Dicht bij jou – Jojo Moyes

Na boeken als Voor jou en Een leven na jou was het eindelijk tijd om weer een nieuw boek van Jojo Moyes te lezen. Ik kon niet wachten om weer betoverd te worden door haar schrijfstijl. Maar is dat gelukt met het vernieuwde boek ‘Dicht bij jou’? Je leest het vandaag.

Projectontwikkelaar Mike Dormer vertrekt vanuit Londen om in Silver Bay, Australië, een kustresort te bouwen. Maar de bewoners van het excentrieke Silver Bay Hotel weten al snel Mikes gehaaide ideeën te temperen. Door de intrigerende Liza McCullen, haar tienjarige dochtertje Hannah en haar legendarische tante Kathleen, die lang geleden de grootste haai ooit in Silver Bay heeft gevangen, begint Mike te twijfelen aan zijn motieven. Wanneer duidelijk wordt dat het bouwproject een negatieve invloed heeft op de walvissen, is het onvermijdelijk dat de tegengestelde belangen van Liza en Mike botsen, met heftige gevolgen voor iedereen.

Uitgeverij De Fontein ~ 468 pagina’s ~ september 2017 ~ ISBN: 9789026141720 

Het is stilte voor de storm bij het Silver Bay Hotel in Australië. De oude Kathleen weet daar met alles wat ze heeft een goed hotel te runnen, terwijl ze haar nicht Liza – die jaren geleden vanuit Londen is gevlucht samen met haar tienjarige dochter Hannah – verzorgt. Ze verdienen hun geld met walvisjacht. Niet afschieten, maar juist door het verzorgen van trips naar de walvissen en dolfijnen in het gebied. Maar Engelsman Mike Dormer maakt aan dit bijna onbezorgde leven een einde als hij aan komt zetten met wilde plannen voor het gebied. Hij wil een kustresort bouwen inclusief watersporten die het zeeleven van de walvissen flink op zijn kop kan zetten. Als de bewoners van dit gebied erachter komen wat zijn plannen zijn, wordt hij met de nek aangekeken. Niemand zit te wachten op een nieuw hotel en al helemaal Liza niet. Mike vertrekt weer naar zijn thuisbasis, maar de Australische mensen en vooral Liza gaan niet uit zijn hoofd. En dan verandert hij, zoals niemand dat ooit had verwacht.

Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.

Hoge verwachtingen vooraf

‘Dicht bij jou’ (eerder bekend als Walvisbaai) van Jojo Moyes is het eerste boek na ‘Voor jou’ en ‘Een leven na jou’ dat ik van deze schrijfster mag openslaan. De eerste twee boeken hebben diepe indruk op mij weten te maken, maar geldt dat ook voor dit boek? Het vernieuwde jasje – zowel titel als cover – geven een hele professionele en leuke eerste indruk. Maar achteraf blijkt dat de mensen op de foto iets jonger zijn dan de hoofdpersonages in het boek. Een klein detail, maar wel iets wat al niet klopt. Maar voordat ik dit wist, had ik echt zin om aan ‘Dicht bij jou’ te beginnen. Helaas duurde dit enthousiasme niet heel lang. Ik kwam namelijk moeilijk in het verhaal, waardoor ik er bijna elf dagen over heb gedaan om dit boek te lezen. En ik las zelfs een boek tussendoor – dat is mij nog nooit gebeurd.

Mijn adem stokte in mijn keel. Terwijl ik me met mijn ene hand vasthield aan de reddingslijnen, zette ik met mijn andere hand de verrekijker voor mijn ogen en keek niet naar de walvis maar naar mijn moeder. Ik hoorde nauwelijks de uitroepen over de grootte van het dier, wat een hoge golven erdoor op de kleinere boot afkwamen, en ik vergat even dat ik niet gezien mocht worden.

Walvissen

Ik kon geen vat krijgen op het verhaal. En ik denk dat het mede ligt aan het onderwerp – walvissen en walvissentochten. Het is een onderwerp waar ik nooit eerder over heb gelezen. Met een reden, want het trekt niet automatisch mijn aandacht. Natuurlijk wist ik door de beschrijving dat dit zou komen, maar ik wist niet dat het zo’n grote rol zou spelen binnen dit verhaal. Gelukkig kon ik toen ik eenmaal in het verhaal zat – hoewel ik mij er wel echt toe moest zetten – de verschillende personages uit elkaar houden en leerde ik het verhaal steeds meer te waarderen. Te beginnen met Mike die vanuit Engeland naar Australië komt met wilde plannen. Maar daar denkt hij anders over, als hij ziet wat de directe gevolgen zijn. Niet per se voor hem, maar wel voor het gezin bij wie hij verblijft. Zoals op Liza die ooit is gevlucht samen met haar dochtertje Hannah. En dat is niet zonder reden. Maar ook voor Kathleen die al meer dan zeventig jaar op het eiland woont. Je leest vanuit al hun perspectieven, waardoor je een goed beeld krijgt van de situatie en alle meningen daarbinnen. Alleen juist door die wisselende perspectieven en het feit dat ik er lang over deed om dit boek te lezen, had ik niet een gevoel dat ik echt een sterke band had met wie dan ook. En dat is dan weer jammer.

Gerust gevoel

De geheimen van Liza gaan een hele belangrijke rol spelen in het verhaal. Terwijl ze op het begin nogal nors overkomt en heel beschermend tegenover haar familie blijkt er meer achter haar mooie gezicht en blonde haren te zitten. En die vraagtekens leveren behoorlijk wat plotwendingen op die een verrassende twist meegeven aan het verhaal. Hoewel, niet geheel verrassend. Toen ze eenmaal open kaart speelde (en een deel verklapte), dacht ik al gauw een goed idee te hebben welke kant het verhaal op zou gaan. En ik had gelijk! Toch zorgde het einde dat ik het boek weer met een gerust kon dichtslaan. Ik vind het jammer dat het boek niet meteen indruk op mij heeft weten te maken en ook niet met dezelfde impact zoals voorgangers Voor jou en Een leven na jou. Aan de schrijfstijl ligt het in ieder geval niet – behalve dat de hoofdstukken vrij lang zijn. Het neemt je mee naar de prachtige locatie in Australië en ik zie – nu ik eenmaal het verhaal begrijp – ‘Dicht bij jou’ wel verfilmd worden.

Zelfs van die afstand zag ik dat Liza McCullen glimlachte met haar ooghoeken naar boven gerimpeld. Het was een uitdrukking die ik op het vasteland zelden of nooit op haar gezicht zag.

Conclusie

‘Dicht bij jou’ van Jojo Moyes wist mij helaas niet meteen te overtuigen. Het duurde lang voordat ik eindelijk het juiste gevoel had bij dit boek. Ik heb het boek op het begin dan ook meerdere malen aan de kant gelegd. Dit ligt mede aan het onderwerp – walvissen en de tochten wat vooral veel overkomt in de eerste hoofdstukken. Pas als je de personages (door middel van de wisselende perspectieven) leert kennen en als je een idee krijgt welke kant het boek op gaat, kun je het pas waarderen. En daar helpt de beeldende schrijfstijl van Jojo Moyes ontzettend bij. Je ziet echt voor je hoe Silver Bay eruitziet. Ik twijfel of ik de personages echt in mijn hart heb gesloten of dat ik ze alleen begrijp en met ze meeleef. Maar ook dat laatste lijkt mij geen probleem. Het duurde elf dagen, maar dan heb je uiteindelijk wel een aantal plotwendingen en een einde waar je tevreden over kan zijn. Geen slecht boek, maar het komt zeker niet in de buurt van Voor jou en Een leven na jou.

‘Dicht bij jou’ heeft mijn hoge verwachtingen niet weten waar te maken. Maar welk boek kan dat wel? Als jij nog een goede tip hebt, laat het dan achter in de reacties. Wie weet geef ik dat boek van Jojo Moyes binnenkort een eerlijke kans.