Het was er nog niet eerder van gekomen, maar jullie horen vandaag eindelijk wat ik van ‘Bestemming geluk’ vond. Weet schrijfster Aline van Wijnen mij positief weg te blazen? Je leest het hieronder in mijn vrij uitgebreide recensie.
Melanie Evers is bijna letterlijk geboren met een zilveren lepel in haar mond: haar vader had een juwelierszaak. Inmiddels heeft ze de zaak van hem overgenomen, leidt ze een leventje vol sterrenrestaurants en vakanties op Ibiza en staat ze op het punt om te trouwen met de knappe en succesvolle Duke. Maar wanneer ze aan de arm van haar vader naar het altaar schrijdt, beseft Melanie dat ze niet gelukkig is. Onder de verbijsterde blikken van de bruiloftsgasten draait ze zich halverwege om en gaat ervandoor. Op zoek naar geluk heeft Alex ooit bepaalde keuzes gemaakt waar hij liever niet aan terugdenkt. Jaren later heeft hij alles in zijn leven op orde, alleen dat geluk lijkt nog steeds niet voor hem te zijn weggelegd. Alex en Melanie zijn in twee verschillende werelden opgegroeid, maar wanneer ze elkaar leren kennen, springt de vonk over. Is de liefde het enige wat ontbrak om gelukkig te zijn? En is hun liefde sterk genoeg om te leren leven met de fouten die ze in het verleden hebben gemaakt?
Boekerij ~ 304 pagina’s ~ februari 2020 ~ ISBN: 9789022589038
Melanie is misschien met een paplepel in haar mond geboren, maar ze heeft tot op de dag van vandaag keihard gewerkt om de juwelierszaak van haar vader met verve over te nemen. Het rijkeluisleventje waar ze zich in kan waden met de glitter, glamour en alle feestjes waar je kan pronken met wat je hebt, zijn daarom eigenlijk helemaal niet aan haar besteed. Allee beseft ze zich dat pas als ze met haar gedroomde jurk de trap afloopt naar haar aanstaande man en al hun gasten. Voordat zij, de media en haar aanstaande het beseffen, heeft ze haar rug toegekeerd en snelt ze weer terug naar de kamer waaruit ze kwam. Ze kan en wil dit niet. Ze voelt aan alles dat Duke niet de ‘perfecte’ man voor haar is en de rijkdom haar gestolen kan worden. Alhoewel, tot op zekere hoogte… daar komt ze wel achter als ze postbode Alex ontmoet. Deze Wit-Russische vluchteling weet namelijk pas echt hoe het is om niets te hebben en om carrière te bouwen in een land waar je de taal niet machtigt bent en waar je bijna niemand kent. Dus als deze twee steeds meer naar elkaar toegroeien, moeten ze wel aannemen dat hun verschillen wel erg groot zijn. Maar te groot om niet overbrugd te worden? En wat als blijkt dat één van de twee niet helemaal eerlijk is geweest over zijn/haar motieven? Valt de vonk die er tussen hen is dan nog wel te groeien?
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Toegankelijke schrijfstijl
Inmiddels alweer zo’n drie jaar geleden maakte ik met ‘Liefde met gebruiksaanwijzing’ voor het eerst kennis met de schrijfstijl van Aline van Wijnen. Hoewel ik toen ook al niet heel negatief was over de schrijfstijl durf ik wel te zeggen dat ze erop vooruit is gegaan. ‘Bestemming geluk’ leest namelijk heerlijk (en vrij rap) weg en het voelt – voornamelijk op het begin – of je binnenvalt in een van je favoriete series. Fragment voor fragment krijg je voor ogen wat er is gebeurd en wat er staat te gebeuren. Op het ene moment maakt Melanie zich nog helemaal klaar voor haar droombruiloft, op het volgende moment ziet ze – als ze met haar vader de trap afloopt – haar gasten en alle journalisten in haar oogwenk om vervolgens zonder achterom te kijken weg te stormen. Weg van haar ‘droombruiloft’, haar aanstaande en weg van alle mensen met een mening. Ik genoot op dat moment echt van het verhaal ondanks dat je nog niet helemaal snapt hoe het zit. De vraag die direct in je hoofd springt is: waarom? Gelukkig krijg je al snel de antwoorden die je nodig hebt om het verhaal te begrijpen. Tot zover het enorm sterke begin!
‘Melanie?’ ‘Ik denk niet dat ik het kan. Dat ik het wil.’ Halverwege de trap draai ik me naar papa toe. Door de stof van de sluier ontmoet ik zijn doordringende blik. Geroezemoes in de zaal. Flitsende camera’s. ‘Ik word doodongelukkig als ik eraan denk, de rest van mijn leven met Duke.’
Onafgemaakte lijntjes
Ik had zo de hoop dat Aline dit sterke begin ook zo voort zetten, maar wat mij betreft is ze daar alleen op sommige punten in geslaagd. Na deze start wordt er namelijk een tijdsprong gemaakt. Ik snap dat het nodig is om het verhaal ‘vaart’ en ‘pit’ te geven, maar ergens vond ik vooral jammer dat het hierbij blijft en dat die hele bruiloft of überhaupt haar aanstaande niet meer echt in beeld komen. En ik merkte dat die afgekapte lijntjes hier en daar wel vaker voorbijkwamen. Zo ook bijvoorbeeld rondom Melanies beste vriendin en haar dochter Isa. Ik wil niet veel over het verloop over de verhaallijnen verklappen, maar er wordt volop gesproken over hun band en dat wat er tussen hen speelt, maar op het einde is het zonder echte duidelijke reden allemaal weer opgelost. Ik had het idee dat er nog meer in had gezeten. Datzelfde gevoel had ik overigens over de ‘relatie’ van Melanie en de postbode Alex. Normaal val je voor de personages, hun band en kun je niets anders dan hopen dat hun vlinders wat meer worden. Helaas had ik dat gevoel hier helemaal niet. Ik voelde hun emotie niet (ook niet toen waarheden aan het licht kwamen) en de liefde spatte niet van de pagina’s. En daarom kan ik van ‘meeleven’ niet echt spreken.
Diepere laag aan het verhaal
Hetzelfde ‘gevoel’ had ik een beetje met Melanies vriendin Olivia. Zij is een debuterende schrijfster die vanaf het moment dat haar boek is uitgekomen geobsedeerd is door de recensies van Hebban.nl en Goodreads. Geen recensie is positief genoeg en ze kan het over niets anders hebben. Begrijp me niet verkeerd: ik vind het stiekem wel grappig om eens een auteur in een bijrol te zien (vooral als iemand die recensies schrijft), maar op een gegeven moment was het lachen mij vergaan. Het werd teveel en dat ging mij storen. Ik wilde haar door elkaar schudden en zeggen: nu is het genoeg! Ergens hoop je nog dat Melanie dat voor je doet. Maar die schijt nog liever in haar broek dan zo eerlijk te zijn en dat is jammer. Dat betekent echter niet dat dit een slechte roman is, absoluut niet. Naast het feit dat de jonge Isa er voor mij echt uitsprong (en ik wel met haar meeleefde) moet dit ook het ook hebben van de diepere onderwerpen. Deze thema’s laten je juist nadenken over je eigen leven. Bepaalt je opvoeding echt zoveel over je en kan dat botsen met iemand die het heel anders heeft beleefd? Een mooie vraag die je niet zo vaak voorbij ziet komen, zeker complimenten waard.
‘Ik zou er heel wat voor overhebben om de tijd terug te kunnen draaien en dat moment te vermijden. Ik ben gewoon dom bezig geweest, dat geef ik direct toe. Heb iets voor liefde aangezien wat geen liefde was. Ik weet niet eens wat het was. Gewoonte? Comfort? Onbewust het verlangen om aan de wensen van anderen te voldoen? Ik heb geen idee.’
Conclusie
‘Bestemming geluk’ van Aline van Wijnen is een prima roman met inhoud, maar helaas ben ik niet volledig overtuigd. Laat ik beginnen met het positieve: ‘Bestemming geluk’ leest lekker en snel weg, je ziet – vooral op het begin – alles voor je neus gebeuren en er is zeker met een karakter dat veel potentie heeft. Ik sloot de jonge Isa namelijk echt in het hart. Ik wilde bijna in ‘Bestemming geluk’ springen om samen film te kijken, aangezien ze die aandacht verdient. Terwijl je met haar meeleeft, krijg je hier en daar nog wat diepere thema’s binnen. Onderwerpen die zeker iets doen met de lezer. Helaas had ik dat laatste over meer dingen willen zeggen. Ik denk dat het grootste struikelblok voor mij is dat er dingen worden aangestipt, die net wat uitwerking missen om echt volledig te zijn. Ik heb het dan over de band van Olivia en haar dochter Isa, het hele huwelijk van Melanie tot het leven van Alex. Het had nog meer aandacht verdiend. Daarnaast snap ik het verhaal dat Aline wilde vertellen met het liefdesverhaal van Melanie en Alex, maar om dit binnen te laten komen bij je lezers moeten ze ook iets voelen. En dat is helaas niet gebeurd. Ik voelde de emotie niet en als Melanie het heeft over hoe blij ze nu is met Alex in vergelijking met hoe ze met Duke was, dan geloof ik haar eigenlijk niet. En dat is echt een gemiste kans, juist voor een roman met een cover die ‘romantiek’ schreeuwt. Wie weet een volgende keer meer geluk!
Welk boek heeft jou nu voor het laatst wel volledig weggeblazen? Laat vooral de titel achter in de comments hieronder, want ik ben erg benieuwd wat jullie zoal lezen. Ik hoor het graag!
