zich verloren zonder haar man Mick, die twee jaar geleden is overleden. Voor hem had ze haar eigen dromen opzijgezet, en nu is ze bijna veertig en staat ze met lege handen. Caitlin ziet haar leven instorten: haar huwelijk loopt op de klippen en haar dochtertje, de 4-jarige Nancy, heeft sinds de scheiding geen woord meer gesproken. Caitlin maakt zich grote zorgen, maar geen dokter weet een oplossing. Nancy is haar stem kwijt. Maar is er iemand die luistert naar de woorden die ze niet durft te zeggen?
Uitgeverij de Fontein ~ maart 2020 ~ 416 pagina’s ~ ISBN: 9789026150906
Op een winderige en gure avond veranderde het leven van de alleenstaande moeder Caitlin abrupt. Als haar auto het ergens in de middle of nowhere begeeft, is het namelijk de gestructureerde ‘held’ Patrick die voor haar stopt. En dat is het begin van hun mooie liefdesverhaal, dat zelfs wordt bekroond met dochtertje Nancy. Toch blijkt ook dit huwelijk een einddatum te hebben waar zelfs een reisje Londen geen verandering in kan brengen. Omdat ze het toch wel uit moeten zoeken met de kinderen, stelt Patrick voor om wekelijks af te spreken bij zijn zus Eva zodat hij de kinderen ook kan zien. Eva is twee jaar geleden weduwe geworden en zit niet direct te springen op deze wekelijkse bezoekjes. Ze heeft wel wat anders aan haar hoofd, zoals het feit dat er iemand heel erg graag het verhaal van haar bekende man wil vertellen. Maar speciaal voor haar broer met wie ze toch ook wil werken aan een betere band besluit ze in te stemmen. En dat blijkt niet alleen voor Eva handig te zijn, maar ook voor de jonge Nancy die sinds het tripje van Londen slechts in haar veilige omgeving nog haar mond opentrekt. Volgens haar broertje kan ze gewoon niet meer praten, maar wat is er daadwerkelijk aan de hand?
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Op adem komen
Lucy Dillon wist mij begin vorig jaar met haar boek ‘Een klein gebaar’ van begin tot einde te betoveren. En daarom kon ik haar nieuwste boek ‘Mijn grootste wens’ natuurlijk niet zomaar laten gaan. Ik hoopte dat het boek net zo meeslepend en liefdevol zou zijn en ik kan je vertellen: dat is dit boek zeker. Lucy Dillon heeft namelijk de kracht om je stil te laten staan bij het moment. Mede dankzij de grote hoeveelheid boeken die ik altijd wil lezen, heb ik soms de neiging om een boek te beoordelen op ‘hoe snel ik ‘m uitlees’. Maar daar gaat het bij dit boek juist helemaal niet om. Je moet het lezen, in je opnemen, er over nadenken en ondertussen gewoon mee hopen dat er een positief einde aankomt voor de karakters die je zó in je hart heb gesloten. ‘Mijn grootste wens’ hoeft daardoor niet per se vol actie te zitten. Het is ook zonder dat prachtig, krachtig en leerzaam. En dat is precies waar ik zó op had gehoopt.
Caitlin staarde naar de cactus op het bureau van de mediator. Patrick vond het altijd zo geweldig om haar zijn vrouw te noemen, alsof hij zijn geluk niet op kon. Maar dat was typisch Patrick, haar ridder op het witte paard, de enige chauffeur die achter haar overleden Renaultje was gestopt op die winderige pechstrook van de M25, nu zes jaar geleden.
In een warm bad duiken
Ik moet er wel eerlijk bijzeggen dat ik er op het begin even moest inkomen. Ik moest even de karakters leren kennen, gevoel krijgen met het verhaal en even kijken waar het heen ging. Maar al snel merkte ik gewoon dat het de schrijfstijl was die mij iedere keer weer overtuigde om door te lezen. Het voelde op een gegeven moment als een warm bad. Het was net of je omarmd werd door weduwe Eva, de zwijgzame Nancy die de angst voelt om te praten, de gescheiden Caitlin, de enthousiaste Joël met al zijn geklets en alle andere sterke karakters die ‘Mijn grootste wens’ rijk zijn. Zelfs de streberige Patrick, die mij vaak genoeg op de zenuwen werkte, sloot ik uiteindelijk wel in mijn hart. Hij bedoelt het soms allemaal niet zó slecht. Zij reiken stuk voor stuk je de hand in dit verhaal dat is opgedeeld uit hoofdstukken vanuit Caitlin en Eva. Ze zijn zó levendig dat het bijna voelt alsof je het verhaal van je buren aan het lezen bent.
Kleine kanttekening
Geen personage is teveel en geen verhaallijn schiet tekort. Het blijft een mooi geheel waardoor je niets anders kan dan met een grote glimlach op je gezicht dit boek weer kan sluiten. Ik weet gewoon nu al dat ik meer van Lucy Dillon weer lezen. Haar boeken zijn avonturen, krachtige momenten die je echt even de werkelijkheid uitnemen. ‘Mijn grootste wens’ las ik niet binnen een dag uit, maar dat is dan ook niet het belangrijkste. Het boek zal namelijk na het lezen wel voor altijd in mijn geheugen gegrift staan. Als ik dan toch een klein puntje van kritiek moet noemen, is het de proloog. Je leest – in tegenstelling tot alle andere hoofdstukken – vanuit de jonge Nancy die vanaf die bewuste dag een groot geheim met zich meedraagt. De lezer weet in tegenstelling tot de personages wél direct waarom Nancy vanaf die dag niets meer zegt. En dat is jammer voor de spanningsboog. Maar als dat het enige is? Dan mag de auteur zeker trots zijn.
Patrick keek haar strak aan met die heldere, priemende blik van hem. De blik waar ze altijd meteen van aan het raaskallen sloeg, gewoon om te zorgen dat hij… wegkeek. ‘Is dat de enige reden waarom je niet weg wilde uit Bristol? Eerlijk zijn, Caitlin.’ Caitlin staarde hem verbluft aan. ‘Ik heb eerlijk gezegd geen idee waar je op doelt.’
Conclusie
‘Mijn grootste wens’ van Lucy Dillon heeft mijn hart verwarmd met zijn eenvoud en pracht. En dat is soms alles wat een boek nodig heeft. ‘Mijn grootste wens’ zit namelijk niet vol actie en is zelfs vrij traag te noemen, maar dat maakt juist dat je terug gaat naar de basis. Ik moest er wel even inkomen, maar vanaf het moment dat dat was gebeurd omarmde ik de personages en de mooie verhaallijnen. Je leest over scheidingen, verlies, rouw, stilte en over een familie die na jaren geheeld wordt. Het draait er bij dit boek niet om hoe snel je ‘m uit heb, het maakt uit hoeveel indruk het zal maken. En dat doet het! Van die kleine Nancy die haar woorden niet meer durft te gebruiken, de springende Joël die haar direct helpt, weduwe Eva die plots met twee kinderen te maken krijgt en Caitlin en Patrick die op hun eigen manier dealen met de scheiding: ieder is uniek. Deze karakters voelen levensecht aan en zijn uit het leven gegrepen. Mede daarom hebben ze stuk voor stuk een plek in mijn hart veroverd. Ik kan maar één ding zeggen: lees dit boek met zijn toegankelijke schrijfstijl gewoon. Je zal er geen spijt van krijgen.
Heb jij al weleens een boek van Lucy Dillon gelezen? Ik heb volgens mij al jaren haar debuut ‘Honderd stukjes van mij’ op mijn TBR. Na het lezen van ‘Mijn grootste wens’ weet ik zeker dat ik dat boek ooit nog eens ga lezen.
