Blogtour: De scherven – Amy Giles

Na diverse blogtours van de Cockleberry Bay-reeks, Raak me. Niet. (en zijn opvolger) tot die van Rood, wit en koningsblauw werd ik begin van deze zomer opnieuw gevraagd voor een blogtour. Dit keer kreeg ik de kans om ‘De scherven’ van Amy Giles eerder te lezen en vandaag vertel ik je er alles over. Kijk je mee?

De buurt waar Jessica en Lucas wonen wordt in ‘De scherven’ van Amy Giles opgeschrikt door een tragedie. In het jaar na de schietpartij, waarbij ze allebei hun broer verloren, begint Lucas met kickboksen en probeert hij de wereld mooier te maken met random acts of kindness. Jess zorgt voor haar depressieve moeder en doet haar best om rond te komen. Als Jess en Lucas elkaar ontmoeten, herkennen ze iets in elkaar. Ze ontdekken dat twee scherven elkaar misschien wel geluk kunnen brengen. Zolang ze elkaar geen pijn doen.

Zomer & Keuning ~ 256 pagina’s ~ september 2020 ~ ISBN: 9789020535945

Een jaar geleden werd het leven van Lucas en Jessica (en dat van vele anderen) op zijn kop gezet door een noodlottige schietpartij. Diverse mensen kwamen om waaronder de broers van deze karakters. Sindsdien is hun leven niet meer hetzelfde. Jessica verloor namelijk niet alleen haar lieftallige broer, maar is sinds dat moment ook haar moeder kwijt. Fysiek is ze misschien nog aanwezig, maar mentaal is haar moeder depressief, zijn er dagen dat ze haar bed niet meer uit kan komen en nergens is dat sprankje hoop dat haar moeder opkrabbelt om er voor haar te zijn. Lucas heeft daarentegen te maken het tegenovergestelde: zijn moeder probeert er na de dood van haar zoon (en zijn broer met wie hij zelfs een kamer deelde) alles aan te doen om zijn leven te sparen. Dat betekent dus dat ze zijn autosleutels verstopt net als andere spullen die schadelijk kunnen zijn en ook wil ze altijd en overal weten waar en met wie hij is. Als Lucas ontdekt dat Jessica bij hetzelfde bouwbedrijf als hem komt werken, zit hij daar niet om te springen. Hij ging namelijk tot op heden iedereen uit de weg die ook nog altijd lijdt onder de schietpartij. Stapje voor stapje beseft hij alleen dat het misschien voor beide therapeutisch kan werken, als scherven elkaar maar geen pijn doen.

Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.

IJzersterk begin

Amy Giles gooide in ons land hoge ogen met haar boek ‘Alles is nu’, maar zelf was ik minder overtuigd. De emoties bleven op een bepaalde afstand en dat vond ik achteraf zo jammer. Juist toen ik alle lyrische reacties las van mensen die juist wel bijna moesten huilen bij dit boek. Ik snapte het niet, maar wilde deze auteur graag nog een nieuwe kans geven. ‘De scherven’ kwam dan ook als geroepen. En daar heb ik zeker geen spijt van. Het begin tot midden van ‘De scherven’ is namelijk ijzersterk. Je leeft echt mee met Lucas en Jessica die op jonge leeftijd al zoiets heftigs moeten doorstaan. Lucas die paniekaanvallen heeft, met een psycholoog praat, nog altijd schuldgevoelens heeft en ondertussen moet omgaan met zijn beschermende moeder. Daar tegenover staat Jessica die geen psycholoog kan betalen, moet dealen met een moeder die depressief is, haar beste vriendin Marissa mist die op een kostschool zit en er daardoor helemaal alleen voor staat. Hun emoties zijn rauw, realistisch en ze komen zo binnen. Je zou bijna in het boek willen kruipen om ze te beschermen tegen al het leed.

Er was geen medelijden in haar ogen. Geen röntgenblik, alsof ze me scande op lekkages of haarscheurtjes. Jess begreep het gewoon. Het random acts of kindness-ding was iets wat ik aan niemand had verteld. Zelfs niet aan Pete. Maar Jess leek te begrijpen hoe het me hielp, iedere dag weer.

Bijzondere groei

Ik zei alleen wel dat het ‘begin tot midden’ ijzersterk was, maar dat betekent niet dat het ‘midden tot einde’ verschrikkelijk is. Zeker niet zelfs, alleen ik merkte wel dat mijn aandacht iets verslapte. En dat komt voornamelijk omdat dit boek draait om de karakterontwikkeling. Je ziet dat Lucas en Jessica zowel zelf als samen een behoorlijke groei doormaken en die kun je als lezer alleen maar toejuichen. Je gunt het ze namelijk zo om weer te kunnen lachen en om zich weer geliefd te voelen. Dat ze dit bij elkaar vinden, is misschien toevallig maar alleen al daarom des te mooi. Zij hebben nog een heel leven voor zich! Toch zorgde het feit dat er gefocust werd op de ontwikkeling er tegen het midden tot einde wel voor dat ik het voelde inzakken. Begrijp me niet verkeerd: niet alle boeken hebben iets spectaculairs nodig of een hele onverwachte wending. Maar ik was nog wel op zoek naar iets dat ‘De scherven’ net dat niveautje hoger zou tillen. Helaas ontbrak dat voor mijn gevoel nog.

Heftige thema’s

Het boek ‘De scherven’ blijft daarentegen wel realistisch. Niets is geforceerd en ik denk dat het daardoor nog het meeste binnenkwam. Er zitten heftige thema’s in en dit keer zat er (in tegenstelling tot ‘Waar het licht is’ waar dit boek mij in combinatie met ‘Zij die ontkomen’ een beetje aan doet denken) wel een vermelding in naar 113 voor als je in een soortgelijke situatie zit. Dit vind ik naast gewoon een must ook echt complimenten waard voor de auteur/uitgeverij. Tel daarbij de hele fijne schrijfstijl van Amy Giles op en je hebt zeker weer heel wat pluspunten. Ze gebruikt korte zinnen en heeft zelf een hele toegankelijke schrijfstijl die je wel geboeid houdt. Op een gegeven moment las het zo lekker door dat ik voor dat ik het wist het einde alweer had bereikt. Toen dacht ik wel even: hé nu al? De snelheid zit ‘m vooral in de wisseling van karakter. Steeds weer wordt er gewisseld tussen Lucas en Jessica. Dat maak dat je beide personages door en door leert kennen. Ik heb ze dan ook beide in mijn hart opgesloten (en dat geldt ook voor de prachtige quote hieronder).

Iedereen die die avond bij de Balcony heeft overleefd, heeft een eigen verhaal. De film was uitverkocht tegen de tijd dat ze aankwamen, ze waren op het toilet of stonden in de rij om snacks te halen. Achttien mensen zullen hun verhaal nooit vertellen. Mensen denken dat wij geluk hebben, omdat we het overleefden, omdat je onze littekens niet kunt zien. Maar we voelen ze elke dag. We zijn de lopende gewonden.

Conclusie

Amy Giles is het met ‘De scherven’ opnieuw gelukt om een boek te schrijven met heftige thema’s zonder ook maar één moment door te schieten. Alles blijft heel realistisch en mogelijk is dat wel de reden dat dit boek – in mijn geval: grotendeels – binnenkomt. Je voelt zo mee met de karakters die op jonge leeftijd al met zoiets groots moeten dealen. Stiekem wil je ze als lezer omarmen en beschermen tegen alles waar ze doorheen gaan. Maar ze moeten het zelf doen. Je kunt alleen maar toekijken en uiteindelijk op de banken staan van enthousiasme als je ziet wat ze voor elkaar kunnen betekenen. Het is mooi, rauw, krachtig en hoewel ik geen tranen in mijn ogen had, heb ik nu al reacties gelezen van mensen die dat wel hadden. Ik kan alleen maar zeggen dat ik blij ben dat ik Amy Giles nog een kans heb gegeven, al is het maar vanwege haar heerlijke schrijfstijl! Ze schrijft zo makkelijk, heeft een lekkere snelheid erin zitten en ik dacht op een gegeven moment: hé heb ik nu al het einde bereikt? Stiekem smaakt het dus opnieuw naar meer!

Heb jij al weleens een boek van Amy Giles gelezen of ben je dat nu van plan? Laat het weten in de reacties. Ben je overigens benieuwd wat andere bloggers over dit boek zeggen? Dit artikel is onderdeel van een blogtour, dus kijk hieronder snel waar je nog meer meningen kan vinden.