Hoewel de winter pas officieel op 21 december begint, voelt het buiten al koud aan. Om goed in de stemming te komen, las ik een toepasselijk boek. Lawinegevaar van Suzanne Vermeer. Benieuwd wat ik van dit ijskoude boek vond? Lees dan snel mijn recensie.
Chantal Donkers breekt definitief door als strafrechtadvocate na het winnen van een zaak die vol in de aandacht van de media staat. Ineens hoort ze bij ‘de groten’ en is ze een graag geziene gast in nieuws- en actualiteitenprogramma’s. Dat de roem ook een keerzijde heeft, ontdekt ze als ze te maken krijgt met een stalker.
Om even te ontsnappen aan alle stress en drukte boekt Chantal een skivakantie naar Zwitserland met haar vriend Niels. Maar een week voor vertrek gaat ’s avonds de deurbel. Er staat een meisje op de stoep dat beweert de dochter te zijn van Chantals jongere zus Amber. De zus met wie ze al ruim tien jaar geen contact meer heeft. Het meisje stelt zich voor als Fenna en stapt naar binnen met de woorden: ‘Mama zegt dat ik bij jou veilig ben.
A.W. Bruna ~ november 2016 ~ 312 pagina’s ~ ISBN: 9789044975444
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Als een week voor de geplande wintervakantie van Chantal en haar vriend Niels opeens een onbekend meisje op de stoep wordt achtergelaten, gaan haar alarmbellen rinkelen. Ze ziet gelijk dat dit meisje genaamd Fenna een dochter is van haar zus Amber. Alleen die zus heeft ze tien jaar lang niet meer gezien. En dat zal als het aan Amber ligt ook niet gebeuren. Ze laat geen gegevens achter alleen haar kostbaarste bezit: haar dochter. Vanaf het eerste moment zorgt Chantal voor Fenna alsof het haar eigen dochter is. Net zoals Niels de ideale vader blijkt te zijn. Maar kan Chantal de veiligheid waarborgen voor het kleine meisje terwijl er een stalker achter haar aanzit die maar niet lijkt op te houden?
Waarom heb ik nooit iets van Suzanne Vermeer gelezen?
Ik geef toe: ik had nooit eerder een boek van Suzanne Vermeer gelezen. En na het lezen van Lawinegevaar snap ik eigenlijk niet waarom. De spanning was er gelijk en meteen wilde ik weten wat er ging gebeuren, wie de stalker was van Chantal en wat er haar nog meer te wachten stond. Niet zo gek dat ik het boek binnen een weekend alweer kon dichtslaan. Suzanne Vermeer – of wie er dan ook achter zit – heeft een enorm fijne schrijfstijl, want wie mij zo in een verhaal weet te sleuren, doet iets héél goeds.
Hij sloeg beschermend een arm om haar heen, en toen deed ze aarzelend de deur open. Voor haar stond een meisje met blonde vlechtjes. Ze droeg een roze jas. De banden van een duidelijk overvolle K3-rugzak sneden in haar schouders. Het meisje keek haar met grote blauwe ogen aan. Met een zacht stemmetje zei ze: ‘Ik heb het koud, tante Chantal. Mag ik binnenkomen?’
Spannende gebeurtenissen
De spannende gebeurtenissen volgen zich in een rap tempo op. Zo heb je de stalker van Chantal, de skivakantie die niet helemaal gaat zoals gepland en de vraagtekens rond haar zus Amber. Er zit iets – of iemand – achter en als lezer wil je er graag achter komen wie of wat dat is. Nu moet ik zeggen dat ik al rond pagina 40 door had dat één personage niet helemaal te vertrouwen was en daar had ik gelijk in. Toch klopte het niet helemaal zoals ik dacht, dus ook het einde kwam voor mij als een verrassing.
Fijne personages
Het gebeurtenissen lees je het grootste deel vanuit het oogpunt van Chantal. En zij is een erg fijn hoofdpersonage. Liefdevol, soms wat naïef met een niet altijd makkelijke jeugd. Je krijgt door het verhaal heen steeds meer over haar te weten. Daardoor kun je volledig met haar meeleven en de keuzes begrijpen die ze maakt. Maar ook Fenna mag niet vergeten worden. De onschuld van het kleine meisje, dat tevens heel sterk is, komt goed naar voren. Niet ieder kind kan zomaar wennen aan een nieuw gezin terwijl haar moeder nog ergens rondloopt. Dat is zeker een sterk element.
De aanwezigheid van Fenna kon maar één ding betekenen: dat Amber flink in de problemen zat. En nu ze er een puinhoop van had gemaakt, was haar familie kennelijk weer goed genoeg om het op te lossen. Maar hoe wist haar zus eigenlijk waar ze woonde? Was ze toch minder afwezig geweest dan ze had doen voorkomen?
Zeker de moeite waard
Lawinegevaar lees je misschien in een raptempo uit, maar dat maakt het de moeite waard. Met sterke personages, spannende gebeurtenissen en verrassende elementen is Lawinegevaar echt een aanrader. Er zit een voorspelbaar element in, maar als je denkt dat je het weet, weet Suzanne Vermeer toch nog te verrassen. De vraag die ik mezelf stelde na het lezen van dit boek was: ‘Kan ik alles van Suzanne Vermeer lezen?’. Dus dat is zeker een goed teken.
Heb jij weleens een boek van Suzanne Vermeer aka Paul Goeken gelezen? Zat daar toevallig een aanrader tussen? Mocht je er één (of meerdere) hebben, laat het weten in de reacties. Want ik kan niet wachten om meer te lezen.
