‘Er hangt liefde in de lucht.’ Aan dat liedje denk ik meteen als ik de cover van ‘De meisjesmagneet’ van Jackie van Laren zie. Maar geldt dat voor het verhaal ook? Ik laat het je weten in deze recensie.
Reinout Hollebeecq is een keurige, wat onzekere jongen uit Baarn die in Amsterdam Nederlands gaat studeren. Hij droomt van de liefde, maar gelooft eigenlijk niet dat een jongen als hij ooit serieus genomen kan worden door een meisje. Muziek is zijn enige ontsnappingsmogelijkheid: hij kan prachtig pianospelen en zingen, maar alleen klassiek. Hij komt in Amsterdam boven een meisje van zijn eigen leeftijd te wonen. Ze is bassist in een metalband, heeft een knipperlichtrelatie met de ruige zanger van de band, en leeft een beetje op de rand. Het verschil met zijn eigen achtergrond had niet groter kunnen zijn. Maar als de zanger ziek wordt en het meisje Reinout vraagt om in te vallen in de band, gaat er een wereld voor hem open. Een wereld waarin hij zichzelf opnieuw kan uitvinden. Waarin hij zijn onzekerheid, zijn verlegenheid en zijn maagdelijkheid verliest en tot zijn eigen verrassing een meisjesmagneet wordt. Diep in zijn hart doet hij het allemaal voor zijn buurmeisje. Maar die is zo beschadigd dat er meer nodig is dan een coole uitstraling om haar voor zich te winnen.
Boekerij ~ 304 pagina’s ~ januari 2019 ~ ISBN: 9789022585658
Onder de veilige vleugels van zijn ouders bloeide Reinout op als keurige jongen uit Baarn. Niets mis mee, maar het gaat hem wel dwarszitten dat er nog altijd geen meisje naar hem om heeft gekeken. Met al zijn onzekerheden en zijn welbekende VVD-kapsel vertrekt hij naar Amsterdam om daar Nederlands te gaan studeren aan de universiteit. Maar dat deze brave jongen maanden later meer interesse zou hebben in andere aspecten van Amsterdam dan in zijn studie, had niemand kunnen denken. Al de eerste nacht in zijn appartement in de hoofdstad maakt hij kennis met zijn indrukwekkende benedenbuurvrouw Ratter. Haar leven had niet anders kunnen zijn. Ze doet halfnaakt de deur open, draait ’s nachts keiharde metal en ligt met de ene na de andere man in bed. Maar opposites attract. Iets in Ratter interesseert Reinout wel en zo ook andersom. Zij neemt hem namelijk mee naar de optredens met haar metalband (waar hij ooit zelf zal spelen) en sleurt hem mee in het leven van one nights stands, drugs, alcohol en hard core muziek. Terwijl hij haar de veiligheid geeft die zij zo nodig lijkt te hebben, zoals de broodjes pindakaas na de seks. Maar is Reinout wel voor deze wereld gemaakt en hoe zit dat met Ratter?
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Vernieuwde Reinout
Met ‘De meisjesmagneet’ bewijst auteur Jackie van Laren dat ze nog veel meer in haar mars heeft dan ze al heeft laten zien met de Eilandliefde-serie. Als groot fan van die reeks, was ik benieuwd wat er nog meer in het verschiet zat. En dat heeft mij zeker positief verrast. Juist doordat dit boek eens wat anders is. Het draait om de 22-jarige Reinout die nogal worst met zichzelf. Is hij wel de degelijke jongen met de VVD-scheiding uit Baarn of is hij werkelijk een metalbandlid met lang zwart haar uit Amsterdam, die zichzelf verzet tegen zijn ouders? Ik vind het erg verfrissend om die grote transformatie te zien. Juist doordat je al snel wel kan spreken van een band, gun je het Reinout ook om zichzelf te leren kennen in een wereld die altijd vreemd is geweest. De grote vraag is natuurlijk: kan hij wel omgaan met een wereld van seks, drugs, jaloezie en metal? Dat is even af te wachten, maar pagina voor pagina leef je mee en hoop je dat hij vindt wat hij zoekt in dat leven.
‘Wie ben jij’?’ schreeuwde het meisje naar hem. Hij wees naar boven, vouwde zijn handen en legde zijn hoofd erop. ‘Ik wil graag slapen!’ schreeuwde hij op vol vermogen terug vanuit die vredige houding. ‘Kom je niet meedoen?’ Zijn ogen vielen bijna uit hun kassen, en niet alleen vanwege haar borsten, die hij onder het nethemdje heen en weer zag zwabberen.
Onderbuurvrouw Ratter
Dat zou zomaar met zijn onderbuurvrouw Ratter zijn met wie hij wat bijzondere uurtjes beleeft. Waar hij al snel er een label aan vast wil plakken, doet zij het af als ‘gewoon seks’. Maar dat ze echter meer heeft meegemaakt en meer wil, is wel duidelijk. Als lezer maakt dit het moeilijk om een band op te bouwen. Je weet niet waar ze vandaan komt en het leven dat ze leidt is zo anders dan het mijne. Ook gunt ze zichzelf niet het beste wat ze zou kunnen krijgen en dat frustreert. Maar gelukkig verandert dit in positieve zin. In de andere boeken van Jackie van Laren had ik nog weleens kritiekpuntjes op de schrijfstijl, ondanks dat alle boeken (dit boek inclusief) lekker weglezen. Daar had ik nu helemaal geen last van. Het enige wat opviel, was dat er soms hele aparte en moeilijke woorden werden gebruikt. Zoals ‘epitheton’ en ‘plop’ bijvoorbeeld. Dit haalde mij uit mijn verhaal, omdat ik eerst moest opzoeken wat ze hiermee bedoelde en omdat het totaal niet paste bij de rest van het verhaal.
Twijfels over cover
Wat mij verder is opgevallen, is de cover. Daar waar ik verwacht dat de cover een afspiegeling is van dat wat je leest, geldt dat in dit boek niet. Begrijp me niet verkeerd: Het past perfect bij haar vorige boeken, maar dat is tegelijkertijd het probleem. Op de cover zie je immers een zomers en vrolijk meisje bij de grachten, dat lijkt te genieten van het leven. Afgemaakt met wat muzieknoten voor de gehele sfeer. Dat laatste past perfect bij het verhaal, maar wat heeft dat meisje er verder mee te maken? Dit verhaal draait namelijk om Reinout. Ik had alles – persoonlijk – liever wat ruiger willen zien met een jongen op de cover. Dan had dit originele verhaal met zijn leuke en makkelijke schrijfstijl nog meer opgevallen en passender geweest bij het verhaal over de metalband. Deze band gun je – ondanks dat ik totaal niet van dit muziekgenre ben – toch gun grote succes. Juist door de laag emotie die in dit verhaal is verwerkt. Je krijgt (of het moeite kost of niet) met bijna iedereen een band. Oke, behalve met het personage Cat, maar die zal niemand begrijpen.
Achter de piano voelde hij niets, alleen de muziek, die in golven door hem heen spoelde en hem meesleepte. Soms, als hij ook nog zong, was dat gevoel nog sterker, dan vergat hij wel eens helemaal waar hij was.
Conclusie
‘De meisjesmagneet’ is aan de ene kant weer een typisch boek van Jackie van Laren, maar aan de andere kant ook weer totaal niet. Dit ligt echter niet aan de schrijfstijl: die is weer lekker makkelijk en maakt het helemaal niet moeilijk om een band op te bouwen met Reinout en zijn band. Je gunt ze het succes om door te breken – ook al is het totaal mijn genre niet en voelt met ze mee door de emotionele wendingen die af en toe worden gemaakt. Dit komt mede doordat alles zo realistisch wordt neergezet. Je waant je even op de festivals en staat mee te blerren in het publiek, maar je bent er ook als de mindere momenten zich aandienen. Maar wat maakt dit boek dan zo anders? Het onderwerp en de locatie. Waar de Eilandliefde-serie volledig plaatsvond op een eiland, neemt dit boek je mee naar het drukke Amsterdam waar je een heel nieuw personage leert kennen. En hij zichzelf. Plus waar het in de Eilandliefde-serie nog draaide om akoestische muziek, gaat het nu de stoere metalkant op. Echt weer wat verfrissends. Wat ik dan alleen jammer vind, is dat dit niet op de cover te zien is. Daar had het boek nog unieker kunnen zijn, maar ach: als dat het enige is.. Ik ben benieuwd naar het volgende boek van Jackie.
Heb jij al weleens een boek van Jackie van Laren gelezen? Laat het weten in de reacties. Haar andere boekenserie staat nog hoog op mijn lijstje. En ook haar nieuwste boek dat komende zomer verschijnt, neem ik weer mee.
