Zoals je misschien door dit artikel al wist, loop ik een beetje achter met het lezen van al mijn recensie-exemplaren. Maar soms moet je even tijd maken voor een boek, dat nog niet zo heel lang uit is gekomen. Eind februari kwam namelijk ‘Leugens in de lente’ van Nanda Roep uit en dat boek liet ik niet wachten. Lees dus snel verder wat ik ervan vond.
Drie vrouwen, één ongeluk. Manja is vroeg weduwe geworden en keert terug naar haar roots met haar jonge zoon. Ilya’s huwelijk blijkt niet te zijn wat ze dacht en die schok komt ze nauwelijks te boven… Ineke wil het liefste van alles de relatie met haar zoon en kleindochter herstellen. Op het eerste oog delen de vrouwen niets met elkaar, en toch delen ze álles.
Uitgeverij Nanda ~ februari 2020 ~ 294 pagina’s ~ ISBN: 9789490983871
Leugens in de lente neemt de lezer mee naar het kleine dorpje Driestenen. Hier wonen drie vrouwen – Manja, Ilja en Ineke – die binnenkort met elkaar te maken krijgen… Maar op welke manier? Dat blijft nog even een verrassing. Manja is kortgeleden weduwe geworden en probeert samen met haar zoontje in dit dorp (waar haar moeder woont) een nieuwe start te maken. In haar wanhoop naar wat sociaal contact, papt ze met iemand aan die haar wel ziet staan. Maar dat had ze beter niet kunnen doen. Ondertussen kan Ilja ook wel een vriendin gebruiken, nadat ze hoort dat haar man het niet zo heeft met ’tot de dood ons scheidt’. Maar helaas heeft ze niemand om dat mee te bespreken, behalve haar puberende dochters die ze er eigenlijk niet mee wil belasten. Ineke heeft het daarentegen ook niet makkelijk. Ze had een leuk meisje voor haar zoon gewenst, maar met die snollen waarmee hij nu thuiskomt, voelt zij geen klik. En dan ziet ze ook haar kleinkinderen nauwelijks. Drie vrouwen, een dorp en een situatie die ze dichter bij elkaar brengt. Maar wat gebeurt er nu echt en waarover wordt gelogen?
Ik heb een pdf van dit boek gekregen van de auteur. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Eerste kennismaking
Auteur Nanda is geen onbekende in het boekenvak! Zo heeft ze al meer dan 50 kinderboeken geschreven en ook romans zijn voor haar geen onbekend terrein. Voor mij was het echter – voor zover ik weet – wel de eerste kennismaking met een titel van haar hand. En smaakt ‘Leugens in de lente’ naar meer? Dat zeker. ‘Leugens in de lente’ brengt namelijk een fijne combinatie van romantiek, vriendschap en spanning. Je hebt te maken met drie verschillende personages, die je hoe dan ook gaat begrijpen. Ze proberen allemaal hun weg in het leven te vinden. Manja is net weduwe geworden en twijfelt hoe ze het beste haar leven weer op kan maken, Ilja heeft moeite met het accepteren dat haar huwelijk niet meer is wat het is geweest (en dat ze beter die flessen wijn kan laten staan om een goede moeder voor haar kinderen te zijn) en Ineke heeft haar handen vol aan haar man en (de vriendinnen van) haar zoon. Hoewel de personages hier en daar een beetje vlak blijven (en ik niet al hun keuzes kon begrijpen) en ik graag had gezien dat de naam boven het hoofdstuk kwam te staan, vind ik het mooi om de diversiteit te zien. Het zijn allemaal vrouwen die met iets dealen en iedereen kan daarom weer meer iemand anders meeleven.
Al meteen na de aanrijding was er de vraag of het een ongeluk was of een poging tot moord. De hele buurt dacht er het zijne van – dat het wel heel toevallig was dat nu net dit deze mensen overkwam. Er waren natuurlijk ook bewoners die de chauffeur totaal niet tot moordlust in staat zagen. Om die reden wisten ze zeker dat het een ongeluk moest zijn. Maar een mening was er, bij iedereen, en die werd hardop gegeven.
Het mysterieuze ongeluk
Wat ik daarnaast ook knap vond, is dat er drie totaal verschillende gezinnen worden geïntroduceerd maar dat ik – op een scène op het einde na – niet in verwarring raakte wie nu wie is. Daar blijkt toch wel uit dat het goed wordt uitgewerkt. De stamboom aan het begin was een fijne toevoeging, al raak ik daar meestal nog meer van in de war dan zonder. Al deze gezinnen komen samen door een mysterieus ongeluk. Je leest er in het begin en verder in wat schuingedrukte stukken meer over, maar het blijft lang vaag wat er nu precies is gebeurd én wat de gevolgen hiervan zijn. Wie is het slachtoffer, wie is de dader (en is die er überhaupt) en wat gaat er nog meer gebeuren? Deze vraagtekens maken het absoluut spannend. Toch vond ik de alinea’s hierover net iets te zwak om het verhaal op te laten draaien. En daar bedoel ik niet mee dat ik niet in spanning zat, want dat was ik wel. Maar doordat de drie verhalen lang uit elkaar blijven staan, heb je niet het idee dat je naar een bepaald punt toe werkt. En dat maakte dat ik geen noodzaak voelde om ‘Leugens in de lente’ snel uit te willen lezen.
Toegankelijke schrijfstijl
Jammer vind ik dat wel – want ik voelde me steeds meer één worden met het kleine dorpje. Niet als een inwoner die erbij hoort, maar wel als een toeschouwer van het dorpje waar veel over elkaar wordt gepraat (roddelen!), maar waar ook voor elkaar wordt ingestaan als het even moeilijk wordt. Hoe dat precies zit, ga ik natuurlijk niet verklappen, maar laat ik zeggen dat het bijzonder was om te lezen. Voor mij als echte stadsmeid was het een beetje een ver-van-mijn-bed-show, maar het voelde zo realistisch aan dat ik het wel begreep. Dat realistische komt ook terug in de schrijfstijl van Nanda Roep. Ze gebruikt korte zinnen, schrijft heel toegankelijk, afgewisseld wat langere en korte hoofdstukken en dat maakt dat je – ondanks dat ik soms dat punt miste waar naartoe werd gewerkt – toch doorlas. En daar heb ik absoluut geen spijt van: ‘Leugens in de lente’ is zowel van binnen als buiten – want: de cover en de kleine details in de boek – een waar plaatje. Het is geen boek dat mij megalang zal bijblijven, maar het heeft me wel vermaakt. En dat doen echt niet alle titels.
Toen de volgende ochtend de wekker ging, schrok Manja wakker. Waar was ze, waar was ze! O ja, het huis… Ze had een beroerde nacht gehad, zoals ze wel had kunnen verwachten. In het nieuwe huis klonken allerlei onbekende geluiden – er sloeg zelfs een spookachtige tak tegen het raam – en er waren trouwens ook enge schaduwen. Als moeder wilde ze zich niet bang laten maken door kinderlijke angsten, maar helaas vond ze het griezelig alsof ze zelf nog jong was.
Conclusie
Van prettige thema’s als liefde en vriendschap, hilarische scènes rondom meneer Van Zanten, een realistische setting tot een stel personages die makkelijk zijn om te volgen en toegankelijk geschreven zinnen, die je door dit boek doen vliegen. ‘Leugens in de lente’ van Nanda Roep heeft alles wat een fijne roman moet hebben. Je voelt je toeschouwer van het kleine dorpje Driestenen, waar drie hele verschillende personages wonen. Ondanks dat ze hier en daar wat vlak blijven, zijn ze wel realistisch. Ik vind het knap dat Nanda Roep heeft geprobeerd (en daarin deels is geslaagd) om drie hele verschillende verhalen te vertellen en dit samen te brengen. Ik raakte – op het einde na – totaal niet in verwarring wie nu wie was en wie nu met wie te maken heeft. En dat met of zonder de stamboom op het begin. Wel miste ik een bepaald punt waar naartoe werd gewerkt: een soort spanningsboog. Er is een ongeluk gebeurd waar je niets over weet, maar de aanwijzingen daarnaar waren mij te zwak om mijn aandacht volledig te houden. Jammer, aangezien ik ‘Leugens in de lente’ nu net iets te vaak weglegde en ook niet snel meer oppakte. Maar ik ben blij dat ik dat uiteindelijk wel heb gedaan! Het einde verdient nog alle lof net als het uiterlijk van dit boek. Overigens ook pluspunten voor de thema’s: door een vrouw geschreven en over vrouwen. Dat zouden meer auteurs mogen doen!
Natuurlijk ben ik niet de enige die dit boek al gerecenseerd heeft, dus ben je benieuwd wat De leesclub van alles, Drukinkt, Books & Macchiatos en Veronique’s Boekenhoekje over dit boek te zeggen hebben? Lees dan snel hun recensies!
Wat is de laatste roman die jij hebt gelezen? Laat het hieronder weten.
