Daar zijn we weer: op dag vier alweer van mijn recensieweek! Vandaag is het tijd voor de recensie van het autobiografische boek ‘Luma’ van Lydia Brewster. Benieuwd hoe dit boek mij is bevallen? Lees dan snel verder.
De autobiografische roman Luma vertelt het verhaal van een jong meisje dat opgroeit in een voor haar onveilige wereld. Leef mee met de soms bizarre avonturen die het hoofdpersoon meemaakt tegen de achtergrond van twee totaal verschillende culturen, die van Nederland en Suriname. Zo valt haar oog keer op keer op de verkeerde mannen. Deze keuzes pakken niet zo goed uit voor haar en dwingen haar enkele malen om weer haar koffers te pakken richting een van de twee landen. Het leven heeft voor haar een constante factor en dat is een oom die haar op jonge leeftijd langdurig seksueel heeft misbruikt. De vraag die iedere keer weer zal opkomen is: zal het haar lukken om haar leven op orde te krijgen? Luma is, ondanks de vele trieste zaken die er spelen, een verhaal met een lach en een traan.
Futuro Uitgevers ~ april 2018 ~ 178 pagina’s ~ ISBN: 9789492221971
Auteur Lydia Brewster neemt je in deze autobiografische roman mee terug naar haar verleden door de ogen van het jonge personage Luma. Naar het misbruik van haar oom dat haar (liefdes)leven jarenlang heeft beïnvloed en het feit dat ze er tot dan toe altijd over heeft gezwegen, naar de reizen die ze jarenlang maakte tussen Suriname en Nederland en het gevaar dat keer op keer op de loer lag. Als ze dacht dat ze haar verleden kon laten rusten, was er weer een situatie of persoon die er alles aan deed om het geluk weer omver te blazen. Haar liefdesleven zat niet mee, want keer op keer viel ze voor de verkeerde man. En zie dan maar eens het vertrouwen te blijven houden dat er wel goede mannen bestaan, die het beste met je voor hebben. De vraag blijft: lukt het Luma om haar leven weer op orde te krijgen en om eindelijk het geluk te vinden waar ze recht op heeft?
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Intrigerende cover
Eenmaal aan het lezen, merk je hoe beklemmend dit boek is.
Luma van Lydia Brewster wist via social media mijn aandacht te trekken. Dat kwam vooral door de cover, want wat zien we eigenlijk? Een jong meisje op een prachtige locatie, maar wat houdt ze vast: is het een boek of een mes waar ze zichzelf mee wil neersteken? Inmiddels weet ik het antwoord daarop, maar deze vraag hield mij wel bezig. En dat is al positief. Eenmaal aan het lezen, merk je hoe beklemmend dit boek is. Er gebeurt een hoop negatiefs in het leven van Luma (en daarmee dus ook het in het leven van Lydia), maar specifiek over die gebeurtenissen kan ik niets zeggen. Het is namelijk autobiografisch, dus alles is echt gebeurd. Het is alleen de manier waarop het verhaal is beschreven, waar ik mijn mening op kan geven.
Twee weken daarvoor, op 10 november, veranderde alles. Voor deze datum speelde ik onbezorgd op school en met de buurtkinderen, en thuis kan ik onbezorgd genieten van een spannend boek. Op die dag, 10 november 1970 greep Oom me vast toen ik langs wilde lopen, trok me op zijn schoot en legde zijn grote hand op mijn buik terwijl hij belangstellend naar mijn vorderingen op school informeerde.
Psycholoog bezoeken
Luma is een boek dat je raakt, omdat het zowel emotioneel als krachtig tegelijk is.
Je gunt dit personage (en daarmee de auteur) de kracht en de wijsheid toe om een gelukkig leven op te bouwen. Je gaat bijna zelf twijfelen aan de goedheid van de mens als je ziet welke obstakels Luma/Lydia heeft moeten overwinnen. Zijn er uberhaupt wel goede mensen op deze wereldbol? Dit maakt Luma tot een boek dat je raakt, omdat het zowel emotioneel als krachtig tegelijk is. Hoewel er op het begin nog wel wat scepticisme is over de manier waarop ze probeert te dealen met haar problemen. Dan vraag ik mij – misschien niet heel slim – af: waarom ga je niet naar een echte psycholoog? Ze probeert namelijk allerlei therapieën die helaas weinig effect blijken te hebben. Maar later blijkt ook dat gesprekken bij de psycholoog niet blijken te werken voor Luma.
Prinsessenleven
Ik had meer willen lezen over de band met haar zoon, want hoe staat hij hierin?
Dit boek heeft ‘maar’ 174 pagina’s, dus ik had van tevoren echt een gevoel dat ik dit boek binnen no time uit had. Maar daar heb ik mij werkelijk in vergist. Ik denk doordat de pagina’s wat groter zijn dan gemiddeld dat er alsnog veel tekst staat. Daar moet ik dan alleen wel bij zeggen dat dit boek prettig doorleest. De proloog al helemaal, want nadat ik die had gelezen, wilde ik meer weten. Echter, er zit naast het verhaal van Luma een schuingedrukt deel in over een prinses. Het illustreert gedeeltelijk, maar ik vond het persoonlijk geen toevoeging aan het verhaal. Ik durf bijna te zeggen dat het zelfs afbreuk deed aan wat ik las. In plaats daarvan had ik bijvoorbeeld meer willen lezen over de band met haar zoon. Hoe staat hij hierin en wat heeft hij van de afgelopen jaren meegekregen? Ik snap dat hier wat privacy bij komt kijken (juist doordat het autobiografisch is), maar doordat hij wel een aantal keer wordt benoemd, ga ik mij dat toch afvragen als lezer.
Sinds de 24e november biedt hij vaker aan om op te passen of komt onverwachts langs. Niemand heeft iets door, niet mijn vader, niet mijn moeder, niet zijn vrouw. Het is mijn probleem.
Conclusie
Je gunt haar het geluk dat ze verdient.
Lydia Brewster mag met trots kijken naar ‘Luma’. Ik vind het zo sterk dat ze de woorden heeft gevonden om haar verhaal op papier te zetten. Daar kun je alleen maar respect voor hebben. Als lezer word je helemaal meegenomen van haar verschrikkelijke jeugd tot aan de momenten in de huidige tijd. Je gunt haar het geluk dat ze verdient, dat alles weer om zijn pootjes terechtkomt. En ondanks dat ik het boek misschien minder snel uit had, dan ik van tevoren had gedacht, is dat misschien niet eens heel gek. Er gebeurt zoveel en je voelt als lezer ook echt dat beklemmende gevoel. Zoiets wil je ook niet snel aan je voorbij laten gaan zonder te voelen wat het met Luma heeft gedaan. Wel had ik de verhaallijn van de prinses – die ik er eerlijk gezegd niet goed bij vond passen – liever verruild zien worden door meer informatie over de band met haar zoon. Ook al snap ik dan weer waarom dat niet is gedaan.
Wat is de laatste autobiografische roman die jij hebt gelezen? Laat het weten in de comments. Morgen is het alweer tijd voor de vijfde recensie op rij. Dan lees je wat ik vond van de thriller ‘Het perfecte leven van mevrouw Parrish’. Stay tuned.
