En we gaan alweer door met het dertiende boek dat ik dit jaar heb gelezen: ‘Kamer 305’ van Yvonne Franssen. Ik had dit boek al even op mijn lijstje staan, maar het kwam er altijd niet van. Tot nu! Benieuwd wat ik van dit boek vond? Dat lees je hieronder.
“Pas na tweeën ’s middags werd ik weer wakker. Mijn hele wezen schreeuwde om Martijn, maar hij had niets meer van zich laten horen en wat zou ik moeten zeggen? Toch graai ik nu met wild kloppend hart naar mijn telefoon. Het appje is echter van Corine. Hoe lang moet ik mijn nieuwsgierigheid nog bedwingen? Serieus Kim, ik maak me zorgen. Wat is er aan de hand? Wat is er aan de hand? Absoluut een goeie vraag. Dat zou ik ook wel willen weten. Het lijkt er sterk op dat mijn minnaar zijn vrouw heeft vermoord, mijn echtgenoot heeft geprobeerd mijn moeder te vermoorden en ik ben bang dat een van mijn cliënten onderweg is om mij te vermoorden. Meer niet. Niets om je zorgen over te maken.”
Futuro Uitgevers ~ 232 pagina’s ~ september 2019 ~ ISBN: 9789492939319
Een gelukkig huwelijk is geen vanzelfsprekendheid meer in dit boek. Zo gaat Kim, die getrouwd is Simon, al jaren vreemd met Martijn, die op zijn beurt weer getrouwd is met Judith. Beide partners mogen natuurlijk van niets weten, maar zijn zowel Martijn als Kim wel zo voorzichtig als ze denken? Het is namelijk opmerkelijk dat Kim in haar vaste hotelkamer waar ze altijd met Martijn de lakens deelt een lijk vindt én dat precies op dat moment Martijn niet op komt dagen. Heeft hij hier iets mee te maken of is er meer aan de hand? In haar paniek dat haar overspel aan het licht komt, Simon haar misschien wel wat aandoet en ze vervolgens een reputatie opbouwt, besluit ze niet de politie te bellen, maar het lot in haar eigen handen te nemen. Niet zo verstandig, al is het de enige manier om hier ongeschonden vanaf te komen. Maar dan komt Eva op hun pad: zij heeft geen idee van de actie van Kim, maar heeft wel op het nieuws gehoord dat één vrouw vermist is en dat er meerdere doden zijn gevallen. En ze weet dat er één overeenkomst is. De vraag is alleen: wie weet dit nog meer? En wat kunnen Kim en Martijn voor Eva betekenen? Het wordt een race tegen de klok op zoek naar antwoorden.
Ik heb een e-book gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Aangename verrassing
Zoals jullie in dit artikel al hadden kunnen lezen, had ik niet veel verwachtingen voor het boek ‘Kamer 305’ van Yvonne Franssen. Ik keek er niet tegenop, maar ik zat ook niet te springen om dit boek te lezen en daarom heeft het een paar maandjes geduurd voordat ik begon met dit boek. Maar nu ik ‘Kamer 305′ eenmaal heb gelezen, durf ik wel te zeggen dat het mij toch heeft verrast. In positieve zin, uiteraard! Het is niet een bijster origineel boek (maar die gedachte heb ik de laatste tijd vaker bij thrillers), maar de schrijfstijl van Yvonne hield me wel in z’n greep. Dat komt vooral omdat je constant een stukje leest vanuit één van hen in de ik-vorm en je dus steeds meer puzzelstukjes krijgt om de puzzel op te lossen. Zo lees je over de affaire van Martijn en Kim, het feit dat Kim op de hotelkamer waar ze afspreken een lijk vindt (en zich hier van ontdoet), Eva die wat vraagtekens zet bij de mysterieuze vermissing van iemand en een aantal moorden en hoe ze met haar vermoedens bij Kim en Martijn aanklopt. Het kan even zoeken zijn op het begin hoe de verhoudingen nu precies liggen en wie bij wie hoort, maar voor mij was dit geen probleem.
Ik zou me willen verstoppen, willen wegkruipen onder het vrolijk gekleurde badlaken waar ik op lig, met mijn ogen dicht en mijn handen over mijn oren. Ik zou willen vluchten, ver weg van deze afschuwelijke plek die ons thuis is, om er nooit meer getuige van te hoeven zijn hoe mijn vader met bruut geweld mijn broertje afstraft.
Het onbekende personage
Naast deze drie perspectieven heb je er nog één: een onbekende. Er staat geen naam boven deze hoofdstukken en je krijgt ook maar weinig aanwijzingen over de identiteit van deze persoon. Dus het blijft tot het einde gissen wie erachter zit. Dat vind ik altijd heel erg fijn in een thriller. Dit geeft je een inkijkje in de gedachtegang van de dader (en waarom hij of zij doet wat hij of zij doet) en tevens kun je dan lekker zelf puzzelen wie een dubbelrol speelt. Het lijkt net ‘Wie is de Mol?’. Het sleepte mij helemaal mee en ik haalde het ene scenario na het andere in mijn hoofd. Ik durf wel te zeggen dat ik zelf nog iets heftigers had voorgesteld dan het eigenlijk was, oeps. Ik was daarentegen niet teleurgesteld in het einde dat er nu stond. Het is en blijft een verrassing en heeft schrikbarende elementen. Maar er had voor mijn gevoel misschien nog wel iets meer uitgehaald kunnen worden. Er ligt misschien net iets te dik bovenop wie je niet kunt vertrouwen – vooral als je daar later op terugdenkt. En het ‘waarom’ is ook vrij snel te raden.
Tempo in de schrijfstijl
Maar dat betekent – nogmaals – niet dat ik dit een slecht boek vindt. Helemaal niet. Ik denk dat ‘Kamer 305’ alle elementen heeft van een goede thriller – en daar sluit de mening van Veronique bij aan dat ze dit ‘de beste thriller van 2019’ vindt. Met elementen als: spannend, goed geschreven, benaderbaar, fijne personages en het boek is zelfs mysterieus. Door de wisseling van de perspectieven en korte hoofdstukken vlieg je bijna door dit boek. Het is namelijk niet zo dat dit boek vol zit met spannende momenten vol actie. ‘Kamer 305’ moet het hebben van de vraagtekens en de personages, dus de fijne schrijfstijl van Yvonne komt als geroepen. Je krijgt wat sympathie voor de personages – al kan ik niet al hun keuzes begrijpen. Naast het vreemdgaan, niet de politie bellen wanneer je een lijk vindt en nog wat rare zaken, maar dat is soms gewoon ‘menselijk’… op sommige momenten dan.
Ik heb een moment overwogen om haar te vragen waar ze al die uren zo druk mee was geweest, maar ik heb het niet gedaan. Het interesseerde me niet. Toch voel ik me nu rusteloos. Alsof er iets staat te gebeuren. Terwijl er waarschijnlijk helemaal niets aan de hand is. Een vrijdag als alle andere.
Conclusie
‘Kamer 305’ van Yvonne Franssen hield me van begin tot einde in zijn greep. Ik was oprecht benieuwd wie de vrouw in het hotel heeft vermoord, wie het op de andere personages gemunt heeft en wat zijn of haar motieven zijn. En kon dan ook niet anders dan doorlezen. Ik raakte ondertussen betrokken bij het lot van Eva, Kim en Martijn. Natuurlijk kon ik niet al hun keuzes begrijpen (uit angst of liefde), maar ik kon wel met ze meeleven. Het was – ondanks de snelle wisseling tussen deze drie personages en het mysterieuze perspectief – voor mij geen probleem om ze uit elkaar te houden. Het is alleen onbekend wat de relatie op het begin tussen de drie is. Maar daar kom je snel genoeg achter. Het einde had misschien net iets sterker gekund. Mede omdat ik zelf wel snel door had wie niet te vertrouwen was en daar nog een heftigere reden bij verzon dan het nu was. Maar verder heeft ‘Kamer 305’ alles wat een goede thriller zou moeten hebben: de mogelijkheid om mee te puzzelen, een fijne schrijfstijl, behoorlijk wat tempo om de spanning erin te houden en hier en daar een verrassing. Mijn twijfels waren in ieder geval niet nodig.
Wat moet een thriller volgens jou hebben om ‘goed’ te zijn? Heb je daar ook een voorbeeld bij? Ik hoor het graag in de reacties hieronder.
