Tussen alle thrillers door – Boek der Spiegels, Haat van Mel Wallis de Vries, Blind Date van Marelle Boersma en Kleine Zwarte Leugens – was het even tijd voor een New Adult. Did I Mention I Love You won ik in 2016 op Adorable Books en stond mij al weken aan te kijken.
Eden brengt de zomer door bij haar vader, die ze na de scheiding van haar ouders drie jaar niet gezien heeft. Ze krijgt er drie stiefbroers bij, van wie de oudste, Tyler opvalt door zijn onbehouwen en arrogante gedrag. En toch… trekken Eden en Tyler steeds meer naar elkaar toe. Maar het kan niet. Ze zijn stiefbroer en -zus en bovendien heeft Tyler al een vriendin. Geheimen, leugens en drama in overvloed. Hoe lang kunnen ze hun liefde voor elkaar blijven ontkennen?
Uitgeverij Moon ~ juni 2016 ~ 400 pagina’s ~ ISBN: 9789048834754
De zestienjarige Eden vertrekt voor de zomer naar haar vader in Los Angeles. Het is drie jaar geleden dat ze haar hem heeft gezien, nadat hij haar en haar moeder heeft verlaten. Inmiddels is hij hertrouwd met Ella, die drie kinderen heeft. Deze drie nieuwe stiefbroertjes Chase, Jaimie en Tyler zitten niet meer in de luiers – zoals Eden verwacht – maar zijn pubers. En vooral de oudste zoon Tyler geeft problemen. Maar als Eden terechtkomt in dezelfde vriendengroep als hem leert ze een bijzondere kant van haar stiefbroer kennen. En dat doet deze ‘familieband’ even vergeten.
Ik heb dit boek gewonnen.
Verslavend goed
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: Did I Mention I Love You is verslavend goed. Zo verslavend dat ik het 400 pagina’s tellende boek binnen 24 uur heb uitgelezen. En dat ik het tweede deel Did I Mention I Need You een paar dagen later heb besteld. Ik moet namelijk echt weten hoe het afloopt met hoofdpersonages Eden en Tyler. Hoewel ik op het uiteindelijke einde nog langer moet wachten, want in maart 2017 verschijnt pas het derde deel bij Uitgeverij Moon.
Als ik iets heb geleerd van films en boeken, dan is het wel dat Los Angeles een fantastische stad is, met fantastische mensen en fantastische stranden. Dus droomde ik ervan, net als ieder meisje dat ooit op deze planeet heeft rondgelopen, om een bezoek te brengen aan die Golden State. Om op een dag over het zand van Venice Beach te rennen, mijn handen in de afdrukken van mijn favoriete beroemdheden op de Walk of Fame te zetten en onder die grote letters HOLLYWOOD te staan, met uitzicht op de mooie stad.
De fijne personages
Alleen waardoor was het boek zo verslavend? Ten eerste de personages. Vooral Eden is een heel fijn personage om te volgen. Oke, ik geef toe – zoals ik in meerdere recensies heb gelezen – had zij beter uitgewerkt kunnen worden. Net zoals haar vriendinnen, die nu alleen om alcohol, uitgaan en liefde lijken te draaien. Een voorbeeld hiervan is dat Eden heel streng op het drugsgebruik van Tyler is, maar eigenlijk zonder verklaarbare reden. Toch stoorde dit mij niet, want verder is Eden gewoon een (Amerikaans) meisje zoals ieder ander. Ze draagt onzekerheden met zich mee, de twijfels of ze iets wel of niet moet doen en ondanks alles probeert ze zichzelf te blijven. Tyler daarentegen is het tegenovergestelde van Eden. Hij is de bad boy in het verhaal, waar je als lezer stiekem verliefd op wordt. Je moet hem leren kennen net zoals Eden dat doet. Ze raakt geïntrigeerd door haar stiefbroer en dat kan alleen maar slecht aflopen.
Normaal begin
Toch komt het moment dat er iets ‘speelt’ tussen Eden en Tyler pas laat in het verhaal. En dat is precies een element dat de opbouw van het verhaal logisch maakt. Eerst leer je namelijk de personages kennen, probeert Eden haar weg te vinden in haar nieuwe familie, een nieuwe vriendenclub en een nieuw land (waar ik zelf heel graag heen wil). Later speelt Tyler pas een grotere en belangrijkere rol in het leven van Eden. Dat is vrij normaal, want niet altijd is het liefde op het eerste gezicht van beide kanten. En door de hoeveelheid pagina’s is er ruimte genoeg om dit te laten ontstaan.
Ik was verbijsterd. Ik heb geen idee wat er nou precies gebeurd is, wie dat was of wat hij hier kwam doen. Als ik doorkrijg dat mijn mond half openhangt, klem ik snel mijn kaken op elkaar en draai me om naar Rachel. Ze bijt op haar lip en schuift haar zonnebril terug op haar neus. ‘Je hebt je stiefbroer dus nog niet ontmoet?’
Bewonderenswaardig
Schrijfster Estelle Maskame begon met dit boek toen ze dertien jaar oud (!) was. En dat is echt bewonderenswaardig! Door Did I Mention I Love You heb ik een persoonlijk record verbroken. Nooit eerder las ik een 400 pagina’s tellend boek zo snel uit. En dit komt door onder andere haar schrijfstijl. Haar stijl van schrijven is zo fijn, dat je door het boek vliegt en dat je je echt waant in het zonnige Californië samen met Eden en Tyler. Tevens bevat het verhaal korte hoofdstukken wat ervoor zorgt dat er tempo in het verhaal zit, maar ook weer niet teveel dat alles veel te snel voorbij is. En tot slot bevat het verhaal goede plotwendingen, waardoor het lezen nooit saai wordt.
Conclusie
Did I Mention I Love You heeft mij vanaf pagina één betoverd. Door de fijne schrijfstijl, de geweldige personages, een logische opbouw en vergeet vooral de prachtige cover niet, had ik dit 400 pagina’s tellende boek binnen 24 uur uit. En op dit moment kan ik niet wachten om Did I Mention I Need You en Did I Mention I Miss You te gaan verslinden. > Did I Mention I Love ‘Did I Mention I Love You’?
Ben jij al begonnen met deze trilogie en ben jij het eens met deze recensie of absoluut niet? Laat het weten in de comments, want ik ben erg benieuwd naar nog meer meningen.
