Ik had het van de week al verklapt, maar ik recenseer dus vandaag opnieuw een boek van Tamara Haagmans. Vorige week ontving ik van de uitgeverij haar nieuwste korte roman ‘Italiaanse Toestanden’. En ja, daar vertel ik je vandaag héél graag alles over. Lees je mee?
Fleur heeft geen idee in wat voor toestanden ze terechtkomt als ze door haar werkgever naar Italië wordt gestuurd om de mysterieuze miljonair Stephano Visconti op te sporen en op te foto te zetten. Dat is namelijk makkelijker gezegd dan gedaan, want het is tot nu toe nog geen enkel roddelblad gelukt om een goede foto van hem te maken. Na enkele hopeloze pogingen om bij Stephano in de buurt te komen, komt Fleur in contact met Raoul, een oude bekende. Ze had niet gedacht hem ooit nog te zien. Het lot lijkt haar gunstig gezind, want hij blijkt Stephano’s chauffeur te zijn! In de hoop dat ze via Raoul bij Stephano in de buurt kan komen, gaat ze met hem op date. En stiekem vindt ze dat eigenlijk helemaal niet erg…
Luitingh-Sijthoff ~ 88 pagina’s ~ maart 2021 ~ ISBN: 9789024596096
‘Fotograaf van de sterren’ Fleur krijgt de schrik van haar leven als ze van haar opdrachtgever de taak krijgt om af te reizen naar Italië. Helaas niet zomaar voor een leuk snoepreisje, maar om een schatrijke man te fotograferen die nog door geen enkel roddelblad is gefotografeerd. Ze weet dat dit zowel een kans van haar leven is als een nachtmerrie als het niet lukt. Het is er namelijk op of onder: als het haar niet lukt, zou het wel eens snel afgelopen kunnen zijn met haar carrière. En dat wil ze ook niet laten gebeuren. Wat ze alleen op dat moment nog niet kan weten, is dat dit reisje inderdaad voor een bijzondere wending in haar leven gaat zorgen. Alleen dan wel op een andere manier dan ze voor mogelijk houdt. Ze komt namelijk al snel in contact met een man uit haar verleden en wat blijkt? Hij is de chauffeur van de man die ze moet fotograferen! Ze gaat dan ook op date met hem om dichterbij zijn opdrachtgever te komen. Maar wat als er gevoelens bij komen kijken en zaken net iets anders liggen? Dat is natuurlijk de grote vraag.
Ik heb een e-book gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Kort maar krachtig verhaal
Na ‘De mooiste dag van je leven’, ‘Sprong in het diepe’ en ‘Plankenkoorts’ was ik blij verrast te horen dat Tamara Haagmans alweer met een nieuw boek zou komen. Tel daarbij het pluspunt op dat ‘Italiaanse toestanden’ zich in het prachtige Italië afspeelt en ik was verkocht. Ik moest en zou weten of deze nieuwste novelle mij wist te verrassen, en eigenlijk kan ik daar niet omheen draaien. Ja, ja, ja! ‘Italiaanse toestanden’ tovert van begin tot einde een grote glimlach op mijn gezicht. Die lach heb ik vooral te danken aan de schrijfstijl van Tamara. Zij weet in slechts een paar pagina’s ervoor te zorgen dat je Fleur in je hart sluit, jezelf in haar kunt herkennen en op het puntje van je stoel beland om erachter te komen of het haar lukt om die foto te maken. En dat is knap! Vooral omdat er in korte boeken soms weinig aandacht is voor de ontwikkeling van een karakter, maar daar was hier dus allesbehalve sprake van.
Ik trek de deur achter me dicht, stap in mijn schoenen en loop zo snel ik kan in de richting van de lift. Even twijfel ik of ik niet toch een briefje met mijn telefoonnummer voor hem zal afgeven bij de balie van het hotel, maar ik verwerp het idee al snel weer. Dat zou niet passen bij mijn nieuwe ‘ik’.
Sfeeromschrijvingen
Bij boeken van nog geen 100 pagina’s is de vraag wel: kom je er direct in? Nou, ook daar kan ik alleen maar een dikke vette ‘ja’ op antwoorden. Tamara creëert met slechts enkele zinnen al zo’n sfeer. Van ‘schoenen in mijn hand’, ‘dure hotelkamer’ tot ‘een hoopje kleding op de grond’. Je weet daardoor direct waar het hoofdpersonage zich bevindt en uit welke situatie ze zich wil bevrijden, Juist, een onenightstand die duidelijk niet meer wordt. Doordat je dit direct voor je ziet en ook leest over de gevoelens van Fleur kan het ook haast niets anders dan dat je voor haar charmes valt. En dat is nog slechts het begin. Daarna kom je erachter dat ze fotograaf is bij een roddelblad, soms twijfelt of ze dit werk wel wil blijven doen en ze verwikkelt raakt in een bijzondere zaak. En heel eerlijk? Dat voelde zelfs op momenten heel herkenbaar.
Waarom niet langer?
Je begrijpt daarom vast dat ik dit (voor mij 88 pagina’s tellende) boek binnen no time alweer uit had. Natuurlijk komen er hier en daar wat clichés voorbij en zag ik een bepaalde wending mijlenver aankomen. Maar vind ik dat erg? Totaal niet, ik had zelfs niets anders gehoopt! Het enige ‘minpuntje’ wat ik dan ook kan noemen, is de hoeveelheid pagina’s. Van mij had dit verhaal, op welke manier dan ook, nog langer mogen zijn. Ik heb ervan genoten, heb meegeleefd en kwam helemaal in de sfeer. Ik weet nu zeker: dit is absoluut niet het laatste boek dat ik van Tamara Haagmans heb gelezen. Ze weet humor en realisme opnieuw zo goed te combineren met een vleugje mysterie. Dat maakt gewoon dat ik niets anders kan dan lof spreken over haar en haar titels. Ik genoot er namelijk van met een hoofdletter ‘G’.
Er zit een lijst in vol nachtclubs en restaurants waar die personen vaak gezien worden, en een omschrijving van Visconti, die op wel duizend andere personen kan slaan. Iedereen hier heeft zwart haar. Ook hier zitten er een paar foto’s bij van een man met een brede rug waarbij staat dat het Stephano is, maar wat niemand kan bewijzen. En nu wil Gossip koste wat kost het eerste blad ter wereld zijn met een duidelijke foto van de miljonair.
Conclusie
Ben je op zoek naar een kort romantisch boek met herkenbare momenten en een vleugje mysterie? Zoek dan vooral niet verder. ‘Italiaanse toestanden’ van Tamara Haagmans heeft dit allemaal, en daarnaast nog zoveel meer. Ik waande me even in Italië en beleefde door de ogen van hoofdpersonage Fleur avontuur na avontuur. Het ene moment lekker mysterieus, het ander moment opwindend en dan weer heerlijk meeslepend. Natuurlijk heb je ergens wel het idee in je achterhoofd hoe dit verhaal kan gaan verlopen (en dat gebeurt dan ook op precies die manier). Maar was dat iets waar ik mij aan stoorde? Helemaal niet. Tamara Haagmans heeft haar 88 pagina’s namelijk optimaal benut. Je komt er direct in; voelt vanaf de start mee met het hoofdpersonage (zo erg dat ik dingen van haar in mezelf herkende) en ziet alles voor je. En laat in dat ‘beeldende’ nu direct de kracht zitten. Ik kan je vertellen: ‘Italiaanse toestanden had van mij nog wel 100 tot 200 pagina’s langer mogen zijn. Nu had ik ‘m namelijk wel erg snel uit.
Lees jij weleens ‘korte’ novelles of ga je toch sneller voor een 300 pagina’s+ boek? Ik hoor het natuurlijk graag in de reacties hieronder. Tips zijn daarnaast ook zeer welkom.
