De zomer van 2020 liep vanwege het coronavirus bij vele mensen in het water. Maar gelukkig kunnen we ons door boeken de wereld overslepen. Ik las onlangs ‘Het veilige huis’ van Anna Downes (waar een Frans landgoed centraal staat) en vandaag vertel ik je erover.
Het leven van Emily is op een dieptepunt beland, maar dan krijgt zij de kans van haar leven. Haar baas Scott vraagt haar als nanny aan de slag te gaan op het Franse landgoed waar zijn vrouw en dochtertje wonen. Emily wordt erheen gevlogen in een privéjet en is gecharmeerd van Scotts vrouw Nina en hun dochtertje. Ze leiden een luxeleven, maar al snel krijgt Emily twijfels. Waarom wonen ze zo geïsoleerd? Waarom spreekt het dochtertje geen woord tegen haar? Emily beseft dat onder de idylle gevaarlijke geheimen schuilgaan, en dat als zij niet meegaat in Scott en Nina’s verhaal, het paradijselijke leventje wel eens een gevangenis zou kunnen worden waaruit ontsnappen onmogelijk is…
Uitgeverij de Fontein ~ 352 pagina’s ~ juli 2020 ~ ISBN: 9789026150531
Het leven van de jonge Emily gaat niet echt over rozen. Op jonge leeftijd is ze in de steek gelaten door haar biologische moeder en langs de kant van de weg achter gelaten. Ze is gelukkig wel geadopteerd, maar om nu te zeggen dat ze sindsdien ‘lang en gelukkig’ leeft? Dat lijkt ook wel wat overdreven. Ze breekt ondanks alle audities maar niet door als actrice en moet daardoor rotbaantjes aannemen om haar huis in het drukke centrum van Londen alsnog te kunnen betalen. Ondertussen is de band met haar adoptieouders er ook niet eentje met een vaste bodem. Als ze voor de zoveelste keer wordt ontslagen en ook nog op straat gezet wordt door haar huisbaas, twijfelt ze bijna om Londen weer te verlaten. Totdat haar voormalig baas Scott zijn opwachting maakt. Hij biedt haar uit het niets een baan, een huis en een auto aan op voorwaarden dat zij zijn vrouw en dochtertje helpt in hun villa’s in Frankrijk. Emily twijfelt geen moment, maar of dat nu zo verstandig is? Wat namelijk eerst een droomlocatie lijkt, verandert als ze de waarheid ontdekt. En dan is het nog maar de vraag of ze aan dit alles kan ontsnappen.
Ik heb dit boek geleend van de bibliotheek.
Andere verwachtingen
Het zou dè thriller van deze zomer moeten zijn: ‘Het veilige huis’ van Anna Downes. En als een uitgeverij die al tal van boeken heeft uitgegeven dit zegt, moet ik het wel ontdekken. Ik hoopte direct op het puntje van mijn stoel te komen zitten, meegesleept te worden en dit boek misschien wel in één zit alweer uit te hebben. Ik zal maar meteen met de deur in huis te vallen: dat is allemaal niet met overtuiging gebeurd. Je zou – op basis van de flaptekst – verwachten dat je direct in dat griezelige landgoed in Frankrijk belandt en dan er stukje bij beetje achter komt wat er aan de hand is. Dat is niet het geval. Je leert eerst in flink wat bewoording Emily kennen en hoe ze geworden is zoals ze nu is afgewisseld met wat hoofstukken vanuit ‘baas’ Scott. Pas als die twee met elkaar in contact komen, voel je dat er iets bruist. Maar wat?
De rit door het steeds dichter wordende bos leek uren te duren. Takken sloegen tegen de ramen en braken onder de wielen. Emily begon zich af te vragen of deze Fransman wel had aangetoond dat hij was wie hij beweerde te zijn. Ze kon zichzelf wel voor het hoofd slaan, want plotseling drong het tot haar door dat ze hem nooit om identificatie had gevraagd.
Geen slecht boek
Door de talloze beschrijvingen van de plek, de personages, het huis en de gedachtes van Emily en Scott voelt het lange tijd meer aan als een roman dan als de spannende thriller die ik had verwacht. Toch heb ik getwijfeld of ik ‘Het veilige huis’ met drie of vier sterren zou beoordelen. En dat is best nog wel hoog als je mijn kritische woorden leest. Als ik voor drie zou kiezen, zou dat puur zijn omdat mijn verwachtingen anders waren dan de werkelijkheid. Maar als ik verder kijk, is er eigenlijk niets slechts aan ‘Het veilige huis’. De schrijfstijl is toegankelijk en leest gemakkelijk door. Ook is de verhaallijn goed uitgewerkt en origineel. Plus er is zeker gedacht aan het goed uitwerken van het hoofdpersonage zodat je echt van begin tot eind met haar meeleeft. Emily staat lekker met beide benen op de grond, is misschien een tikkeltje naïef maar weet wel wat ze wil. En dat is toch wel prettig.
Origineel einde
Je voelt – net als Emily – op een gegeven moment dat er iets niet klopt. Alleen durf je niet je vinger erop te leggen wat dan precies. Heeft het iets met Scotts vrouw Nina te maken die Emily verbood om in het privéhuis te komen? Is het Scott voor wie we moeten oppassen? Of is het de zwijgzame dochter Aurelia waar we vraagtekens bij moeten hebben? Uiteraard zal ik je dit antwoord niet geven. Het is namelijk precies dit gegeven dat maakt dat je door wil lezen. Ik heb ‘Het veilige huis’ dan wel niet in één zit uitgelezen (en legde het boek op het begin zelfs vaak aan de kant), maar ergens blijft er iets hangen waardoor je moet weten wat er nu echt speelt. Zonder teveel te verklappen kan ik wel zeggen dat ik verrast ben door het einde. Het wordt goed uitgewerkt en ergens vind ik het ook wel origineel. Nu betwijfel ik wel of ik over een jaar nog precies weet hoe het is geëindigd, maar voor nu is het prima.
De dikke punt van de balpen was niet scherp genoeg om zijn huid te doorboren, maar Scott Denny deed zijn best. Hij duwde hem met een langzame, schroevende beweging in zijn handpalm. Eerst de ene en daarna de andere kant op. Het metaal drukte in zijn vlees. Het deed pijn, maar nog lang niet genoeg.
Conclusie
Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik gemengde gevoelens over heb gehouden aan ‘Het veilige huis’ van Anna Downes. Het boek is namelijk zeker niet slecht, maar het voldoet absoluut niet aan mijn (hoge) verwachtingen. Door alle berichten van de uitgeverij op social media en een trailer die mij de kriebels gaf, had ik zo de hoop dat dit de ultieme thriller van deze zomer zou zijn. Maar als ik achteraf terugkijk, is dit eerder door alle beschrijvingen een mooie roman met ergens een mysterieuze twist. Daarmee wil ik absoluut niet zeggen dat ‘Het veilige huis’ een slecht boek is, allesbehalve zelfs. ‘Het veilige huis’ moet het vooral hebben van de sfeer, de goed uitgewerkte personages, de schrijfstijl en de vraagtekens die lange tijd onbeantwoord blijven. Je zit dan wel niet op het puntje van je stoel, maar ‘Het veilige huis’ is ook geen boek dat je ongelezen aan de kant legt. Eenmaal aangekomen bij het einde werd ik ook niet teleurgesteld. Het wordt goed uitgewerkt, leest nog steeds prettig weg en er zit echt wel een origineel kantje aan. Voor een debuut vind ik het zeker niets om je voor te schamen! Het was alleen de marketing die beter had gekund om teleurstellingen te voorkomen.
Heb jij ‘Het veilige huis’ van Anna Downes al gelezen? Dan hoor ik graag in de reacties wat je er precies van vond. Wie weet kunnen we er hieronder nog over praten.
