Vandaag is een bijzondere dag, want ik mag niet alleen de blogtour van ‘Verlies me. Niet’ van Laura Kneidl afsluiten, maar ook die van ‘Ik zie je in Cockleberry Bay’ van Nicola May. Benieuwd wat ik van dat tweede deel uit de reeks vond? Let dan maar op!
Pas op: de mogelijkheid bestaat dat er spoilers in zitten over het eerste deel! Mocht je ‘Het winkeltje in Cockleberry Bay’ nog niet hebben gelezen (en dat wel willen), raad ik je aan deze recensie over te slaan.
In deel 2 van de Cockleberry Bay-serie door Nicola May, ‘Ik zie je in Cockleberry Bay’, is de voltallige cast uit deel 1 weer van de partij. Natuurlijk hoofdpersoon Rosa en haar trouwe teckel Hot, maar ook haar nieuwe vrienden en kennissen én haar kersverse echtgenoot. Rosa heeft alles wat haar hartje ooit begeerde. Ze runt een eigen winkeltje en heeft de liefde leren kennen. Maar liefde kent ups en downs, en dat ontdekt ook Rosa al snel. Ze heeft reden om te geloven dat haar man een affaire heeft en gaat daar bijna aan onderdoor. Het is hoog tijd om zichzelf bij elkaar te rapen en minder afhankelijk te worden van een man, en vooral om zich niet te laten meeslepen door angst en jaloezie.
Zomer & Keuning ~ 304 pagina’s ~ mei 2020 ~ ISBN: 9789020537628 ~ fragment
Rosa heeft een roerige tijd achter de rug. Van een op de andere dag besloot ze samen met haar gestolen hondje Hot Londen te verruilen voor het kleine dorpje Cockleberry Bay. Eenmaal daar viel ze van de ene verbazing in de ander: van het opzetten van een dierenwinkel, het ontmoeten van mensen die niet alleen van invloed zijn op haar toekomst maar dat ook waren op dat van haar verleden en dan hebben we het nog niet eens gehad over die bedrieglijke mannen. Gelukkig vond ze de liefde bij haar oude huurbaas Josh en daar is ze inmiddels zelfs mee getrouwd. Maar wie dacht dat het nu rozengeur en maneschijn is in het leven van de wispelturige Rosa heeft het mis. Josh werkt namelijk nog altijd doordeweeks in de stad en van die wittebroodsweken kan ze amper genieten. Ze verdrinkt haar verdriet liever met een wijntje of een, twee, drie… of meer. En dat kan Josh niet hebben. Als ze hem vervolgens ook nog eens wantrouwt en daardoor direct inspeelt op wraak is het voor Josh tijd voor een pauze. Rosa moet volgens hem eerst maar eens leren om voor zichzelf ze zorgen. Maar lukt dat of gaat ze kopje onder?
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Zin om te lezen
Na het lezen van ‘Het winkeltje in Cockleberry Bay’ van Nicola May had ik zin om mij voor de tweede keer te wanen in het winderige dorpje aan de Engelse kust. Mijn verwachtingen van ‘Ik zie je in Cockleberry Bay’ lagen namelijk niet zo heel hoog dat ik bang was dat het verhaal tegen ging vallen, maar ook weer niet zo laag dat ik het boek liever voor me uitschoof. Ik had er gewoon zin in. Zin om de personages nog beter te leren kennen, zien hoe ze het er vanaf brengen en wie weet wel weer nieuwe mensen te leren kennen. En dat is dan ook precies wat ik heb gekregen. Je komt weer terecht in dat warme bad vol mensen die het beste met ons hoofdpersonage Rosa (en de schattige Hot!) voor hebben op de goede, maar dit keer ook de mindere momenten. Het gaat namelijk niet al te best met onze Rosa. Ondanks dat ze inmiddels getrouwd is met Josh en dat het goed gaat met haar dierenwinkeltje, lijkt ze niet gelukkig. Een wending die nog best verrassend komt als je het vergelijkt met het einde van deel 1.
‘Au! Geen… grappen maken,’ pufte Titch. Het zweet stond op haar voorhoofd. Toen ze de volgende hevige wee haar kleine lichaam overnam, begon ze te schelden alsof haar leven ervan afhing. Voordat ze het wisten, werd de heldere ochtendlucht prachtig blauw en klonk er een gekrijs dat zelfs dat van de zeemeuwen overstemde toen Theodore Ronnie Whittaker in Cockleberry Bay ter wereld kwam.
Herhaling na herhaling
Wat mij overigens direct opviel aan ‘Ik zie je in Cockleberry Bay’ las, was de hoeveelheid herhaling. Er zat persoonlijk voor mij niet zo heel veel tijd tussen het eerste en het tweede boek, maar echt alles (tot in de kleinste details aan toe) wordt herhaald in dit boek. En dan gaat het niet om één bladzijde. In bijna ieder hoofdstuk zit wel weer een uitgebreide terugblik. Fijn als je het even niet meer weet of als je deel één niet hebt gelezen, maar voor mij voelde het iets teveel van het goede. Ik zat te wachten om meer te lezen over Rosa, Josh, Hot en alle andere personages die ik in mijn hart heb gesloten, maar op echt actie moest ik toch wachten. Dit haalde voor mij een beetje de vaart eruit op het begin. Gelukkig ben je daar op een gegeven doorheen en dan is het tijd voor nieuwe dingen! Waar ik bij het vorige boek opmerkte dat het soms wel erg snel ging, viel dat hier wel mee. Maar nu merkte ik dat er veel werd gezegd en geschreven, maar dat je achteraf denkt: wat is er eigenlijk gebeurd? Er gebeuren namelijk wel dingen (voornamelijk met Rosa dit keer), maar het is allemaal niet spectaculair.
Josh en Rosa
Ik waande me gelukkig wel opnieuw in dit dorpje, sloot alle karakters die ik nog niet kende (zoals Alec) in mijn hart, maar echt weggeblazen? Dat ben ik niet door ‘Ik zie je in Cockleberry Bay’. Ik stoorde mij soms zelfs aan die lieve Josh die van de één op de andere dag verdwijnt. Ik wilde hem door elkaar schudden en zeggen: ga toch eens praten met je vrouw in plaats van je terug te trekken daar in Londen. Misschien had hij wel een bedoeling, maar echt overtuigend vond ik het allemaal niet. En daar komt dan Rosa bij die steeds onaardiger lijkt te worden. Ze zit in de knoop met zichzelf, maar reageert dat af op anderen mensen. Natuurlijk wil je haar als lezer wel helpen, maar ze moet het zelf doen. En dan begrijp ik haar keuzes niet altijd. Dat vind ik zo jammer, omdat ik wel de hoop had dat deze serie nog net iets beter zou worden. Gelukkig heeft Nicola May mij niet op dat niveau afgeschrikt. Uiteraard sta ik nog altijd open om te ontdekken wat ze in het laatste deel weer van plan zijn. Buiten de punten die ik heb benoemd, is het nog altijd zo dat dit boek met zijn korte hoofdstukken erg lekker weg leest. En zo’n boek komt dan nooit als straf.
‘Ik wil iets alcoholisch drinken.’ ‘Titch, het is nog maar tien uur. Ik zet wel een kop thee voor je, goed? Hot en ik missen je allebei verschrikkelijk. Misschien beurt dat je een beetje op? Zodra hij zijn naam hoorde, kwam de kleine teckel tevoorschijn en blafte hij vrolijk naar Titch. Hij snuffelde uitgebreid aan de kinderwagen en tilde toen bijna zijn achterpoot op om tegen een van de zanderige wielen te plassen.
Conclusie
Je kunt van alles over ‘Ik zie je in Cockleberry Bay’ van Nicola May zeggen, maar één ding is zeker: Nicola May weet je door haar schrijfstijl helemaal mee te nemen naar een nieuwe wereld. Een wereld waarin zonneschijn en regenbuien in het leven van onze realistische karakters zich sneller dan verwacht afwisselen. Dat merk je alleen al aan de sterke proloog. Maar het is dan ook een wereld waarin iedereen er voor elkaar is. Het is een wereld waarin ik zelf best zou kunnen wonen. Ondanks dat ik niet ben weggeblazen door dit verhaal. ‘Ik zie je in Cockleberry Bay’ bevat voor mij net iets teveel herhaling om mij echt mee te laten slepen door de nieuwe gebeurtenis. Plus moest ik achteraf helaas concluderen dat er eigenlijk maar weinig in dit verhaal gebeurt. En dat wat er gebeurt was, leverde bij mij vooral hier en daar frustratie om. Waarom praat Josh niet gewoon met zijn vrouw? Wat zit Rosa nu werkelijk dwars en waarom laat ze zich niet helpen? Het is misschien ook dat ik deze wending totaal niet had verwacht na het einde van het eerste deel. Maar – hopelijk blijkt dat ook uit de tekst hierboven – dit deel heeft me echt niet volledig afgeschrikt. ‘Een nieuwe kans in Cockleberry Bay’ komt binnenkort gewoon weer voorbij, dus kom dan gerust nog eens langs!
Ik sluit met deze recensie de blogtour van ‘Ik zie je in Cockleberry Bay’ af! Maar een andere recensie gemist of nog teruglezen? Dat kan! Je vindt ze hier: Jessica, Maartje, Merel, Bren, Véronique, Melanie, Chantal, De Perfecte Buren en Priscilla.
