Na het lezen van het krachtige ‘P.S. Ik hou van je’ kon ik het niet laten om het vervolg ‘De P.S. I Love You Club’ van Cecelia Ahern kort daarna ook te lezen. Dat heb ik inmiddels gedaan en vandaag laat ik je weten of het boek qua niveau in de buurt komt. Lees je met me mee?
Wanneer Holly Kennedy wordt benaderd door de P.S. I Love You Club wordt haar rustige leven op zijn kop gezet. Geïnspireerd door de brieven van Holly’s overleden man wil de club dat Holly hen helpt met het schrijven van hun eigen afscheidsbrieven. Als Holly één ding niet wil, is het teruggaan naar het verdriet van toen. Nu, zeven jaar later, wil ze juist vooruitkijken. Maar Holly leert leden van de club toch kennen en ze beseft dat wanneer je van iemand houdt, er altijd nog iets te zeggen valt…
Luitingh-Sijthoff ~ 363 pagina’s ~ oktober 2019 ~ ISBN: 9789024584925
We zijn zeven jaar verder en Holly heeft haar leven na de dood van haar geliefde Gerry weer een nieuwe draai gegeven. Ze heeft een nieuwe relatie met wie ze zelfs wil gaan samenwonen en ze runt samen met haar zusje Ciara een tweedehandswinkel. Ciara neemt in die winkel eens in de zoveel tijd een podcast op. En ze heeft Holly deze maand gevraagd om te praten over ‘Hoe praat je over de dood?’. In het bijzondere gesprek – waar Holly eerst helemaal niet aan mee wil werken – heeft ze het over hoe Gerry afscheid nam. Met zijn bijzondere brieven, opdrachten en de tekst ‘P.S. I love you’. Hoe dat haar heeft geholpen om het leven weer op te pakken en hoe ze er door verrast werd. Alleen wat zowel Ciara als Holly niet hadden kunnen verwachten, is dat deze podcast viral gaat! En dat niet alleen: het geeft terminaal zieken de inspiratie om iets soortgelijks te doen. En zo ontstaat de P.S. I Love You Club. Holly wil hier eerst niets van weten. Dit idee was van Gerry en van niemand anders en ze is bang, dat als ze hier echt bij betrokken raakt, ze weer een terugval krijgt. Maar als ze face-to-face aan de groep wil vertellen wat ze er echt over denkt, begint ze te twijfelen. Is het echt zo slecht? Hoe kan ze mensen met een hersentumor, MS, baarmoederhalskanker of een Longemfyseem nu in de steek laten, met de wetenschap dat dit misschien wel het laatste is wat ze over hen kan doen?
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Het leven gaat door
Precies twee weken geleden beschreef ik het boek ‘P.S. Ik hou van je’ met de woorden: ‘liefdevol, hartverwarmend, realistisch, bijzonder en (ondanks wat kleine foutjes) ook leerzaam!’ En eigenlijk kan ik precies dit zeggen over het langverwachte vervolg ‘De P.S. I Love You Club’ van Cecelia Ahern. Dit boek komt namelijk weer net zo hard binnen, maar wel op zijn eigen unieke manier. We zijn namelijk zeven jaar verder en waar in het eerste deel nog echt het rouwen centraal stond, is Holly – die je als lezer nog altijd diep in je hart hebt – inmiddels wat verder in het proces. Natuurlijk denkt ze nog altijd aan Gerry. Logisch ook, dat gaat niet van de ene op de andere dag voorbij. Maar ze probeert door te gaan. Ze werkt weer (niet meer op de redactie aangezien die failliet is, maar in een tweedehandswinkel met haar zus) en ze heeft in Gabriel ook weer geluk in de liefde gevonden. Je gunt haar dit zo, maar wat als haar verleden weer wordt opgerakeld door een bepaalde club? Je hoopt het zo dat ze zich niet ten onder laat gaat. Hopelijk behoudt ze de kracht, waar ik haar om bewonderde. Maar het is wat: vier terminaal zieken hebben haar hulp nodig om hun afscheid te regelen. En je begrijpt direct hoe zwaar dat is. Want één ding weet ze wel: ze moet sowieso weer afscheid van ze nemen.
‘Reik naar de maan en als je misgrijpt, ben je nog steeds omgeven door sterren.’ Dat is de inscriptie op de steen van mijn man op het kerkhof. Die zin gebruikte hij vaak. Met opgewekte stembetuigingen sprak hij positieve zelfhulpspreuken uit alsof ze de brandstof voor het leven waren.
Hartverscheurende verhalen
Maar ik snap het ook wel van de zieke mensen. Ik schreef namelijk ook in mijn vorige recensie dat je bijna zelf al iets wil doen door die liefdevolle brieven van Gerry. Of je nu ziek bent of niet. Het is niet zo dat je het doet om niet vergeten te worden, maar meer om de mensen die je achter laat iets te geven. Want over de dood heb je geen controle, maar zo heb je wel controle over wat je achterlaat. En deze boodschap komt ook in het verhaal binnen. Het is bijna alsof je hart keer op keer wordt gebroken als je hoort over de verhalen van de vier patiënten. Of het nu gaat om de oudere Joy met MS, Paul van in de zestig met een zuurstofslangetje aangezien hij Longemfyseem heeft, de 40-jarige Paul met een hersentumor of – en misschien wel het meest pijnlijk – de 16-jarige Ginika met baarmoederhalskanker, die over niet al te lange tijd haar kleine dochter Jewel moet achterlaten en niemand meer heeft. Nu ik dit zo opschrijf, denk ik weer aan hoe realistisch ‘De P.S. I Love You Club’ voelt. Het is zo uit het leven gegrepen (en zou bijna het script kunnen zijn van een seizoen Over mijn lijk), dat je niet anders kunt dan hopen dat er een wonder in het verschiet ligt.
Filmisch beschreven
Dit wordt goed afgewisseld met wat luchtigere scènes uit het leven van Holly en terugblikken op dat wat is geweest. Voor mijn gevoel is het door dat laatste niet nodig om het eerste deel te lezen, maar ik raad het ook niet af. Maar of het nu draait om Gabriel met wie ze wil gaan samenwonen (maar die zelf ook het een en ander aan zijn hoofd heeft) of iets met haar vriendinnen Sharon en Denise. Door de beeldende en haast filmische schrijfstijl raast het als een prachtige film voorbij. Je vliegt door het verhaal heen, maar soms heb je een boek dat je dan ook weer snel vergeet, maar dat gevoel had ik bij dit boek niet. Ik weet dat het vroeg is om te zeggen, maar het zou zomaar kunnen dat je ‘De P.S. I Love You Club’ aan het eind van het jaar weer terug gaat zien in een lijstje met de beste boeken. Het is namelijk prachtig, emotioneel, met een klein laagje humor, bijzonder en daardoor memorabel. Ik ben dus heel benieuwd hoe ze dit boek gaan verfilmen. De eerste film met Hillary Swank was een groot succes, dus ik verwacht er heel veel van.
Jonge, knappe man met een hersentumor. Net zoals Gerry. Het komt te dichtbij. Eigenlijk zou ik moeten vertrekken, maar wat is het goede moment om op te staan en weg te gaan als een jonge man vertelt over de kanker die hij heeft? ‘Maar mijn situatie is iets anders dan die van de anderen,’ voegt hij eraan toe. ‘Ik ben in remissie.’
Conclusie
Fans hebben er lang op moeten wachten, maar ik vermoed dat iedereen met de sequel ‘De P.S. I Love You Club’ van Cecelia Ahern tevreden wordt gesteld. Ik had niets beters kunnen wensen voor Holly, die zich in het eerste boek al zo diep in mijn hart heeft genesteld. ‘De P.S. I Love You Club’ is een boek met een lach en een traan. Een lach door het feit dat Holly de kracht heeft gevonden om door te gaan, lieve mensen om zich heen heeft, het geluk in de liefde weer heeft gevonden en tevreden is met het leven dat ze nu leidt. Natuurlijk is er altijd die pijn om dat wat ze verloren heeft, maar dat is menselijk. De traan komt door de hartverscheurende verhalen die de terminaal zieken ieder met zich meebrengen en de boodschap die zij aan hun geliefden willen meegeven. Het voelt bijna alsof ik kijk naar een aflevering van Over mijn lijk – emotioneel, bijzonder, uniek, maar (helaas) realistisch. En vooral dat laatste komt in combinatie met de krachtige en filmische schrijfstijl van Cecelia binnen. Ik had niets anders kunnen wensen. Hopelijk kan ik dat over niet al te lange tijd ook zeggen over de film, die eraan komt.
Alle boeken die in 2020 nog volgen, moeten wel van hele hoge kwaliteit zijn om mij nog weg te blazen. Ben jij dit jaar al verrast door een boek? Laat dan vooral de titel achter in de comments hieronder. Ik ben heel benieuwd.
