Als je mijn blog volgt, dan komt de naam ‘Mikaela Bley’ je vast wel bekend voor. Eerder recenseerde ik namelijk al ‘Dochter vermist‘ en ‘Donker water‘ – de eerste twee delen in de Ellen Tamn-serie. Benieuwd hoe ik het derde deel heb beoordeeld? Dat lees je vandaag.
De omstreden minister van Justitie Louise Bohman wordt op een ochtend wakker gebeld met het bericht dat haar persvoorlichter dood is aangetroffen. Is het zelfmoord of toch moord? Algauw gaat het gerucht dat Bohman zelf bij de zaak betrokken is. De media schilderen haar af als een monster. Misdaadverslaggever Ellen Tamm krijgt de opdracht om voor TV4 een documentaire over de minister te maken. Als ze Bohman ontmoet, herkent ze niets van het beeld dat geschetst wordt in de media. Hoe dieper ze in de zaak duikt, hoe meer Ellens eigen traumatische herinneringen naar boven komen…
A.W. Bruna ~ 304 pagina’s ~ juni 2018 ~ ISBN: 9789400510111
Persvoorlichter Anders Heed wordt op een dag gevonden aan de voet van het parlementsgebouw. Dood. Niemand weet onder welke omstandigheden: was het zelfmoord of heeft iemand hem bewust geduwd? Ondanks de minimale bewijzen worden alle ogen gericht op minister Louise Bohmann: zij zou haar medewerkers enorm uitbuiten en daar wist Anders alles van. Is dat hem teveel geworden? Zijn vrouw uit inmiddels al haar haat jegens Louise, maar is dat wel terecht? Dat is precies wat misdaadverslaggever Ellen zich afvraagt. Op verzoek van haar baas gaat ze aan de slag voor TV4 om een documentaire te maken van Louise. Zij wil namelijk voorbij alle verhalen die worden geschetst door andere media. Zij wil het echte verhaal te weten komen: en dat hoeft echt niet zo gitzwart te worden zoals gedacht. Gelukkig krijgt ze de medewerking van Louise en al de betrokkenen om alles tot op de bodem uit te zoeken. Terwijl Ellen ondertussen zelf ook moet dealen met het een en ander. Ze heeft last van schimmen uit het verleden die haar maar niet los kunnen laten en mensen die ze het liefst dichtbij zich wil hebben, maar die blijven nog op afstand.
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Deel 3 over Ellen Tamn
Mikaela Bley bewijst met ‘Kwaad licht’ opnieuw waarom ze een van mijn favoriete Scandinavische thrillerauteur is. Hoewel de beschrijving van ‘Kwaad licht’ niet meteen mijn aandacht wist te trekken, durfde ik dit boek toch een kans te geven. Ik weet namelijk dat Mikaela Bley zelfs een gebruiksaanwijzing spannend kan maken. En dat heeft ze met dit boek zeker gedaan. Door haar eenvoudige schrijfstijl en de kennis om echt in een zaak te duiken, betrekt ze haar lezers bij het verhaal. Daarnaast helpt het ook mee dat je hoofdpersonage Ellen al kent uit de boeken ‘Dochter vermist’ en ‘Donker water’. Daardoor was ik gewoon nieuwsgierig naar hoe het haar zou vergaan in weer een nieuwe setting met een nieuwe zaak – en uiteraard ook met haar eigen verleden. Het verhaal is op zichzelf staand, maar ik zou je toch aanraden om eerst die vorige twee delen uit de Ellen Tamn-serie te lezen. Je mist toch wat kleine details over het verleden van Ellen om alles meteen te begrijpen. Al moet ik zeggen: bij mij was ook wat weggezakt inmiddels, maar door de kleine verwijzingen die worden gemaakt, werd ik weer helemaal bijgepraat.
Louise Bohman lag in haar bed in de donkere kamer voor zich uit te staren. Hoewel de gordijnen goed dichtzaten, voelden de ramen bedreigend aan. Ze was al bijna twee dagen niet buiten geweest. Ze was gewoon niet in staat de werkelijkheid daarbuiten onder ogen te zien.
Fijn hoofdpersonage
‘Kwaad licht’ weet de lezer zeker een aantal keer op het verkeerde been te zetten. Het is namelijk niet moeilijk om echt een idee te gaan vormen over wat er gebeurd kan zijn met Anders en wat Louises aandeel daarin is. Het kunnen drie dingen zijn: Anders kan zelfmoord hebben gepleegd al denkt zijn vrouw daar anders over, Louise kan er alles mee te maken (of heeft zelfs iemand ingehuurd om Anders te laten verdwijnen) of iemand probeert Louise de schuld in haar schoenen te schuiven. Ik zat er in ieder geval naast met mijn bedenkingen. En dat we weten hoe het afloopt, komt door journaliste Ellen. Zij is iemand die er echt eens met een open blik ingaat. Ze haalt zich geen dingen in haar hoofd én dat vind ik echt fijn aan een hoofdpersonage. Ze trekt niet meteen conclusies en wil juist horen wat Louise te zeggen heeft. Een voorbeeld voor haar collega’s en zelfs voor mensen die dit boek lezen. ‘Don’t judge a book by its cover’.
Geen moeilijke namen
Zoals ik net al zei, is het de makkelijke schrijfstijl die je er zo doorheen loodst. Maar wat opviel in dit boek is dat het soms net iets te makkelijk is geschreven en daarnaast behoorlijk beeldend. Dat is niet erg – dat maakt vaak dat je helemaal in het verhaal duikt. Maar sommige dingen moet je ook aan de lezer overlaten om zich voor te kunnen stellen. Nu wordt er weinig aan de verbeelding overgelaten. Aan de andere kant vind ik het dan weer fijn dat dit boek – dat geschreven is door een Scandinavische auteur – niet volstaat met moeilijke namen die je als Nederlandse lezer toch niet onthoudt. Dat maakt dat je met meer mensen kunt meedenken, meevoelen en ze in ieder geval onderscheidt. En laat dat mij juist nu uitkijken naar deel vier in deze reeks. Deze zaak mag dan op een verrassende manier zijn afgerond, maar dat betekent niet dat de zaak van Ellen niet kan doorgaan. Daar zijn nog een paar vragen onbeantwoord gebleven, maar meer kan ik er niet over kwijt.
Overal waren mensen, waar ze maar keek, en ze voelde zich gadegeslagen, alsof iemand haar juist op dit moment in de gaten hield. Alleen, toen ze in de mensenmassa om zich heen keek, was er niemand die haar blik ontmoette.
Conclusie
‘Kwaad licht’ van Mikaela Bley is een volwaardig derde deel uit een briljante serie. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, maar ik vind Mikaela Bley echt nog een ondergewaardeerde auteur voor de boeken die ze schrijft. Ik lees er namelijk nauwelijks iets over op Nederlandse boekenblogs, maar ik kan je vertellen: de Ellen Tamn-reeks is echt de moeite waard. Keer op keer neemt Mikaela Bley in de vorm van hoofdpersonage Ellen je mee naar een spannende zaak die je 300 tot 400 pagina’s bezighoudt. Naast de spannende nieuwe zaak loopt er door de drie boeken een rode draad die nog steeds niet helemaal tot ontknoping is gekomen. Dit maakt het echter wel van belang om te beginnen met deel 1. Maar als je eenmaal bent aanbeland bij deel 3, word je absoluut niet teleurgesteld. ‘Kwaad licht’ is namelijk geen uitzondering. Soms misschien iets te beeldend geschreven, waardoor je nauwelijks zelfs iets kan bedenken. Maar verder wel een boeiend geschreven plot inclusief wendingen, een fijn hoofdpersonage om te volgen, een makkelijke schrijfstijl en een auteur die weet waar ze over praat. Ik kijk alweer uit naar deel 4.
Ben jij al begonnen aan de Ellen Tamn-serie of sla je die (bewust of onbewust) over? Laat het weten in de reacties, want ik ben erg benieuwd.
