Wie kent Suzanne Vermeer niet? Hoewel ik op mijn blog al een aantal boeken van ‘haar’ heb gerecenseerd, ben ik zeker nog niet uitgekeken op zowel haar winter- als zomerthrillers. Benieuwd of ‘Het strandhuis’ net zo overtuigend was? Ik laat het je weten.
In een ver verleden waren ze vriendinnen, totdat het contact van de ene op de andere dag werd verbroken. Voorgoed. Sindsdien praten bestsellerauteur Gemma Kastelijn en de anderen niet meer met elkaar, zien ze elkaar niet meer. Maar dan zet een reeks vreemde gebeurtenissen de afspraken van vroeger op scherp. De vondst van een lichaam. Een stem uit het verleden. Iemand stalkt de vrouwen en ze denken te weten wie het is. Maar dat is niet mogelijk. Dat weten ze zeker… De vriendinnen van vroeger nemen verplicht weer contact met elkaar op. Op Sardinië, waar Gemma aan haar nieuwe thriller werkt, komen ze samen om hun gezamenlijke geheim onder ogen te zien.
A.W. Bruna Uitgevers ~ 312 pagina’s ~ april 2019 ~ ISBN: 9789400510074
Gemma, Claire en Patricia waren ooit vrienden voor het leven, maar één noodlottig moment gooide hierbij roet in het eten. Jaren zonder contact gingen voorbij en de jeugdige meisjes groeide uit tot volwassenen. Zo is Gemma een bestsellerauteur geworden die het hele land doorreist om interviews te geven; is Claire een gerespecteerd advocate die de scheiding tussen haar werk en privéleven moeilijk lijkt te vinden en Patricia, de arme vrouw is onlangs weduwe geworden en moet het leven zonder haar grote liefde zien op te pakken. Had ze dit maar kunnen doen met haar oude vriendinnen van toen… Als een reeks aan vreemde gebeurtenissen volgt (vreemde briefjes bij chocolade en bosjes bloemen; een lijk in een schuur en het gevoel dat ze gevolgd worden), zoeken de vrouwen ondanks hun beloftes uit het verre verleden toch weer contact met elkaar. Wat hebben ze te verbergen en wie probeert er jaren na dato dit geheim te ontrafelen? De spanning sleurt ze mee naar het zonnige Sardinië, waar het tot een hoogtepunt komt.
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Langzaam op gang
‘Het strandhuis’ van Suzanne Vermeer leest weer weg zoals we van deze auteur gewend zijn. Door de toegankelijke korte zinnen vliegt het boek aan je voorbij. En nog belangrijker: je waant je in deze zomerthriller in Nederland, Duitsland en het prachtige Sardinië. Maar helaas was het niet helemaal wat ik ervan had verwacht. Doordat je vier personages moeten leren kennen (schrijfster Gemma, journaliste Teresa, advocaat Claire en weduwe Patricia), komt het verhaal pas op gang na een pagina of 100. Dan weet je ze van elkaar te onderscheiden en dat er in een ver verleden iets is gebeurd dat drie van de vier uit elkaar heeft gerukt. Ook verneem je dan dat er iets gaande is met een mysterieuze S. Maar hoe of wat blijft onzeker. En terwijl ik bij haar vorige boeken (als ‘Bella Italia’ en ‘Het Paradijs’) echt direct de spanning voelde en gelijk meer wilde weten, bleef dat hier uit.
Bas is net al alle andere mannen die ze in haar leven heeft ontmoet: voorspelbaar en hitsiger dan gezond voor hem is. Ze kan er nog steeds niet bij dat mannen volledig hun verstand verliezen als hun kruis begint op te spelen. Kan zich er ook niks bij voorstellen, hoewel ze wel haar best heeft gedaan om het te begrijpen.
Diverse personages
Je krijgt langzaam door wat er is voorgevallen en welke invloed dat heeft op het heden, maar het plot is te zwak om mijn volledige aandacht vast te houden. Begrijp me niet verkeerd: ik had door de makkelijke schrijfstijl geen enkel moment het idee te willen stoppen met lezen. Maar ik werd niet gegrepen door het verhaal. Er komt een kleine verrassing voorbij naarmate het verhaal vordert, maar echt boeiend is het allemaal niet. En daar baal ik zo van. Juist omdat ik weet hoe spannend de boeken van Suzanne Vermeer altijd zijn. Dit boek moet het dan meer hebben van de goed uitgewerkte personages. Zo weet je dat journaliste Theresa iedereen om haar heen kan bedriegen om de informatie te krijgen die ze wil (en haar ‘minnaar’ en politieagent Bas hier vooral de dupe van is), Claire met huwelijksproblemen moet dealen omdat ze zich niet durft open te stellen en Gemma geen letter meer op papier krijgt en daarom naar Sardinië wordt gestuurd. Pluspunt is dat je door hun hoogte- en dieptepunten te kennen wel kan spreken van een lichte band tussen jou en de personages.
Het zomerse gevoel
Maar er is nog een reden waarom ‘Het strandhuis’ niet mijn meest favoriete boek van deze auteur is. Zoals de meeste namelijk wel weten, staat Suzanne Vermeer bekend om haar zomer- en winterthrillers. In de zomer waan je je even onder de stralende zon op een onbekende plek. Maar ook dit zomerse gevoel bleef in dit boek uit. Je krijgt wel mee dat het verhaal zich een heel klein gedeelte afspeelt op Sardinië inclusief wat beschrijvingen van de locatie en de temperatuur. Maar heel overtuigend was het allemaal niet. Het is net of ze deze keer zelf geen idee heeft van deze locatie. Terwijl ik er juist van houd als een schrijver/schrijfster echt onderzoek heeft gedaan voor haar/zijn boek en het dus net is of je er als lezer bent, maar met mijn gedachte bleef ik toch echt in Nederland.
Uiteindelijk blijft er slechts één enkel mailtje over, met het mysterieuze onderwerp ‘Guess who’s back’. Ze opent het en staart naar de tekst die haar vanaf het scherm toeschreeuwt. ‘Ik heb jou gevonden, nu jij mij nog. xx S.’ Het kan niet. Het is onmogelijk. En toch staat het er.
Conclusie
‘Het strandhuis’ van Suzanne Vermeer wordt vast (als vanouds) op vele stranden en bij zwembaden gelezen. Het is namelijk niet gek dat mensen (net als ik overigens) alles willen lezen waar de naam ‘Suzanne Vermeer’ op staat. Maar hoe snel dit boek ook weer weglas: ik ben dit keer eens niet overtuigd. Ik vond namelijk het plot matig: de spanning was af en toe wat zwak te voelen, maar echt op gang kwam het niet. Wat mede wordt veroorzaakt door het trage begin met vier verschillende karakters die je per gedeelte moet leren kennen. Normaal gesproken word ik vanaf het begin meegesleurd in een bepaalde roes, maar dit ontbrak echt. Plus het einde: ik werd niet verrast, zoals ik ook altijd gewend was. Tel daarbij nog eens een niet overtuigend gevoel van de zomerse locatie op en je hebt wat mij betreft een teleurstelling. Begrijp me goed: het is en blijft een goed leesbaar boek dat door de schrijfstijl, de duidelijke structuur (vanuit wie je leest) en de goed uitgewerkte personages nog steeds heerlijk is om bij het strand of zwembad te kunnen lezen. Maar ik weet dat Suzanne Vermeer beter kan, dat heeft ze immers met haar vorige boeken bewezen.
Welk boek van Suzanne Vermeer staat voor jou op de eerste plaats? Laat het achter in de comments, want wie weet is het wel een titel die ik nog niet heb gelezen.
