Door ‘Een tweede kans’, ‘Het verdwenen kind’ en ‘Op een mooie zomerdag’ ben ik schrijfster Mary Higgins Clark echt gaan waarderen. Ze schrijft makkelijk leesbare thrillers die zowel een vleugje romantiek als spanning bevatten. En daarom recenseer ik vandaag het nieuwste boek ‘Ik houd je in de gaten’: is dat boek net zo goed?
Als de Dowlings thuiskomen van een weekendje weg vinden ze hun achttienjarige dochter Kerry levenloos in het zwembad. Hoe is het eindexamenfeestje dat ze die avond organiseerde zo uit de hand gelopen? Wie is er verantwoordelijk voor Kerry’s dood? Kerry’s zus Aline is vastbesloten de waarheid boven tafel te krijgen. Maar ze heeft niet door dat ze daarmee haar eigen leven op het spel zet…
Xander Uitgevers ~ 256 pagina’s ~ maart 2019 ~ ISBN: 9789401610438
De Dowlings maken het ergste mee wat een ouder kan overkomen: als ze thuiskomen na een weekendje weg vinden ze hun jongste dochter Kerry levenloos in het zwembad. Zelfmoord wordt al gauw door de politie uitgesloten, maar wat kan er dan gebeurd zijn? Duidelijk is dat er voorafgaand aan haar dood een feestje is geweest in het huis. En de feestgangers wijzen massaal naar haar vriend Alan als dader. Hij heeft in de laatste uren voor haar dood ruzie lopen maken vanwege een andere jongen die achter haar aan zat en is daarna met zijn dronken kop in zijn auto gestapt. Zelf beweert hij onschuldig te zijn. Een idee waar Kerry’s zus Aline vrijwel meteen achter gaat staan. Zij gelooft in tegenstelling tot de politie wel in zijn onschuld en gaat daarom zelf op onderzoek uit. Als een getuige zich aandient, lijkt de zaak rond. Maar is deze dader wel op zijn woord te geloven? Wat Aline niet weet, is dat hoe meer ze ontdekt, hoe meer ze zelf in gevaar komt. En de dader zal er alles aandoen om zijn of haar identiteit verborgen te houden.
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dat beïnvloedt mijn mening niet.
Razendsnel tempo
‘Ik houd je in de gaten’ van Mary Higgins Clark is een boek waarvan je gewoon weet dat je hem zo uit hebt. Het boek is namelijk niet zo dik (256 pagina’s), heeft hele korte hoofdstukken en als je een beetje bekend bent met de schrijfstijl van deze auteur dan weet je ook dat ze met veel tempo schrijft. Zo gedacht, zo gedaan. Binnen twee leesmomenten kon ik dit boek alweer dichtslaan. Wel viel me iets op aan de schrijfstijl: dit keer voelde ik mij niet een onderdeel van het verhaal, maar gewoon een toeschouwer van alle gebeurtenissen. Dit haalde mij constant uit het verhaal, omdat de emotie die je eigenlijk hoort te voelen er niet was. Er gaat iemand dood, ze wordt gevonden door haar bloedeigen zus en toch voel je niet de angst, het verdriet en alles wat er bij komt kijken. Het blijft een beetje op de vlakte en daarnaast had ik op het begin het gevoel dat er iets niet klopte aan de schrijfstijl. Het lijkt bijna of heden en verleden door elkaar heen wordt gebruikt. En dat verwarde me tijdens het lezen.
De putter die haar ouders gebruiken om te oefenen lag op de ligstoel bij het zwembad. Aline leunde voorover om de putter op te pakken en keek vervolgens vol afgrijzen naar beneden. Haar zusje lag op de bodem van het zwembad, volledig aangekleed en compleet roerloos.
Alan, Jamie of een derde persoon
Of dit nu aan Mary Higgins Clark of aan de vertaling ligt, dat durf ik niet te zeggen. Maar gelukkig is hier eenmaal verder in het verhaal weinig meer van te merken. Wat rest is een niet zo zeer spannend boek, maar wel eentje met weer een mysterie erin verwerkt. Je weet dat Kerry dood is, maar wiens schuld is dat? Heeft haar vriend Alan er iets mee te maken en hoe zit het met haar buurjongen die door ademhalingstekort bij de geboorte gehandicapt is? Hij mocht niet op het eindexamenfeestje komen en voelde zich daardoor verdrietig. Is hij na het feestje toch naar binnen gekomen en heeft hij haar iets aangedaan of is er nog een derde in het spel? Je krijgt – zoals je misschien nu al merkt – te maken met een heleboel mensen. De familie van Kerry, Jamie en zijn moeder Marge, Alan en zijn ouders, advocaten, politieagenten en mensen van school die worden gehoord. En toch raak je geen moment in de war wie nu precies wie is. Dat komt doordat Mary Higgins Clark ze genoeg tijd geeft om zich voor te stellen én dat maakt dit boek sterk.
Het beste boek?
Daarnaast vind ik het ook knap dat Mary Higgins Clark geen onderwerp uit de weg gaat. In haar vorige boek hadden we te maken met een personage met meerdere persoonlijkheden en nu laat ze dus een gehandicapt persoon aan het woord. Deze Jamie snapt niet alles van de wereld, weet niet altijd wat hij zegt en wat er tegen hem gezegd wordt en mensen kijken daarom ook anders naar hem. Het lijkt bijna een taboe om er wat over te zeggen. Maar in dit verhaal krijg je medelijden met hem. Hij snapte niet waarom hij niet was uitgenodigd, waarom Kerry na het feestje ‘aan het zwemmen was’ en al helemaal niet wat hij nu werkelijk heeft gezien en gedaan. Zeker sterk uitgewerkt. Maar op de vraag ‘Vind ik dit het beste boek van deze auteur?’, moet ik toch helaas ‘nee’ antwoorden. Juist doordat ik geen echte binding had met het verhaal, de dader dit keer toch erg voorspelbaar was en dat er nog wat details niet zijn beantwoord.
Marge glipte terug naar haar huis. Ik kan nu met niemand praten, dacht ze. Ik heb tijd nodig om na te denken. Het gebons van Jamies schoenen in de wasmachine maakte haar nog nerveuzer. Ze ging naar de garage, drukte op de knop van de garagedeur en reed achteruit haar oprit op.
Conclusie
‘Ik houd je in de gaten’ is weer een typisch boek van Mary Higgins Clark. Het leest makkelijk weg door de korte hoofdstukken en de snelle schrijfstijl, heeft een spannend mysterie in zich en laat mensen aan het woord die niet zo vaak in een verhaal voorkomen. Maar vond ik dit het beste verhaal van deze auteur? Helaas, nee. Ik kreeg door de schrijfstijl die op het begin erg opviel, geen binding met het verhaal en de personages en ook het einde was voorspelbaar. Ik voelde mij een buitenstaander die niet de emotie van de hoofdpersonages voelde. Je zou immers verwachten als er iemand dood gaat (zonder dat je weet wie de dader is), dat je zowel angst als verdriet voelt bij haar familieleden en vrienden. Dit bleef uit. De enige met wie je wel medelijden krijgt, is buurjongen Jamie. Door zijn beperking snapt hij de wereld niet helemaal en begrijpt hij niet wat er allemaal om hem heen gebeurt. Ik zou – ongeacht of hij nu de dader was of niet – toch in het boek willen kruipen en zeggen dat het goed komt.
Heb jij al eens een boek van Mary Higgins Clark gelezen? Hoewel ik dit boek dus niet ‘haar beste’ vind, ben ik hoogstwaarschijnlijk bij de volgende weer van de partij.
