Speciaal ter gelegenheid van de Netflix-film is er een nieuwe editie van het boek Dumplin’ van Julie Murphy uitgebracht. Benieuwd of ik het verhaal kon waarderen? Lees dan snel mijn recensie hieronder.
Willowdean Dickson heeft een maatje meer en vindt dat geen probleem. Pas als Will een relatie krijgt met haar oogverblindend knappe collega Bo, begint ze te twijfelen over haar figuur. Om haar zelfvertrouwen terug te krijgen, besluit Will het meest afschuwelijke te doen dat ze zich kan voorstellen: ze geeft zichzelf op voor de Clover City’s Missverkiezing. Gaandeweg laat Will niet alleen Clover City versteld staan, maar vooral zichzelf.
Uitgeverij Moon ~ 320 pagina’s ~ mei 2019 ~ ISBN: 9789048848980 ~ fragment
Willowdean Dickson lijkt zich niets aan te trekken van de mening van anderen. Ja, ze heeft een maatje meer en ziet er niet uit als de standaard ‘beautykoningin’. Nou en? Daardoor laat ze zich echt niet uit het veld slaan? Vooral met haar beste vriendin Ellen – die ook gek is op Dolly Parton – naast zich. Ondanks haar zelfverzekerde houding staat ze er wel van te kijken als haar knappe collega Bo een oogje op haar heeft. Waarom zou hij vallen op iemand met haar figuur, terwijl hij genoeg aandacht krijgt van dunnere en knappere meiden? Om vooral aan zichzelf te bewijzen dat ze deze liefde waard is en hem niet te blijven ontwijken, schrijft ze zich in voor de plaatselijke schoonheidswedstrijd. Een stap die niet door iedereen in haar omgeving wordt toegejuicht. Maar Willowdean laat zien dat met genoeg zelfvertrouwen en doorzettingsvermogen je kan doen en laten wat je wil, als jij er zelf maar in gelooft. Ongewild wordt Willowdean een voorbeeld voor vele anderen uit de omgeving en zo had de beautywedstrijd nog nooit zo’n diverse groep deelnemers.
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Goede boodschap
Dumplin’ van Julie Murphy is een boek met een sterke boodschap. Of je nu dik, dun, lang of klein bent, iedereen kent zo zijn onzekerheden. Maar daar draait het niet om. Het is hoe je ermee omgaat. Willowdean is daar het levende voorbeeld van. Ze weet dat ze een maatje meer heeft, maar toch blijft ze heel zichzelf en doet ze waar zij in gelooft. Dat maakt dit boek sowieso al een must read (of must see, aangezien de film al even op Netflix staat). Het is fijn om eens zo’n boodschap mee te krijgen tussen al die geluiden dat het anders moet en dat je minder waard bent als je geen slank lichaam hebt. Natuurlijk zijn er meer boeken die dit proberen te bereiken, maar het is Willowdean (door Julie Murphy) die hiermee zowel jong als oud weet te raken. Daarnaast is het ook de grote liefde voor Dolly Parton die het boek rijk is. Het is waar het leven van Ellen, Willowdean en haar overleden tante om draait/draaide. Een originele toevoeging buiten de wat zwaardere onderwerpen. Denk hierbij aan: het houden van jezelf, de realistische manier van het opbouwen en onderhouden van relaties tussen geliefde, vriendschappen en familieleden en het thema rouwen.
Er ontsnapt me een zucht. Als het me ooit zou lukken om niet meer te kijken naar al die zoenende mensen, zou mijn leven op z’n minst twee procent aangenamer zijn, dat weet ik zeker. Niet dat ik jaloers ben op Ellen en Tim, of dat ik vind dat Tim Ellen van me afpikt. Of dat ik zelf Tim wel als vriendje zou willen. Maar ik wil wél wat zij met elkaar hebben.
Boek vs film
Mocht je van plan zijn dit boek te lezen of de film te bekijken, raad ik je aan om slechts één van de twee te kiezen. Zelf keek ik eerst de film en las ik toen pas het boek. En dat geeft een enorm vertekend beeld van het verhaal in het boek. Onbewust was ik beïnvloed door wat ik al had gezien en was ik aan het vergelijken. En dan kom je toch grote verschillen tegen. Zo vond ik de film vermakelijk, maar soms iets te snel gaan. Terwijl ik in het boek van Dumplin’ de belangrijkste thema, zoals hierboven benoemd, ondergesneeuwd vond worden door ‘onbelangrijke’ elementen. Denk hierbij aan een aanhoudende ruzie met haar beste vriendin en twee verschillende jongens in het leven van Willowdean. Terwijl de travestieten (die de film juist memorabel maken) hier maar amper voorbijkomen. En die ‘onbelangrijke’ onderwerpen maken het moeilijk om een band op te bouwen met het verhaal. Zo wordt pas tegen het midden van Dumplin’ de missverkiezing benoemd. En is dat niet waar je als lezer op wacht?
Voorbeeld voor anderen
Het meedoen met de missverkiezing is het moment dat Willowdean uit haar schulp wordt getrokken. Hiermee laat ze zien dat ze een voorbeeld kan zijn voor de anderen. Ondanks dat haar moeder – die al jaren betrokken is bij de organisatie hiervan – daar niet om zit te springen. Maar gelukkig zijn er genoeg mensen die dat wel doen. Er zijn immers mensen die Willowdeans voorbeeld volgen en zich inschrijven voor de missverkiezing, ook al hebben zij ook niet het standaard ‘miss’-maatje of het ‘juiste’ meisjesachtige uiterlijk. Alleen stond ze daar in de film heel anders (zelfverzekerder) tegenover staan dan in het boek. Nu schaamt ze zich bijna dat zij andere mensen ertoe zet om zich in te schrijven: het lijkt immers helemaal niet voor hen. In de film ziet ze het juist als een beweging. Toch heb ik Dumplin’ het boek beoordeeld met drie sterren. Het is namelijk echt geen slecht boek, maar mijn verwachtingen waren gewoon anders door het zien van de film. Maar puur op basis van het boek zie ik het nog steeds als een verhaal dat door de sterke boodschap, korte hoofdstukken en het personage Willowdean je zal raken en die je met enig plezier zal uitlezen.
Ik krijg het warm en voel het bloed naar mijn hoofd stijgen. Ik wrijf met mijn vingers over mijn wang en ik heb het idee dat mijn voeten wegzakken in het beton alsof het drijfzand is. De Waarheid: ik ben smoorverliefd op Bo, met zijn warrige bruine haar, al vanaf de eerste keer dat ik hem zag.
Conclusie
Met gemengde gevoelens sluit ik de recensie van Dumplin’ van Julie Murphy af. Ik weet namelijk niet goed wat ik nu werkelijk van het boek vind. De boodschap is hoe dan ook sterk – wees altijd jezelf. Geheel nieuw is het natuurlijk niet, maar ik vind wel dat jongeren moeten blijven horen dat ze goed zijn zoals ze zijn. Maar het is jammer dat deze boodschap in dit verhaal wordt ondergesneeuwd voor – voor mij persoonlijk – minder boeiende thema’s, zoals vriendschappen, jongens en rouwen. Het moment waar je namelijk op wacht, is het moment dat Willowdean zich in gaat schrijven voor de missverkiezing. Daarmee laat ze immers zien wie ze is en wie ze wil zijn in de wereld van nu. Een voorbeeld voor anderen. In de film wordt dit moment ondersteund door travestieten, terwijl die in het boek slechts een hele kleine rol hebben. Jammer is dat, aangezien zij in de film echt de show maken. Maar puur kijkend naar het boek: het blijft goed geschreven, makkelijk leesbaar door de korte hoofdstukken en je bouwt hoe dan ook een band op met Willowdean. Of ze nu zelfverzekerd is over wat ze doet of dat ze ’toch’ maar dat meisje blijft dat zich het liefst wil terugtrekken. Ze blijft een voorbeeld.
Lang geleden dat ik de film beter vond dan het boek. Heb jij ook het boek gelezen en de film van Dumplin’ gezien? Laat dan gauw in de reacties jouw mening weten.
