Aan al het leuks komt helaas een eind. Vandaag mag ik namelijk voor de laatste keer een bijdrage leveren aan de blogcampagne rondom de Cockleberry Bay-reeks. Na de recensies van ‘Het winkeltje in Cockleberry Bay’ en ‘Ik zie je in Cockleberry Bay’ en de speciale staycation-quiz is het nu tijd voor de recensie van boek 3 ‘Een nieuwe kans in Cockleberry Bay’. Lees je mee?
- Pas op: spoilers van de eerste twee delen!
Alle favoriete karakters (natuurlijk inclusief hond Hot) van de Cockleberry Bay-serie keren nog een laatste keer terug in ‘Een nieuwe kans in Cockleberry Bay’, het slot van de populaire serie van Nicola May. Rosa runt een succesvol café en ze wil graag een eigen gezinnetje beginnen. Ze denkt er daarom over na om haar geërfde winkeltje te verkopen, maar dat gaat niet zomaar. In het contract is een clausule opgenomen dat ze de winkel alleen mag nalaten aan iemand die het verdient. Wie kan ze kiezen? En hoe weet ze of het de juiste beslissing zal zijn?
Zomer & Keuning ~ 204 pagina’s ~ juli 2020~ ISBN: 9789020537659
Rosa heeft al heel wat meegemaakt in het prachtige Cockleberry Bay. Ze heeft haar moeder ontmoet, is getrouwd met haar jeugdliefde Josh en is opgenomen als echte inwoner van het dorp. Als (mede-)eigenaresse van het geërfde dierenwinkeltje en het prachtige café heeft ze haar handen vol, maar het is tijd voor verandering. Met de droom om samen met Josh en Hot ooit een gezinnetje te stichten, moet ze namelijk wel denken aan de toekomst. En dat heeft grote gevolgen voor zowel de winkel als het appartement erboven. Er staat in de clausule dat ze de winkel niet mag verkopen, maar moet weggeven aan iemand die het oprecht verdient. Alleen hoe vindt ze iemand die er wel interesse in heeft en die ze het ook nog gunt? Rosa besluit na lang wikken en wegen er een heuse competitie van te maken. Iedereen moet anoniem zijn idee opsturen met een brief waarom hij of zij het verdient. Rosa kiest dan op kerstavond de winnaar uit die de winkel wel minstens tien jaar moet runnen. De vraag is alleen: zit er wel iemand tussen die dit wil? Het wordt nog spannend!
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Traantje wegpinken
‘Een nieuwe kans in Cockleberry Bay’ van Nicola May is als slagroom op je toetje: precies dat hartverwarmende extraatje dat deze feelgoodreeks nodig heeft! Kijk, ik ben over beide delen niet mega-enthousiast geweest (en daar had ik zo mijn redenen voor, daarover zo meer), maar op het einde van ‘Een nieuwe kans in Cockleberry Bay’ heb ik toch een klein traantje we gepinkt. Op dat moment besefte ik pas dat ik alle personages en honden (liefde voor Hot en de puppy’s) in mijn hart heb gesloten. En daar komen ze echt niet meer uit! Ik stoorde me misschien soms aan Rosa’s wispelturigheid – dat nu al een stuk minder was dan in de vorige boeken – of aan het feit dat Josh altijd weg was en de auteur blijkbaar niet echt wist wat ze nu met hem aan moest, maar op het einde draait het daar niet om. Nicola May heeft een wereld gecreëerd die als thuiskomen voelt en daar moet je nu afscheid van nemen. Dat deed ik dus met een lach en een traan.
Vlak voordat Rosa de Lobster Pot bereikte, blies een enorme windvlaag de rok van haar jurk omhoog. Jacob stond zijn vriendin voor het raam van zijn appartement boven de pub te wachten en liep toen hij haar zag aankomen razendsnel de trap af. Hij legde theatraal zijn hand tegen zijn voorhoofd. ‘Ik dacht dat ik het met mijn bevallende teckel al zwaar genoeg had, maar nu heb ik ook nog eens jouw ondergoed gezien.’
Onopgeloste cliffhangers
Ik moet dan wel eerlijk zijn dat ook in ‘Een nieuwe kans in Cockleberry’ niet alles perfect was. Naast de vele herhalingen die net als in deel twee aanwezig waren (die bij mensen die de boeken snel achter elkaar lezen de vaart eruit haalt), was er nog een trucje die mij (in negatieve zin) opviel. Nicola May heeft de gewoonte om de hoofdstukken lekker kort te houden, maar om te eindigen met een cliffhanger. Leuk en verslavend om dan ‘nog maar een hoofdstukje’ te lezen, maar wat zij doet, is iets aanstippen om er vervolgens niet meer op terug te komen. Als voorbeeld kan ik zeggen dat Rosa van plan is om iemand te gaan bellen (waar je al langere tijd op wacht) – hoofdstuk stopt – en vervolgens gaat het volgende hoofdstuk door op iets heel anders. Hierdoor komt het dus niet tot die ontknoping waar je zo op hoopt. Een paar hoofdstukken verder komt ze er met één zin nog op terug, maar dan hoeft het niet meer. Prima als een auteur dit één of twee keer doet, maar dit trucje kwam wel vijf of meer keer voorbij. Dan is het niet meer zo grappig.
Geen losse eindjes
Deze ‘stoorzender’ buiten beschouwing latend, vond ik dit deel misschien wel het vermakelijkst tot nu toe. Er gebeurt namelijk veel – zoals het feit dat Rosa de winkel te koop wil zetten, een ware competitie op zet en zelf denkt aan haar gezin – maar het komt niet als een ware storm op je af. Het verhaal blijft spannend, vermakelijk en iedereen die je al kent, komt weer eens voorbij. Drama genoeg, dat is één ding wat zeker. Het laatste punt zorgt er vooral voor dat dit een krachtig laatste deel is. Geen bij-personage wordt overgeslagen en zonder al teveel te verklappen zitten er geen losse eindjes meer in. Je kunt dus straks met een gerust hart dit boek dichtslaan. Tel bij deze punten de (soms iets te) beeldende schrijfstijl van Nicola May op en je hebt alsnog een prima feelgoodboek. Ik snap wel waarom mensen deze reeks massaal inslaan voor de naderende zomer! Dat zou ik zelf ook doen als ik de boeken nog niet had gelezen.
Josh gaf haar een zachte kus. ‘Dat je tegenwoordig geen alcohol meer drinkt, wil niet automatisch zeggen dat je de hele wereld aankunt. En al helemaal niet tijdens een storm zoals die van gisteren.’ ‘Hm.’ Rosa pruilde. ‘Maar ik had nu niet bepaald tijd om daarover na te denken, of wel soms? En stiekem vind je het wel fijn dat ik geen alcohol meer drink, toch?’ Hij sloeg zijn armen stevig om haar heen. ‘Mijn kleine aanstellertje’
Conclusie
Met ‘Een nieuwe kans in Cockleberry Bay’ van Nicola May komt er officieel een einde aan de Cockleberry Bay-reeks. We hebben met de unieke karakters gelachen, gehuild en nu moeten we ze – na een spannende competitie om de winkel waarmee het verhaal begon – achter ons laten. Alleen al door de drama, de heerlijke covers en de omgeving zou ik het niet gek vinden wanneer deze reeks in diverse reiskoffers voorbij gaat komen. Ik sloot met een kleine traan deze reeks af, dus ergens heb ik absoluut genoten. Is het echter de beste serie die ik ooit heb gelezen? Dat helaas niet. Puur kijkend naar ‘Een nieuwe kans in Cockleberry Bay’ vond ik er teveel herhaling inzitten, begon ik me te storen aan dat trucje van de cliffhanger die niet werd uitgewerkt en was er erg veel ‘geshowd’ en weinig aan de verbeelding van de lezer overgelaten. Gelukkig wordt dat deels goed gemaakt door de korte hoofdstukken, de makkelijke schrijfstijl en de unieke karakters. Al met al dus zeker wel vermakelijk en een zomerse read, maar niet heel verbluffend. Prima dus!
Heb jij een boekenserie die jij deze zomer echt wil lezen? Laat dan vooral de titel van die reeks achter in de reacties hieronder. Wie weet pak ik ‘m dan ook wel op!
