De eerste zonnestraaltjes hebben zich laten zien, dus haal die stoelen maar weer uit de kast en waan je even met een goed boek in de tuin. Zoek je nog een boek om de tijd mee door te komen? Lees dan snel mijn recensie van ‘Ik weet alleen mijn naam nog’ van C.J. Cooke.
Een vrouw wordt wakker op een strand, haar lichaam zit onder de schrammen en blauwe plekken. Ze heeft geen idee wie ze is of hoe ze daar terecht is gekomen. Ze wordt opgevangen door vreemden en probeert er stapje voor stapje achter te komen wat er is gebeurd. Een man krijgt een telefoontje: zijn vrouw is weg en heeft hun baby en hun peuter alleen achtergelaten. Haar auto staat op de oprit en haar mobieltje, portemonnee en paspoort liggen nog thuis. Er zijn geen sporen van inbraak of geweld. Maar er is wel met de babycamera’s geknoeid – iemand hield hen in de gaten. Dit overkomt een jong gezin in Londen. Er wordt een landelijke zoekactie georganiseerd. Elke aanwijzing die de politie vindt, wijst erop dat iemand liegt. De radeloze echtgenoot, de verwarde vrouw of een lachende derde? Niemand weet het antwoord op de vraag: waar is Eloïse?
HarperCollins ~ maart 2018 ~ 350 pagina’s ~ ISBN: 9789402700930
Eloïse wordt wakker op een eiland. Geen idee wie ze is, waar ze vandaan komt en wie ze heeft achterlaten. Het enige wat zeker is, is dat ze met vier onbekende schrijvers zit opgescheept en dat één daarvan haar leven heeft gered. Gelukkig kan ze bij deze vier onbekendere mensen terecht, ondanks dat ze niet zeker weet of ze ze wel of niet moet vertrouwen. Wie gaat er nu zonder voorzieningen naar een onbewoond eiland? Dat antwoord blijft lange tijd onbeantwoord. Ondertussen krijgt Lochlan op zijn werk een verontrustend telefoontje van zijn buurvrouw over zijn eigen kinderen. Ze zijn helemaal alleen thuisgelaten en geen spoor van zijn vrouw Eloïse. Maar ook niet van eventuele inbraakpogingen of geweldsdelicten. Niemand in de buurt lijkt iets gezien te hebben, haar vriendinnen hebben niets gehoord en als klap op de vuurpijl zijn alle camera’s in huis uitgeschakeld. Wat is hier gebeurd, wie spreekt de waarheid en zullen Eloïse, Lochlan en de kinderen ooit nog herenigd worden?
Ik heb dit boek ontvangen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Ramp scenario
Ik zou gek worden, vooral als blijkt dat de weg terug niet zo makkelijk geregeld is.
‘Ik weet alleen mijn naam nog’ van C.J. Cooke trok vrijwel meteen mijn aandacht door de mysterieuze titel en de geheimzinnige beschrijving. Want wat zou jij doen als je aanspoelt op een eiland zonder te weten wat er precies vooraf is gegaan, wie je hebt achtergelaten en wie je zelf bent? Alvast complimenten voor de bedenker van dit scenario/idee. Ik zou namelijk gek worden, vooral als blijkt dat de weg terug niet zo makkelijk geregeld is. Je boot is gekapseisd, je lichaam is compleet kapot en er is geen contact met de buitenwereld. Dit is precies wat Elöise is overkomen en dan lees je ook nog eens vanuit de overbezorgde man Lochlan, die geen idee heeft wat zich op het eiland ver vanuit hun woonplaats in Engeland afspeelt én welke spullen er thuis ontbreken. Hij was zelf bijna nooit thuis.
De grote vent – George – zit me nog steeds aan te kijken, zijn ogen samengeknepen. Waar kom je dan vandaan? Ik ben duizelig en misselijk, maar dit zou ik toch moeten weten. Het is absurd, maar ik kan er niet op komen. Waarom kan ik het me niet herinneren?
Losse schroeven
Je blijft scenario’s in je hoofd afspelen, maar geen aanname waar jij je handen voor in het vuur durft te steken.
Al deze elementen zorgen ervoor dat ik met zo veel nieuwsgierigheid in dit boek begon. Maar helaas kreeg ik niet meteen wat ik verwachtte: ik hoopte namelijk echt een puntje-op-mijn-stoel-gevoel en het gevoel dat ik dit boek niet kon wegleggen. Helaas ontbrak dat, maar ik kreeg er een onderhuidse spanning voor terug. Je blijft scenario’s in je hoofd afspelen, maar geen aanname waar jij je handen voor in het vuur durft te steken. Alles ligt op losse schroeven waardoor je iedereen gaat verdenken terwijl ondertussen iedereen ook weer iets betrouwbaars heeft. Gelukkig heb je niet te veel bij-personages. Wie er wel zijn, zijn niet allemaal even goed uitgewerkt. Maar dat wordt op het einde perfect uitgelegd.
‘Ik weet alleen mijn naam nog’ is fijn geschreven met afgewisseld korte en langere hoofdstukken. Ik heb er mede door tijdgebrek alsnog een week over gedaan, maar ik denk dat als die tijd er wel was ik dit boek in een razendsnel tempo uit had kunnen hebben. Het gevoel ’toch nog een hoofdstukje’ past bij dit boek.
Perspectieven
Eén ding kan ik wel verklappen: het einde was anders dan ik van tevoren dacht.
Eloïse is één van de hoofdpersonages en je probeert echt op haar te bouwen en er samen met haar achter te komen wie ze precies is, hoe ze is vertrokken of meegenomen en wat er in haar hoofd omgaat. Alleen heeft ze geheugenverlies en door mijn ervaring met andere boeken weet ik dat deze mensen vaak niet te vertrouwen zijn. Toch ga ik niet beweren of dit boek dat deze keer bewijst of tegenspreekt, maar één ding kan ik wel verklappen: het einde was anders dan ik van tevoren dacht. Misschien komt dat juist door de andere perspectieven zoals die van Lochlan, de grootouders van Eloïse of de terugblikken naar het verleden wat overigens heel duidelijk wordt aangegeven. Je krijgt een breder plaatje van het geheel. Of het qua tijd alleen allemaal synchroon klopt (op het moment dat Lochlan bijv. hoort dat zijn vrouw niet thuis is, is Eloïse al lang en breed in Griekenland), durf ik niet te beweren. Maar daar dacht ik pas later aan door een recensie: ik heb mij er blijkbaar dus niet aan gestoord.
‘Luister, ik heb dit al uitgelegd. Mijn vrouw is er niet vandóór. Cressida is nog maar twaalf weken oud. El geef haar borstvoeding.’ Ik ben witheet, gefrustreerd, maar bovenal ben ik doodongerust. Ik heb nu eenmaal het gevoel dat El zich vreselijk zorgen moet maken, waar ze ook is, want ze heeft haar uiterste best gedaan om Cressida de borst te geven na wat moeilijkheden met Max.
Conclusie
Ik ben dan wel niet door het boek gevlogen, maar de elementen daarvoor zijn zeker aanwezig.
‘Ik weet alleen mijn naam nog’ van C.J. Cooke heeft mij niet van mijn stoel geblazen van de spanning, maar dat betekent niet dat ik er niet van genoten heb. De spanning mag zich dan wel niet omzetten in echte actie, maar de onderhuidse spanning doet ook echt gekke dingen met je als lezer. Ik heb zo veel scenario’s in mijn hoofd gehad: de één nog gekker dan de ander. Maar het gekste heb ik overgeslagen, want dat is het daadwerkelijke einde. Gek als in goed gek, want tegelijkertijd was het ook logisch. Hopelijk maak ik je nu nieuwsgierig, want verklappen zal ik het niet. Leer Eloïse, Lochlan, hun schattige kinderen en de grootouders van Eloïse vooral kennen en vergeet de paar bij-personages niet. Wie weet heeft één van die mensen er wel iets mee te maken.. Ik ben dan wel niet door het boek gevlogen. Alleen is dit niet aan het boek te wijden. De elementen zoals een fijn geschreven verhaal, korte en langere hoofdstukken afgewisseld en duidelijk aangegeven vanuit wie je leest en waar dat personages zich bevindt, zijn namelijk gewoon aanwezig.
En lijkt het een boek voor jou of ga je toch voor dat puntje-op-je-stoel-gevoel bij een thriller? Als je daarvoor nog een aanrader voor mij hebt, laat het dan gerust weten in de comments. Fijne zondag!
