Ik heb echt al tijden ‘Ik zie jou’ van Clare Mackintosh op mijn verlanglijstje staan, maar hoewel het er nooit van gekomen is om dat boek te lezen, pakte ik wel direct mijn kans bij ‘Een onmogelijke keuze’. Benieuwd wat ik van dit hartverscheurende boek vond? Lees dan snel door.
Pip en Max hebben een gelukkig huwelijk. Wanneer hun zoontje Dylan ongeneeslijk ziek wordt vechten ze voor zijn leven, maar ze komen uiteindelijk voor de moeilijkste beslissing van hun leven te staan. Pip wil de behandeling stoppen. Max wil deze voortzetten. Een onmogelijke keuze. Stel dat je het op dat moment niet eens wordt. Dit verhaal vertelt hun levens zoals ze hadden kunnen zijn.
Uitgeverij de Fontein ~ 370 pagina’s ~ november 2019 ~ ISBN: 9789026150135
Het leven van Pip en Max zweefde de afgelopen maanden tussen hoop en vrees. De hoop dat hun jonge zoontje Dylan ooit weer de oude zou worden, zonder de hersentumor die zijn leven volledig op zijn kop heeft gezet. Maar ook de vrees dat het nooit meer goed gaat komen. Helaas blijkt dat laatste werkelijkheid te worden. Ze krijgen van het ziekenhuis te horen dat er nog maar twee mogelijkheden zijn: stoppen met de behandeling en doorgaan met palliatieve zorg of op hun eigen houtje verdergaan met onderzoeken in het buitenland. Het ziekenhuis stemt in met het eerste, maar hoe denken zijn ouders erover? Pip wil het de behandeling stopzetten. Het is niet dat ze haar zoontje zo graag wil zien sterven, echt niet, maar ze wil haar jonge zoon niet nog meer blootstellen aan onderzoeken, operaties en aan een leven dat in sommige ogen geen leven meer is. Maar Max moet hier niets van weten. Hij kan en wil zijn zoon niet opgeven. Al moet hij daarvoor naar Houston afreizen: hij wil zeker weten dat hij voor zijn zoontje heeft gevochten. Twee beslissingen en geen middenweg. Daarom komen de twee verscheurde ouders voor de rechter te staan. Wat hij ook beslist, die keuze heeft gevolgen. Grote gevolgen.
Ik heb dit boek geleend bij de bibliotheek.
Vechten voor hun eigen geloof
Ik werd er al voor gewaarschuwd, maar het klopte allemaal. ‘Een onmogelijke keuze’ van Clare Mackintosh is indringend, emotioneel en drukt je als lezer met je neus op de feiten. Je ziet namelijk direct hoe één beslissing het leven van vele mensen kan veranderen. Het draait niet alleen om het leven van Dylan, maar juist ook om dat van zijn ouders en enkele buitenstaanders. En wat voor een beslissing moet er ook gemaakt worden. Je leeft mee met de hoofdpersonage, want hoewel ze beide iets heel anders willen, begrijp je ze. Natuurlijk wil vader Max zijn zoontje nog niet opgeven. Hij wil er alles aandoen om ervoor te zorgen dat Dylan de behandelingen krijgt die hij nodig heeft (al zegt het ziekenhuis in Engeland dat het hem hooguit een paar jaar extra kan geven). Maar je snapt Pip ook. Pip wil haar zoontje (die al niet meer bij is) niet meer door al die operaties heen laten gaan met de hoop dat hij misschien nog een paar jaar extra te leven heeft. Want wat voor een leven zal dat zijn? Is het überhaupt nog een leven te noemen? Dat is de grote vraag die hier heerst. Sommige mensen zullen misschien in hun achterhoofd meer neigen naar het één of naar het ander, maar het is het verhaal dat telt.
Ze weet niet wie het eerst was, Max of Pip, en misschien zijn ze zichzelf er niet eens van bewust, maar Leila ziet dat twee handen langzaam het niemandsland oversteken en elkaar vinden. Dylans ouders houden elkaars hand vast. De rechter spreekt. En een rechtszaal houdt zijn adem in.
Wat als?
Als lezer weet je direct: hier is geen middenweg. Dus het lot van Dylan wordt in de handen gelegd van de rechtbank. En alleen al dat feit breekt je hart. Opeens is het niet meer aan de ouders of het ziekenhuis, maar iemand die daar ver buiten staat om een keuze te maken. Een keuze over het leven van een jonge jongen en dat breekt mijn hart wetende dat het twee kanten op kan vallen. Je weet nooit wat er was gebeurd als hij voor de andere richting had gekozen. ‘Wat als?’ ‘Wat als Dylan wel was geopereerd?’ en ‘Wat als Dylan niet was geopereerd?’. Clare heeft deze twee vragen in het tweede deel van ‘Een onmogelijke keuze’ op zo’n mooie manier proberen te verwerken inclusief wisseling van het perspectief (tussen Pip, Max en verpleegster).
Ik wil nog zoveel over ‘Een onmogelijke keuze’ zeggen (qua inhoud), maar ik voorkom graag spoilers. Laat ik het zo zeggen: het is hartverscheurend om het vanaf het begin (dat ze te horen krijgen dat er geen behandeling meer mogelijk is in dit ziekenhuis) tot het einde (de gevolgen na de rechtszaak) mee te maken wat dit met de personages doet. Hoe ze hun leven weer oppakken, wanneer er weer hoop is, maar ook als de twijfel opkomt. Hebben ze wel het juiste gedaan en wat als ze toch voor dat andere waren gegaan? Je kunt het verleden niet meer veranderen, dus je zal moeten leren met de consequentie. Eén ding is zeker: dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Inspiratie uit eigen leven
Het verhaal komt, hoewel ik op het begin heel even moest inkomen en dat ik zelf geen traan heb gelaten, door de fijne schrijfstijl van Clare binnen. Ze laat zichzelf van een hele andere kant zien (helemaal omdat ik hiervoor een thriller van haar heb gelezen) en ik heb zoveel bewondering voor deze auteur. In het nawoord lees je namelijk dat dit onderwerp dichtbij haar ligt. Clare en haar man hebben ook ooit de beslissing moeten maken om hun zieke zoontje te laten gaan. Ze kwam er op dat moment achter dat ouders het wel met elkaar eens moesten worden. Clare Mackintosh wilde weten wat er zou gebeuren als dat niet zo was. En zo is het hartverscheurende boek ‘Een onmogelijke keuze’ ontstaan. Wat een kracht om weer in zo’n situatie te duiken, om erover te schrijven met ‘Een onmogelijke keuze’ als resultaat. Wat een power!
Maar als je op een splitsing staat, zie je het eindpunt niet van geen van beide routes, alleen het begin van de weg erheen. Het enige wat je kunt doen is je eigen pad kiezen en op weg gaan, in de hoop dat iemand met je mee zal lopen.
Conclusie
Het is dat ik niet zo snel huil bij boeken, want anders was ‘Een onmogelijke keuze’ van Clare Mackintosh zeker een kanshebber. Ik moest er misschien op het begin even inkomen, maar dan nog: ‘Een onmogelijke keuze’ is alleen al op basis van de flaptekst een achtbaan aan emoties. Je weet dat de ouders allebei iets anders willen – en je begrijpt ze met je hart echt allebei – maar dat er in deze situatie geen compromis te maken is, is wel duidelijk. Maar ‘wat als?’ Wat als de rechter beslist dat er een einde met komen aan het leven van Dylan? Wat als de rechter beslist dat de vader hem mee naar Amerika mag nemen voor meer behandelingen? Het heeft niet alleen voor Dylan zelf gevolgen, maar ook voor zijn ouders en vele buitenstaanders. Clare Mackintosh heeft hier zo’n krachtig verhaal van gemaakt, dat op de manier waarop ze het heeft geschreven en verwerkt zo erg binnenkomt. En dan weet je nog niet eens dat Clare zelf ook ooit voor deze keuze heeft gestaan, dat ze haar eigen leven heeft gebruikt ter inspiratie voor dit boek. Wat een kracht moet er dan in deze auteur zitten. Ik was misschien door ‘Valse hoop’ niet helemaal overtuigd, maar dat ben ik wel degelijk door dit boek. Lees ‘Een onmogelijke keuze’ (maar houd er wel zakdoekjes bij voor de zekerheid).
Ben je nu benieuwd naar ‘Een onmogelijke keuze’ van Clare Mackintosh? Lees dan hier gauw een fragment en kijk snel of dit boek iets voor je is. Ik hoor het natuurlijk graag als je dit boek daadwerkelijk gaat lezen.
