Ben je er klaar voor? Vandaag vertel ik je namelijk nog meer over het unieke boek ‘Gek van mezelf’ van Alwin Ritstier. Dit boek heeft indruk gemaakt op een hele bijzondere wijze. Benieuwd hoe en wat? Scroll dan maar snel door voor mijn volledige recensie.
In Gek van mezelf kruipen we in het hoofd van Alwin Ritstier, die al meer dan 20 jaar kampt met extreme angsten. Zijn grootste angst is om dood te gaan. Bij elk pijntje of bobbeltje is hij ervan overtuigd dat hij kanker heeft of dat zijn hart het begeeft. Bij elke paniekaanval denkt hij dat hij erin zal blijven. Hoe is het om zo te leven? Hoe is het om niet meer naar buiten te durven, omdat de angst dat er iets gebeurt zo groot is dat je liever thuisblijft? Als hij bijna 30 is gaat de knop om, en begint hij aan zijn angsten te werken. Mét succes.
Uitgeverij Lev. ~ 220 pagina’s ~ maart 2021 ~ ISBN: 9789400511835 ~ Bol.com
Alwin Ritstier ken je misschien van het YouTube-kanaal ‘Vet gezellig’, maar zo ‘vet gezellig’ was zijn leven niet altijd. Al twintig jaar lang houden zijn angsten hem in zijn greep. Bij elke verdikte ader op zijn hoofd denkt hij aan een hersentumor; als zijn hart iets te snel klopt, vermoedt hij dat hij een hartaanval krijgt en zo zijn er meer triggers die hem snel in een paniekaanval doen belanden. Dit is de reden dat hij moeite heeft om de straat op te gaan en alleen te zijn. Want wat als er iets met hem gebeurd en niemand weet waar hij is? De vraag is: waar komen deze angsten vandaan en hoe komt hij er vanaf? In dit persoonlijke boek start hij een zoektocht naar de antwoorden. Hij duikt in het verleden en ontdekt dat hij deze angsten niet van een vreemde heeft. En als na 7,5 jaar zijn relatie uitgaat, zet hij de knop om om hopelijk voor eens en altijd zijn angsten onder ogen te zien.
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Boek der herkenning
‘Gek van mezelf’ van Alwin Ritstier wilde ik in eerste instantie lezen omdat ik Alwin al wat jaren volg via zijn YouTube-kanaal en Instagram. Ik wist dat hij met wat dingen dealde. Maar wat precies? Daar wilde ik meer over weten. Wat ik alleen niet had kunnen beseffen, is wat dit boek met mij deed. ‘Gek van mezelf’ bleek namelijk niet alleen Alwins verhaal, maar ook een deel van dat van mij. Vanaf het begin herkende ik dingen van mezelf in grote delen van het verhaal, waardoor ik voor het eerst met mijn neus op de feiten werd gedrukt. Ik kwam erachter dat bepaalde klachten te maken hadden met angst. De angst voor de dood (die mij net als Alwin soms in zijn greep houdt); de angst om duizelig te worden, een versnelde hartslag te voelen en zo zijn er wat dingen. Door de manier waarop hij het schrijft, is het net alsof hij mij een spiegel voorhoudt. Alleen al hierdoor heb ik niets meer dan lof dat hij de woorden op papier heeft gekregen om zijn verhaal te vertellen.
Al ruim een jaar probeer ik dit boek te schrijven, maar uit angst dat het niet goed genoeg zal zijn, stel ik het telkens uit. Er zijn altijd andere prioriteiten, vertel ik mezelf. Er ligt altijd werk dat voorrang heeft. Maar morgen – ja, morgen – ga ik er écht aan beginnen. Maar de woorden komen niet op papier. Uit angst om het niet goed te doen.
Persoonlijkheid springt eruit
En over die schrijfstijl gesproken… Ik weet door een video dat dit verhaal grotendeels is geschreven door een ghostwriter, maar zo voelt het helemaal niet. Het is haast alsof je een video van hem bekijkt. Het is alsof hij rechtstreeks tegen je praat, hij je zijn verhaal vertelt (waarbij hij soms misschien iets te veel herhaalt) en daarbij geen kant schuwt. Hij blikt namelijk ook terug op acties uit het verleden zoals waarom hij bijvoorbeeld zijn toenmalige vriendin remde. Dit was niet omdat hij haar geen avondje uit gunde, al leek dat zo. Het was puur omdat hij door zijn angst niet alleen durfde te zijn. Ik vind het überhaupt al knap als je dit achteraf aan jezelf kan toegeven, maar dat hij samen met de ghostwriter de woorden heeft gevonden om zo eerlijk te zijn voor een groot publiek, toont niets meer dan kracht. Alwin laat zien dat hij stappen maakt en dat juich je als lezer alleen maar toe.
Kleine opmaakfoutjes
Wel merkte ik op het begin op dat het wel heel veel lappen tekst waren. Het overweldigde me in eerste instantie, maar gelukkig hielp de schrijfstijl je alsnog om door ‘Gek van mezelf’ heen te vliegen. Het leest namelijk goed weg en sleurt je mee in het verhaal. Tel hierbij wat onderbrekingen bij op, zoals QR-codes naar video’s, handige Spotify-lijsten, boekentips en toffe tekeningen en foto’s van Alwins hand en je hebt een boek dat creativiteit schreeuwt! Het enige waar ik persoonlijk van baalde was de afbreking op een aantal pagina’s (en dan heb ik het vooral over de tekeningen). Diverse keren zat ik nog middenin een zin en dan zaten er plots twee pagina’s tussen met een tekening. Dit doet de afbeeldingen voor mij geen recht aan, want je slaat ‘m over om niet uit het verhaal te raken. Terwijl juist die tekeningen één ding zijn dat ‘Gek van mezelf’ zo bijzonder maakt. Hier had qua opmaak wat beter over nagedacht kunnen worden!
Oké, ik ga dit echt doen, schiet het een paar keer door mijn hoofd. Ik wil niet, maar ik ga het wel doen. Misschien krijg ik wel een hartaanval als ik eenmaal buiten sta. En wie vindt me dan? Er is niemand op straat en Saske is weg. Ik ben helemaal alleen; als ik kom te overlijden weet niemand dat. Dan word ik zo nieuwsbericht: ‘Jonge man ligt al dagen te rotten in huis, niemand wist dat hij dood was.’
Conclusie
‘Gek van mezelf’ van Alwin Ritstier heeft mij diep geraakt. Dit komt met name door de persoonlijke aard, de fijne schrijfstijl die voelt alsof Alwin je zijn verhaal vertelt tot de extra creatieve dingen als de tekeningen en handige QR-codes. Ik begon met vrij weinig verwachtingen aan dit boek, maar al vanaf de eerste pagina’s wist ik dat dit een bijzondere ging worden. Ik herkende immers dingen in zijn verhaal. Hierdoor voelde het haast alsof hij mij een spiegel voorhield. En dat niet alleen. Het voelde ook als een last die van mijn schouders viel. Zo van: ‘je bent niet de enige die dit heeft’ en ‘het is angst en geen (hopelijk) enge ziekte’. Als een boek dat voor elkaar krijgt, weet je dat het een uniek exemplaar is. Ik wilde het verhaal – dat door het uiterlijk in eerste instantie als een hoop tekst voelde – opslurpen, mezelf erin wanen en weten hoe het Alwin is gelukt om na zoveel jaar de knop om te zetten. En dat is absoluut gelukt. Het enige waar ik mij persoonlijk nog aan stoorde, waren de afbrekingen middenin een zin om op een volgende pagina een tekening toe te voegen. Maar dat is slechts een opmerking over de opmaak. Over het verhaal spreek ik enkel met lof.
Welk non fictie-verhaal heeft ooit zo’n diepe indruk op jou gemaakt en hoe kwam dat? Ik ben heel erg benieuwd. Laat dus vooral jouw verhaal achter in de comments hieronder.
Benieuwd naar een stukje van Alwins verhaal? Hij heeft een paar jaar geleden een docu gemaakt over angst. Die wil ik jullie niet onthouden!
